Doordat het noordpoolijs steeds sneller smelt en het ijsseizoen steeds korter wordt, is er maar weinig meer nodig om de ijsberenpopulatie sterk te doen krimpen, zegt Andrew Derocher van de Universiteit van Alberta in Canada.
Samen met elf andere ijsbeerspecialisten roept hij in het tijdschrift Conservation Letters regeringen op om op het ergste voorbereid te zijn.
“Het is een feit dat het vroege smelten en het late dichtvriezen van het zee-ijs, en ook de algemene daling van de hoeveelheid ijs, hun tol eisen”, zegt Derocher.
“We willen dat regeringen beschermings- en beheersplannen voor de ijsbeer klaar hebben voor als een worstcasescenario in de klimaatwijziging zich voordoet.”
In een zeer slecht ijsjaar kunnen honderden ijsberen in de Hudsonbaai gedurende langere tijd vast komen te zitten op het land. “Daardoor kan in één jaar de helft van een populatie verdwijnen”, zegt Derocher.
Aanvallen door ijsberen
Het noordpoolijs smelt de laatste jaren steeds sneller. Vorig jaar heeft het alle records gebroken. Het bereikte op 16 september een absoluut diepterecord.
De ijsoppervlakte was toen 3,41 miljoen vierkante kilometer groot. Het vorige record, 4,17 miljoen vierkante kilometer, was in september 2007 gevestigd.
De wetenschappers zeggen niet wat de regeringen moeten doen, ze vragen alleen dat ze nu al plannen moeten beginnen maken en moeten beginnen overleggen met inwoners in noordelijke gebieden.
Een mogelijkheid is het creëren van reservaten. Daarin zou men de dieren kunnen voeden en hen pas weer vrijlaten wanneer er voldoende ijs. Zoiets kan wel miljoenen kosten en heeft op lange termijn mogelijk ook gevolgen voor het gedrag van de dieren, zeggen de experts.
In 2009 stelden onderzoekers van de Universiteit van Alberta vast dat ijsberen steeds vaker mensen aanvallen. Als het zee-ijs elk jaar sneller smelt, kunnen ijsberen minder vaak op zeehonden jagen en gaan ze op zoek naar een alternatief menu.
In de omgeving van het Canadese stadje Churchill, aan de Hudsonbaai, is het aantal aanvallen door ijsberen verdrievoudigd tussen 1970 en 2005, van 20 tot 90 per jaar.
