Nieuws, Wereld, Cultuur, Recensie, Rock, Cd-recensie, Yo la tengo -

LuisterPost: Yo La Tengo: ‘Fade’

Een luisterplaat gemaakt door een rocktrio. Een mooier understatement bestaat niet. Het New Yorkse Yo La Tengo is al meer dan een kwart eeuw actief, maar onderstreept met 'Fade' dat je ook dan essentiële muziek kan maken.

maandag 14 januari 2013 15:20
Spread the love

De band ‘Yo La Tengo’ verscheen halfweg de jaren ’80 en was een van de grote namen in de college radio-dagen, voor de grunge de rockmuziek terugsleurde naar het verleden. Maar in tegenstelling tot die muziekrichting (waar er nog maar weinig overlevenden platen produceren die er echt toe doen, behalve Mark Lanegan en Dave Grohl) is Yo La Tengo gestaag goede cd’s blijven maken.

Eén van de redenen is dat het gezelschap twee gezichten heeft. Als ze besluiten echt te rocken dan doen ze dat verschroeiender dan een uitslaande brand en als ze een ballad maken, dan bestaat er niets brozer. Maar er is dus ook een middenweg en die bewandelen ze op hun zestiende langspeler met veel verve. Ook al zijn wij faliekant tegen ‘the middle of the road’, voor Yo La Tengo maken we wat graag een uitzondering omdat het resultaat zo fraai is.

Majestueuze naturel

Op de hoes staat het trio voor een enorme boom, drie kleine figuurtjes, maar hun muziek kan dezelfde subtiliteit ten toon spreiden met een majestueuze naturel net als deze boom. Fade is onmiskenbaar Yo La Tengo, wat betekent dat je een reeks sterke songs krijgt in diverse arrangementen, repetitief met een verschroeiende gitaar op de loer, maar evengoed liefelijk en hartverwarmend. Deze keer echter geen lange zware rocknummers zoals ze die op hun twee laatste platen wel als ijkpunten zetten. In die mate is Fade veel uniformer en daardoor des te beter, al blijft de onderhuidse spanning intact.

Nostalgische toets

Dat contrast duikt al op in de opener ‘Ohm’ dat een popsong is met samenzang, zachtjes voordeinend, maar onderhuids deelt een felle elektrische gitaar klappen uit. Bij ‘Is That Enough’ komen er zowaar violen bovendrijven, terwijl op de gitaar jazzy akkoorden geplukt worden. Yo La Tengo heeft altijd een zekere nostalgische toets in zich gehad, de derde song heeft dan ook iets sixties- en soulachtig en doet denken aan Elvis Costello’s sound op ‘Get Happy’, met een naïef orgeltje en fijne breaks.

Zachte smeltkroes

Even denk je bij ‘Paddle Forward’ dat ze gaan losbarsten, maar ook dit is een fijne popsong met heerlijke samenzang tussen bandleden Ira Kaplan en Georgia Hubley waarop de typische metalen gitaarsound van Kaplan aan de leiband blijft. ‘I’ll Be Around’ met een akoestische gitaar die de leadpartij speelt, is een ander hoogtepunt, terwijl ‘Cornelia And Jane’ het beste voorbeeld vormt bij de stelling waarmee we openden.

De vocals van Georgia Hubley (voor alle liefhebbers van Moe Tucker een must) en de toegevoegde blazers zijn hemels. Yo La Tengo is dan ook in essentie New Yorks: een boeiend amalgaam van uiteenlopende sferen en stijlen die echter in elkaar passen als een wondere caleidoscoop. De productie van John McEntire (lid van Tortoise en The Sea and Cake) laat bovendien deze zachte smeltkroes subtiel tot zijn recht komen en is kraakhelder. 2013 kent met Fade alvast een uitstekend begin voor wie zijn rock wel scherp, maar niet brallerig wil.

Koen De Meester

Fade verschijnt vandaag op Matador. Stream Fade op Pitchfork (rechts onderaan klikken).

Voor liefhebbers van het recente elektrische gitaarwerk van Neil Young en Richard Hawley. Denk aan The Velvet Underground die The Trinity Sessions zou gespeeld hebben in plaats van Cowboy Junkies.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!