Heel de hetze startte door de buren, die de zaak aanhangig maakten bij de vrederechter, door een klacht neer te leggen wegens ‘last’ of ‘hinder’….van bomen. De buren spitsen zich enkel toe op één artikel uit het Veldwetboek van 7 oktober 1886 dat het volgende zegt:

“Hoogstammige bomen mogen slechts op een door vast en erkend gebruik bepaalde afstand geplant worden; bij ontstentenis van zodanig gebruik mogen hoogstammige bomen slechts op twee meter, andere bomen en levende hagen slechts op een halve meter van de scheidingslijn tussen twee erven worden geplant.

Fruitbomen van welke soort ook mogen als leibomen, aan elke kant van de muur tussen twee erven, geplant worden zonder dat een afstand in acht wordt genomen. Is die muur niet gemeen, dan heeft alleen de eigenaar het recht hem als steun voor zijn leibomen te gebruiken”.

Opmerkelijk: het gaat hier over bomen die hier reeds lang staan (ze waren nog geplant door zijn ouders) en waar hij dus mee opgroeide. Die zouden dus weg moeten louter omdat ze op minder dan 2 meter van de scheidingslijn staan.