2 C-130 transport vliegtuigen, 2 ambulance-helikopters en 75 troepen worden door België uit gestuurd om de Franse oorlogsinspanningen in Mali te vervoegen. Doelstelling: Extremistische moslims van de macht verdrijven in het noorden van Mali en, godbetert, de democratie herstellen.
Zeer ongeloofwaardig als je het ons vraagt want zowel in Libië in 2011, als in Syrië vandaag (1), zijn het net deze extremisten die van onze steun konden genieten. En is het niet net Frankrijk dat in West-Afrika zijn neo-koloniale politiek doorzet, met het voorbeeld van Ivoorkust nog vers in het geheugen?
Zoals bij elke militaire interventie is de democratie ook nu ver te zoeken. Of valt de oproep tot interventie van de Malinese interim-president zonder enige legitieme basis in zijn land onder de term ‘democratie’?
Libië als begin van de herkolonisering van Afrika
Even terug naar Libië. Het meest recente voorbeeld van hoe het niet moet. Door de militaire interventie waarbij België voorop liep werd een volledig land vernietigd en in de miserie gestort. Tot op vandaag heersen geweld en chaos in het land, en dat er van de grote beloftes over heropbouw niets in huis zou komen is al helemaal geen nieuws.
Maar er is meer. Van bij het begin van de interventie in Libië werd ervoor gewaarschuwd dat onze steun aan de radicale rebellen in Libië gevolgen zou hebben voor de hele regio. (2) Vandaag zijn het onder andere deze ‘Libië-veteranen’ die in het noorden van Mali met de wapens die ze uit Libië meebrachten, en met ervaring opgedaan in de Libische oorlog, het regeringsleger te lijf gaan.
Dat Frankrijk en België deze keer aan de zijde van de overheid staan, heeft alles met hun belangen in de regio te maken. Over de grens met Niger (een grens die vooral bestaat uit een lijn op een wereldkaart) liggen uraniummijnen die door het Franse Areva worden uitgebaat. Het is een regio die de laatste jaren steeds meer gewapende groepen herbergde en waar al verschillende Fransen werden ontvoerd.
Zitten de Malinezen op de Belgen te wachten?
De interim-president wil dan misschien wel een buitenlandse interventie, de Malinese bevolking is minder enthousiast. Eind november 2012 werd er een oproep gepubliceerd van Malinese vrouwen onder leiding van voormalig Cultuurminister Aminata D. Traoré. (3) Ze omschrijven hierin wat hen te wachten staat bij een buitenlandse militaire interventie die enkel de verdediging van de westerse belangen in het vooruitzicht stelt.
Ze maken duidelijk dat een interventie de Malinese problemen met extremisten niet zal oplossen en net meer problemen zal creëren. En wat te denken van de vergelijking die ze maken tussen het inschakelen van Afrikaanse troepen – wat er de komende dagen/weken zit aan te komen – met de situatie van de Senegalese ‘tirailleurs’ (Afrikaanse soldaten die tijdens beide Wereldoorlogen door Frankrijk werden ingezet bij de oorlogsvoering, nvdr.)? Want welk westers land wil ‘bodybags’ zien terugkomen van een oorlog die zogezegd voor de ‘democratie’ van de Afrikanen wordt gevoerd?
En de democratie in België?
Zodra er belangen op het spel staan is het niet het parlement dat beslist, en al zeker niet wanneer onze militairen moeten uitrukken. Niet verwonderlijk dus dat het kernkabinet, zowat het kleinste cirkeltje politici in België dat je kan vinden, beslist over de Belgische steun aan de interventie in Mali.
Oh ja, achteraf mogen De Crem, Reynders en Di Rupo de beslissing gaan toelichten voor de gemengde parlementaire commissie Buitenlandse Zaken/Defensie. Case closed.
1 – Beluister het interview met Hala Naoum Néhmé over de situatie in Syrië vandaag. http://www.intal.be/nl/blogs/mariof/syrie-wanneer-ruth-joos-het-ook-niet-meer-weet
2 – “Tegelijkertijd waarschuwden ze ons, Europeanen, dat een overwinning van de rebellen van Libië een magneet zal maken voor alles wat religieus extremisme is, van Mali tot Soedan. Europa moet niet verbaasd zijn als vanuit dit ‘nieuwe’ Libië aanslagen tegen Europa worden gepland. Libië zal verdeeld geraken met oorlogen tussen de clans, en tussen Arabieren en Afrikanen. De ontwikkeling van het land en van heel Noord-Afrika zal ondermijnd worden. Libië is meer op Afrika gericht dan op de Arabische wereld en de 4.000.000 buitenlanders in Libië genereerden tot voor de oorlog inkomsten voor de buurlanden. Ze waarschuwden ons voor de “Somalisering” van Libië wat uiteindelijk de hele regio zal destabiliseren. http://www.intal.be/node/10104
