De dure Fyra laat moeraslandschap over voor de reiziger
Opinie - and

De Fyra, onze (B/N) trots

De Fyra en de Sneeuw, of de teloorgang van de vooruitgang.

woensdag 16 januari 2013 12:44
Spread the love

Ik reis graag met de trein. Daar is een reden voor. Mijn beide grootvaders en mijn vader waren spoormannen in Brussel. Hij was verbonden aan het station van Tour & Taxis en zijn vader aan dat van de Groendreef, u weet wel, van waaruit in 1835 de eerste trein naar Mechelen vertrok. Later werd mijn vader verantwoordelijk voor een éénmansstationnetje aan de rand van Brussel, een zogenaamde stopplaats.

Ik ben in dat stationnetje geboren. Eigenlijk een wachtzaal met een loket, en daarnaast ons huis. De treinen passeerden onder mijn slaapkamer. Van geluidshinder had ik nooit gehoord en als ik onze voordeur open deed stond ik op het perron, om naar school te gaan in Brussel. Ik heb dus wat met treinen. Vooral omdat het voor een zoon van een spoorman meestal gratis was.

Toen ik ouder werd, nam ik iedere maand de trein naar Parijs, om de boekhandels te doen in het Quartier Latin, dat was voor mei ‘68. En in alle landen waar ik later kwam, nam ik de trein. In China, Marokko, Egypte, Tanzania noem maar op. En overal waar je kwam en tegen de lokale spoorbediende zei dat je zoon van een spoorman was, werd je als familie onthaald. Een grote familie verbonden door twee sporen. Dit allemaal om te zeggen dat ik niets tegen de Belgische spoorwegen heb, wel tegen de Fyra.

Om mijn familieverhaal af te ronden: ik heb een dochter in Amsterdam en mijn twee kleinkinderen zijn dan ook Amsterdamse kaaskoppen. Sporen naar Amsterdam gebeurt dus minstens een keer per maand. Dat was ook nu zo: maandag op met de Fyra (te laat vertrokken, maar toch op tijd gearriveerd) en dinsdag terug. Dat was zonder de sneeuw gerekend. Geen Fyra’s die dinsdag. Officieel omdat er iets mis was met een wissel tussen Rotterdam en Breda, maar dat vertelden ze niet in Amsterdam-Centraal. Ze hebben daar blijkbaar geen internet.

En toen dacht ik terug aan mijn grootvader en mijn vader. Die hadden ook geen internet. Mijn grootvader kreeg wel van de Belgische spoorwegen, nog voor de Eerste Oorlog, een zakhorloge, een Roskopf, symbool voor degelijkheid. Net zoals alle andere spoormannen. Nu krijgen managers cadeautjes, toen ook nog het personeel.

In het exemplaar dat ik geërfd heb ontbreekt de secondewijzer, maar het resultaat mocht er zijn: alle treinen reden op tijd. Tijdens mijn schoolcarrière heb ik geen enkele keer kunnen inroepen dat ik te laat was door de trein. De studieprefect van het St-Pieterscollege van Jette kan het getuigen, als de mens nog leeft.

En sneeuw was toen geen probleem. Hoe zou het kunnen? Wij willen toch sneeuw: om te gaan skiën in de Hoge Venen, op de krotkabbannen van de Brusselse Kerstmarkt… Zonder sneeuw geen winter. Dat weten ze al van toen die eerste trein in 1835 reed.

En vroeger was dat dan ook geen probleem. Er werd sneeuw of ijzel voorspeld en dat werd doorgebeld aan alle stationschefs en het personeel in al die stopplaatsen (die laatste zijn afgeschaft, de andere uitgedund). En die waren verantwoordelijk voor de wissels op hun traject. Dus ging mijn vader voor de eerste trein naar Brussel vertrok, dat was zo rond 4 uur, met een koevoet en een emmer zout zijn drie wissels ontvriezen. En kwam ik dus, ook al had het mij beter uitgekomen, nooit te laat op school.

Ben ik dan tegen de vooruitgang? Bijlange niet. Maar ze moeten mij in Brussel en Amsterdam wel eens uitleggen waarom er op dinsdag 15 januari geen enkele Fyra op dat traject reed, terwijl de Thalys, die toch over het zelfde spoor gaat, wel reed. Gelukkig was ik in Brussel gebleven, maar mijn vrouw deed die dag twee keer langer over het traject Amsterdam-Brussel dan de tijd nodig om van Brussel naar Charleroi te rijden en vandaar met een vlucht in Marrakesh te arriveren, en dat voor dezelfde prijs.

Daarom dat ik heimwee krijg, niet alleen naar de treinen van vroeger, maar ook naar 1910, toen je hier in Brussel bij mij op de Vismet om de hoek, in de Brusselse haven een boot kon nemen naar Amsterdam. Hij deed er ook erg lang over, maar je kreeg er tenminste ook eten en drinken, en hij was op tijd.

Dit artikel verscheen eerder op de blog “Salon van Sisyphus

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!