Aangezien Oosterlinck de architect is van de associatie KU Leuven, het netwerk van de universiteit en meerdere hogescholen, is hij vanzelfsprekend de specialist van dienst.

Het debat (de aankondiging, zie hier) werd georganiseerd door de studenten van deze kunsthogeschool, naar aanleiding van een open brief waarin zij hun bezorgdheid over de toekomst van hun onderwijs kenbaar maakten. Die brief verscheen in het jongste nummer van het kunstblad De Witte Raaf (zie hier).

Hoewel de rector de uitnodiging van de studenten had aanvaard, werd het debat daags voordien geannuleerd. Oosterlinck was blijkbaar belet.

Madam soleil

Maar blijkbaar had Oosterlinck wel tijd om ons vrijdag 14 december op een opiniestuk te trakteren in De Morgen (zie hier). Over een onderwerp dan nog dat hoegenaamd niet tot de prioriteiten van een rector behoort: een reactie op een wetenschappelijk onderzoek dat donderdag de media haalde omdat het aanstipte dat 100 procent hernieuwbare energie tegen 2050 mogelijk is.

De dogmatische toon van de rector in zijn klaagbrief is frappant: hij veegt deze ‘studie’ (zijn aanhalingstekens) met een autoritair gebaar van tafel. Deze studie zou aldus de rector om science fiction gaan. Het is nochtans een studie van het Federaal Planbureau, de Vlaamse Instelling voor Technologisch Onderzoek (Vito) en het Waalse studiebureau ICEDD. Ze werd besteld door de verschillende energieministers van het land.

Het is hoogst ongebruikelijk dat een rector, en dan nog van christendemocratische strekking, zich publiek zo stellig uitdrukt in populariserende krachttermen:  ‘madam soleil’, ‘misprijzen’, ‘futurologie’.

Wie echter de moeite neemt om zich over deze studie te informeren, merkt al gauw dat de wetenschappers alleen maar willen benadrukken dat het in principe technisch perfect haalbaar is om deze transitie tegen 2050 mogelijk te maken. Dat is vanzelfsprekend belangrijk nieuws.

Niet dus, aldus de rector die prompt in zijn pen kroop en het in zijn reactie eerst over een pragmatische boeg gooit. Ons politiek apparaat zou immers van die aard zijn dat het niet realistisch is om zoiets te hopen. Oosterlinck verwijst onder meer naar de onvoorspelbaarheid van de groeiprognoses van het BBP en de kost van de vergrijzing. Het zijn nochtans onze energieministers die de studie hebben besteld en ze positief onthaalde.

Laakbaar

Vervolgens poneert Oosterlinck dat een omslag naar 100 procent groene energie in een vooropgestelde (toch wel ruime) termijn van veertig jaar complete onzin is (de studie zou valse beloftes uitsturen en is daarom ‘stuitend’, ‘laakbaar’ en ‘lichtzinnig’) omdat onze ‘huidige samenleving’ dat niet zou aankunnen. Tenminste, bekeken vanuit zijn economisch perspectief.

Kortom, de rector, tevens notoire oprichter van veel spin-off bedrijven tijdens zijn academische loopbaan, verwerpt de wetenschappelijkheid van een studie omdat ze niet ‘realistisch’ is, tenminste, met betrekking tot zijn neoklassiek economisch wereldbeeld. We horen hier dus helaas geen vertegenwoordiger van de academische wereld aan het woord maar een conservatieve manager, voor wie wetenschap en marktdenken blijkbaar samenvallen.

Dat belooft tevens voor zijn ontvankelijkheid bij het delicate debat over de toekomst van het kunstonderwijs, dat nu is uitgesteld in de hoop dat de rector alsnog even de tijd vindt.

In het kunstonderwijs leert men nochtans out of the box-denken, cruciaal voor een open blik op een ander mogelijk samenlevingsmodel. Of Oosterlinck dat nu haalbaar vindt of niet, dat is wel iets waar we in de toekomst onvermijdelijk naar toe groeien.

Oosterlinck besluit zijn klaagbrief in De Morgen overigens met de opmerking dat hij voorstander is van kernenergie. Dus ook van Electrabel. Laten we toch niet vergeten dat hij in 2004 in de erfelijke adelstand werd opgenomen met de persoonlijke titel van baron, benoemd door koning Albert II. Zijn wapenspreuk luidt ‘Kennis ten Dienste van de Samenleving’. Noblesse oblige.