Het is nog maar een week geleden dat ik begonnen ben met een eigen therapeutisch centrum en het is een groot succes! Vooral sinds de flyer die ik verspreid heb,  neemt de zaak een hoge vlucht: “Volg  therapie, kom op tv!” Nu staan de ouders met kinderen al aan te schuiven aan de voordeur!

Om de toeloop meester te blijven, heb ik personeel moeten aannemen. Ik heb nu twee voltijdse  assistent-therapeutes, en voor het management heb ik een media-adviseur, een marketeer en een boekhouder aangetrokken. Ook de infrastructuur heb ik al verbeterd. Ik heb onze Benjamin naar de Colruyt gestuurd om kartonnen dozen, en daarmee hebben we een muurtje gebouwd in de veranda, tot aan het plafond: aan de ene kant het karpetje met de kussentjes, de dekentjes en de sfeerlichtjes, aan de andere kant de vergadertafel voor het beleid. Midden in de muur heb ik op ooghoogte wat gaten geprikt in de kartonnen dozen. Want juist in zo’n horizontale organisatie als de onze is het van het grootste belang dat het management het zicht op de werkvloer niet verliest.

Ik heb het beleidsteam meteen een duidelijke opdracht gegeven: concurrentie-analyse! Elke aflevering van de televisieserie De Bleekweide bekijken wij tot in het kleinste detail. Wij evalueren alles grondig, en aan de hand van de resultaten bepalen we onze eigen koers.

Ons team is creatief en productief

Onze media-adviseur waarschuwt voor rampen als Annemie Struyf: ze lijkt wel verdwaald in dat programma over De Bleekweide. Geen enkele serieuze inbreng, alleen wat geknuffel en wat overbodige vragen. Als wij straks op de televisie komen – onze media-adviseur is volop aan het netwerken om dat met de grootst mogelijke impact te kunnen realiseren  –  zullen wij natuurlijk ook met een Grote Naam uitpakken. Maar dat hoeft geen kalf te zijn, want zoiets wreekt zich uiteindelijk.

Onze marketeer is dan weer vol lof over wat hij noemt “de strategie van de vaagheid” bij de tandem Annemie Struyf/Lut Celie.  Hun aflevering twee ging over een jongen van wie de zus zich opgehangen had , nu ja: “uit het leven gestapt was”. Dat ging dus over rouw, maar daar werd niets over gezegd. Daar bestaan veel studies en boeken over, maar het zou erg intellectualistisch zijn te doen alsof je daar iets van gelezen hebt, of zelfs maar te laten blijken dat je weet dat ze bestaan. Lut Celie was helemaal afgestemd op de gewone mens door alles te bekijken vanuit haar volkse theorie van het volle vat emoties. Als het vat dicht zit, neemt de druk toe, dus er moet een opening gemaakt worden om de kolkende emoties te bevrijden. Dat verstaat iedereen, het is geniaal in zijn eenvoud. Je moet de mensen niet lastig vallen met ingewikkelde theorieën over het rouwproces, met ontkenning, schuldgevoelens, aanvaarding. Dat is allemaal veel te moeilijk. Wees begrijpelijk en  duidelijk: een kind is een snelkookpan, en een ventiel is nodig of er komt een ontploffing.

Onze boekhouder, die een fijn gevoel voor dissidentie heeft, merkt dan weer op dat die jongen in het programma ei zo na kritiek gaf op Lut Celie. “U zult het er niet mee eens zijn”, zei hij, “maar…” Volgens die jongen ging het beter met zijn leven en zijn verdriet omdat er wat tijd over de problemen heengegaan was. Dat sluit natuurlijk aan bij oude volkswijsheid: “De tijd heelt vele wonden”.  Maar, merkt onze boekhouder op, zelfs als dat waar zou zijn, toch kan een therapeutisch centrum zoiets niet zeggen of toegeven! Als dingen vanzelf beter worden, hoef je toch niet in therapie te gaan? Een therapeut  kan toch niet de poten afzagen van de stoel waarop hij zit? Wij moeten, stelt onze boekhouder, de zaken allereerst bekijken vanuit de rentabiliteit van het Therapeutisch Centrum en geen twijfel laten opkomen aan de wenselijkheid, ja de noodzaak en het niet te ontkennen nut van therapeutische begeleiding!

Wolligheid op de weide

Onze media-adviseur, die sterk is in research, heeft in de Delhaize ook al het boek van Lut Celie gekocht,  op kosten van het Centrum, uiteraard:  De Bleekweide:  Anders kijken en luisteren naar kinderen en jongeren.  Ook hier herkent hij meteen de strategie van de vaagheid die hem zo aanspreekt. In haar boek beweert Celie dat “de oude muur van betutteling” moet worden afgebroken, en ook dat “het klassieke model” van therapie niet meer werkt. Het moet allemaal “anders”, door te luisteren naar de jeugd zelf. Het knappe is, zegt onze media-adviseur, dat Celie helemaal niet uitlegt wat dat klassieke model is, of waar die betutteling zit. Ze positioneert zich als revolutionair, door zich af te zetten tegen een schim die ze oproept, maar waarvan je niet ziet waar die bestaat. Is dat niet schitterend?

En het mooist van al, vindt onze media-adviseur, is dat Celie door “anders” te luisteren naar kinderen en zo hun diepste gevoelens te leren kennen ook verneemt dat ze behoefte hebben aan een persconferentie om zich te uiten. Van de therapie naar de persconferentie is het maar een kleine stap, en van de persconferentie naar een tv-programma een nog kleinere. Op dat punt kunnen wij iets leren van De Bleekweide!

Ik ben wat blij met mijn intelligent en actief team, en heb meteen besloten een eventmanager aan de ploeg toe te voegen.  Binnenkort bestaan we een maand, en dat moet gevierd worden. Aan het feest zullen we een persconferentie koppelen, waarop we met een aantal straffe gevallen uit onze therapie naar voren komen. En we geven de media al een duidelijke hint dat er een televisieserie op komst is! Voor afspraken voor een interview: info@deblaatweide.be!

Zie ook: Annemie Struyf in een zompige weide:

https://www.dewereldmorgen.be/blogs/eric-hulsens/2013/02/11/annemie-struyf-in-een-zompige-weide