Wat er zich precies tussen de Ruskins heeft afgespeeld, is bedekt onder een laag victoriaans stof, maar de algemeen aanvaarde theorie is dat de nieuwbakken echtgenoot zich rot is geschrokken van zijn bruids marmot. Ruskin raakte zijn vrouw niet meer aan en een echtscheiding volgde.

Hoeveel hedendaagse Ruskins zouden er tegenwoordig zijn? Mannen die een vrouw naar hun hol slepen om daarna geschrokken te moeten constateren dat er een woeste vegetatie tussen haar benen groeit? Wie een rondje langs sites als Tumblr maakt om te zien wat jongeren tegenwoordig zoal bezig houdt, krijgt een overdosis aan haarloze vagijntjes te zien. Jongeren groeien op met het idee dat vrouwen kaal zijn ‘daar beneden’ en dat prepuberale kutjes de norm zijn.

Volgens Caitlin Moran komt dat door porno. In haar grappige, feministisch manifest How to be a woman schrijft zij dat de geslachtsdelen in pornografie kaal zijn om alles in detail te kunnen laten zien. Was in de jaren 70 een geschoren venusheuvel in films nog uitzonderlijk en een beetje kinky, tegenwoordig is het uitzondering als een pornoster met een vachtje rondloopt. Naar die norm proberen vrouwen nu hun vagina te voegen.

We zouden ons schaamhaar weer weelderig moeten laten groeien, zegt Moran. Weg met die kale tienerdoosjes en terug die flinke dot. Vrouwen moeten hun vagina weer terugclaimen en niet proberen een krom porno-ideaal na te streven. En, zegt Moran, aan een harige doos is veel meer lol te beleven. Je kunt er gedachteloos aan plukken, het maakt de seks makkelijker en haar geeft de vagina persoonlijkheid.

Moran heeft een goed punt: in onze slaapkamer staat geen regisseur ‘cut!’ te roepen na een potje rollebollen. Onze geslachtsdelen hoeven niet camerafähig te zijn. Brazilians en scheren kosten tijd en geld en vrouwen zouden dat beter kunnen besteden aan echt leuke dingen – zoals popconcerten of lekker eten – in plaats van de oorlog te verklaren aan hun pluizige poes.

How to be a woman leest als een hilarische trein, maar wel een die vaak met 200 km per uur langs de echte problemen raast. Zo’n pijnpunt is bijvoorbeeld de porno-industrie – en de daarbij behorende kale geslachtsdelen – die direct verantwoordelijk is voor de toename van de labiaplastiek; het chirurgisch inkorten van de schaamlippen. Als alles weggeschoren is, lijken schaamlippen sneller buitenproportioneel. Helemaal wanneer je het afzet tegen de achttienjarige pornoster die ook al het een of ander heeft laten bijsnoeien. Het is een oneerlijke vergelijking die maar weinig vrouwen kunnen doorstaan.

En het gaat nog een stap verder. In 2007 verscheen het rapport van de American Psychology Association (APA) waaruit blijkt dat de seksualisering van het vrouwenlichaam meisjes en jonge vrouwen letterlijk ziek maakt. Het heeft direct invloed op de seksualiteit, het zelfbeeld en het algehele welbevinden van vrouwen. Dat overstijgt de kwestie van het bijwerken van het schaamhaar. De strijd aangaan met het eigen lijf om een onhaalbaar ideaal te bereiken is demoraliserend en rukt energie weg uit de levens van vrouwen. Die hebben wel betere dingen te doen dan zich zorgen maken over hoe zij er van onderen uitzien.

Zo diep gaat het in het boek van Moran niet en er valt soms wel iets aan te merken op haar redenering. Zo claimt ze dat er voor okselhaar andere regels gelden dan voor het andere schaamhaar. Oksels zouden namelijk geen erotische functie hebben. Dat is onzin, volgens zoöloog en schrijver Desmond Morris. Al het schaamhaar – en dus ook haar onder de armen – werkt als visuele trigger. Het vertelt mannen wanneer een vrouw geslachtsrijp is en zou daarom als sterk erotisch signaal dienen.

Dat gold zeker ook voor John Ruskins tijdgenoten. Victorianen hielden wel van blootfoto’s met dames die hun arm bevallig omhoog hielden om een goed uitzicht op hun okselhaar te geven. Een kleine rondgang langs wat vrienden van veertigplus leert dat zij zich allemaal Nena’s liedje 99 Luftballons uit 1984 nog levendig konden herinneren, en dan vooral de erotische kriebels na het zien van de plukjes haar onder haar arm.

Maar die Cailtin Moran heeft mooi wel gelijk: we zouden een zero tolerance-positie moeten innemen wanneer het aankomt op de kleine zaken zoals schaamhaar. Het zijn praktische stappen die iedere vrouw kan zetten om weer zeggenschap over het eigen lijf te krijgen. Een volgroeide vagina heeft haar. Punt. Natuurlijk kost een beetje bijhouden niet zoveel tijd als Moran claimt, maar daar gaat het eigenlijk niet over. Het gaat om het hebben van een keuze. Om niet verketterd te worden als je ervoor kiest er als een volwassen vrouw uit te zien.

Met het terugclaimen van ons schaamhaar kunnen we ook gelijk korte metten maken met een paar hardnekkige mythes. Een geschoren of gewaxte vagina is niet hygiënischer, maar heeft juist kleine wondjes die ontstekingen kunnen veroorzaken. Haar heeft – net als de trilhaartjes in de neus – de functie om vuil weg te houden bij de edele delen. Het zorgt voor een eerste barrière tegen bacteriën. Haar bedekt juist die plekken van het lichaam die het meest kwetsbaar zijn.

En daar gaat het om. Psychologisch gezien valt er iets te zeggen voor de sterke, zelfbewuste, harige doos. Eentje die haar geheimen niet meteen prijsgeeft aan de wereld, maar die zichzelf beschermt tegen al te opdringerige blikken. Die alleen een exclusief clubje bezoekers toelaat -mensen die de behaarde pruim naar waarde weten te schatten. Move over saaie designervagina zonder kraak of smaak: de hairy muff is terug!