Beste 2012, het moment van afscheid is bijna aangebroken

Beste 2012, het moment van afscheid is bijna aangebroken

maandag 31 december 2012 15:45
Spread the love

Beste 2012,

Het moment van afscheid is bijna aangebroken en overal duiken er jaaroverzichten op. Er zijn best wat opmerkelijke dingen gebeurd. Soms waren ze intelligent, dan weer beschamend, soms grappig, maar vaak een klucht.

Ik ga mijn jaaroverzicht beginnen met de vervanging van het woord ‘allochtoon’ door het woord ‘sexy motherfuckers’ in deze krant. Dit voorstel van de vrouwelijke redactieleden werd meteen afgeketst door de mannelijke ploeg. Volgens de mannen was er van jaloezie geen sprake (zal wel). Het werd uiteindelijk vervangen door een mengelmoes van alles en nog wat. Nieuwe Vlaming, nieuwe Belg of spring-in-‘t-veld-Vlaming, zolang je er maar een naam op kunt plakken.

De meest beloftevolle nieuwe Vlaming is ongetwijfeld Nabila Ait Daoud. Ik ben benieuwd hoe haar schepenambt in Antwerpen zal uitpakken. Bij haar rake oneliner ‘mijn broodjeszaak ligt in de buurt van een school, dus ik heb wel verstand van de jeugd’, stond menig journalist met de mond vol tanden. Ik kijk alvast erg uit naar meer inspirerende oneliners van deze nieuwe belofte.

De eenmansjury heeft als tip voor haar: omarm je excuusallochtoon-zijn.

De beste acteur is unaniem ‘Junior Mthombeni’ geworden. Oké, hij behoort tot hetzelfde theatergezelschap als ik en omdat schrijvers nu eenmaal schooiers zijn, trakteert hij mij regelmatig op een Franse hamburger in Snack Berchem. Maar ik heb tenminste geen scrupules als het over vriendjespolitiek gaat. De tip van de eenmansjury: blijf trakteren.

De mediafiguur van het jaar is de voorman van de boysband Sharia4Belgium, Abu Imran. Je kwam, je zag, je trok luidkeels wat gekke bekken en nu doe je sit-ups in de cel. Door je baard ging je van tweederangsburger naar categorie 3, je jurk bracht het land naar alarmfase 4 en je grote mond bracht het hek helemaal van de dam. Tip van de eenmansjury: word columnist van De Standaard en blijf de twee-maten-twee-gewichten-democratie verder uitdagen.

Het emotionele moment van het jaar gaat naar Meryame Kitir. Ik wilde eerst Patrick Janssens nemen, maar toen hij zijn tranen bij zijn verkiezingsnederlaag de vrije loop liet gaan, leek hij te veel op een fret die aan iemands hals sabbelde. Tip van de jury: vermijd het sabbelen en blijf volgend jaar ook tonen dat je bestaat.

De sportfiguur van het jaar is ongetwijfeld Vincent Kompany. Een van de weinige voetballers die buiten het voetbal ook nog iets te vertellen heeft. Eis van de jury: wereldkampioen worden.

Man van het jaar is … ikzelf natuurlijk. De eenmansjury heeft alleen dit nog te melden: ik kan het zelf niet helpen.

De GSM (Gediscrimineerde Sexy Motherfucker) van het jaar gaat naar Elio Di Rupo. Al zou je kaal en dik worden en met een vlekkeloos West-Vlaams accent spreken, voor sommigen zul je nooit goed kunnen doen. Tip van de jury: dat ze je … mogen kussen.

De prijs voor integratie gaat naar Parwais Sangari. Als dank voor zijn goed Nederlands en het knelpuntberoep dat hij uitoefende, kreeg hij een enkeltje oorlogsgebied. Eis van de jury: Onmiddellijke terugkeer en vanaf nu enkel caloriearme taart voor Maggie De Block.

De meest waardevolle prijs is die van persoonlijkheid van het jaar. Hij wordt postuum uitgereikt aan Ihsane Jarfi. Het eerste dodelijke slachtoffer van homofoob geweld in ons land. Vraag van de jury: waarom die zinloosheid?

Vriendelijke groet,

Fikry El Azzouzi

take down
the paywall
steun ons nu!