Politieke partijen hebben al eens de nijging om een opsplitsing van België voor te stellen als een voldoende remedie om alle maatschappelijke uitdagingen te vermijden. De realiteit en de uitdagingen zijn complexer en vragen professionalisme op alle niveaus.

De financiering van ziekenhuizen is van een prestatiegerichte tussenkomst geëvolueerd naar een tussenkomst op basis van referentiebedragen (Frank Vandenbroucke). Dit kon na een benchmarking van de uitgaven in de ziekenhuizen en op basis van een kwalitatieve omschrijving van de noodzakelijke zorgen per ingreep.
 

2 elementen:
Rudy Demotte heeft investeringen in ziekenhuizen beperkt door een onderscheid te maken tussen gespecialiseerde ingrepen en ingrepen die elk ziekenhuis moet aankunnen. Zo was er bijvoorbeeld een wildgroei aan gespecialiseerde hartchirurgie die (toevallig) ook aantrekkelijk gefinancierd wordt door het RIZIV. Hun aantal is beperkt en de kwalitatieve voorwaarden zijn rigider geworden.
Het is vandaag een tendens dat ziekenhuizen aan de beste specialisten ereloonsupplementen moeten kunnen betalen om hen aan te trekken. Dit kan op termijn leiden naar een kwalitatief verschil tussen de ziekenhuizen onderling. Vandaar mijn waarschuwing dat de toenemende tendens van private ziekenhuisverzekeringen (naast de tussenkomst van het RIZIV) leidt naar een geneeskunde met 2 snelheden.
 

Een beleidsmatige opsplitsing tussen noord en zuid (of bv. tussen Luik en Limburg, of tussen Noord en Zuid Limburg) staat wel erg ver van de realiteit en van de uitdagingen om onze volksgezondheid betaalbaar en toegankelijk te houden. Blijkt trouwens uit de jaarverslagen van het RIZIV dat er geen “transferts” meer bestaan tussen noord en zuid, maar eigenlijk moeten we spreken over verantwoordelijke en andere ziekenhuizen. We spreken hier over het financiële beheer van een ziekenhuis dat bv. gemakkelijkheidshalve overdreven prestaties kan aanmoedigen zonder directe meerwaarde voor de patiënt.
Je hebt ook ziekenhuizen die hun diensten afstemmen op die sectoren die een betere RIZIV-financiering genereren. Kinderen en ouderenzorg zijn minder goed gefinancierd, zo zegt men.
Je hebt in combinatie ook ziekenhuizen die zich toespitsen op rijkere patiënten die niet terugdeinzen voor ereloonsupplementen…
 

Om een lang verhaal kort te maken: in de VS is de toegankelijkheid tot de gezondheidszorg ronduit rampzalig, maar de overheidskosten voor de volksgezondheid steken torenhoog uit boven Canada of België.
 

Ereloonsupplementen in individuele kamers zouden eigenlijk naar de infrastructurele meerkost en naar het verzorgend en verplegend personeel moeten gaan, en nauwelijks naar de geneesheren. Maar ik besef dat dit dromen is en dat goede en gemotiveerde geneesheren de kern van een kwalitatieve geneeskunde moeten blijven.
 

Zo ook is het Federaal Kenniscentrum Volksgezondheid een belangrijke troef gebleken in de optimalisering van de federale gezondheidszorg. Bij een opsplitsing van de federale gezondheidszorg valt meteen ook de huidige solidariteit ingevolge regionale objectief waarneembare verschillen weg(sommige regio’s hebben meer bejaarden, andere meer specifieke beroepsgerelateerde ziekten, enz.) De overhead meerkost van een kenniscentrum binnen het budget Volksgezondheid wordt bij een opsplitsing ook groter. En tenslotte, in deze en in andere gespecialiseerde sectoren kom je niet op elke straathoek een top-specialist van elke subspecialisatie inzake ziekenhuisbeheer tegen.
 

Voor overheidsbevoegdheden met minder logistieke en gespecialiseerde onderbouw kan je al makkelijker tot een opsplitsing in functie van regionale verschillen komen. Preventiebeleid bijvoorbeeld. Maar ook daar is die opsplitsing geen tijgerbalsem voor de efficiëntie en effectiviteit.