In de Standaard is een kleine rel losgebroken over een open brief van cultuurfilosoof Lieven De Cauter aan Bart De Wever, geschreven naar aanleiding van diens onleesbare stuk over de rol van kunst in de samenleving. De Wever en KU Leuven-rector Mark Waer struikelen daarbij over het taalgebruik van De Cauter, die volgens hen zijn argumentatie verzwakt en ongepast is voor een academicus. Wat ze echter niet (willen) zien is dat dit taalgebruik net een belangrijke boodschap uit zijn brief extra kracht bij zet.

Die boodschap luidt dat wie onzin verkondigt en/of krachttaal gebruikt, meer kans heeft om in de krant te komen dan wie een inhoudelijk zinvol maar terughoudend discours ten berde brengt. Met zijn open brief (en Bart De Wever met het stuk waarnaar wordt verwezen) levert hij bewijs van deze stelling: beide inzendingen zijn gepubliceerd. Dit in tegenstelling tot de vele beleefde en stevig onderbouwde stukken die Lieven De Cauter en vele andere collega’s eerder hebben ingestuurd en die door de redacties ofwel botweg worden geweigerd, ofwel worden ingeperkt tot niet veel meer dan een oneliner.

De Cauter legt met andere woorden de selectielogica van onze krantenredacties bloot. Zijn brief moet dus niet worden gezien als een ongelukkig verwoorde argumentatie, maar als een geslaagde experimentele deconstructie van de Vlaamse mediawerking. Dat een belangrijk politicus als Bart De Wever, en een belangrijk vertegenwoordiger van de academische gemeenschap als Mark Waer zich hier minder zorgen over lijken te maken dan over het taalgebruik van een cultuurfilosoof, vind ik dan weer zorgwekkend.