Naast de muziek schrijft Claudio zelf de scenario’s van de stripboeken en richtte hij recentelijk een eigen bedrijfje, Evil Ink Comics, op. Daarop brachten ze ook al andere stripreeksen, zoals Cave Zine en Killaudiot. Ook zit hij in de elektronische folkgroep The Pricefighter Inferno, die recentelijk een 10 minuten EP uitbracht. Zijn partner werkt eveneens mee aan The Amory Wars, speelt mee met de The Pricefighter Inferno en levert af en toe een bijdrage aan Coheed and Cambria.
Het zesde conceptalbum ‘The Afterman: Ascension’ kwam dit najaar uit en deel II ‘The Afterman: Descension’ komt begin 2013 uit.
Jullie eerste albums kwamen nog uit op Equal Vision, een hardcore label. Is dat ook jullie achtergrond?
“In feite is het eerder zo dat Equal Vision, oorspronkelijk een hardcore label, rond het jaar 2000 al meer verscheidenheid had in hun bands en zo bij ons terechtkwam. In mijn jonge jaren luisterde ik vooral naar alternatieve muziek, maar de laatste jaren is mijn muzieksmaak veel breder geworden. Nu luister ik naar pop, klassieke rock, blues, jazz, latino, … De DIY-mentaliteit heeft er bij ons wel steeds ingezeten. Uiteraard vroeger meer, omdat we tegenwoordig ook meer mensen bereiken.”
Door welke bands werd je beïnvloed?
“In het schrijven van liedjes zijn The Beatles een grote invloed en in het spelen van gitaar en in het optreden was Jimi Hendrix mijn grote voorbeeld. Nadien kwamen ook bands als Jane’s Addiction en The Cure, grote rockbands als Guns ‘n’ Roses en Metallica, emocorebands als Texas Is The Reason en The Promise Ring, hardcorebands als Converge en Bane … een heel breed spectrum.”
“De muziek die wij maken staat in directe relatie met hoe ik me voel. Een liedje begint steeds met gitaar en ritmes. Nadien komen dan de teksten erbij. Alles wat ik schrijf wordt op één of andere manier gebruikt, soms in andere nummers. Dat maakt het diverser en interessanter. In plaats van te zeggen: “Dit liedje past bij dat gevoel”, loopt het allemaal wat meer door mekaar. Ik denk dat alle liedjes kloppen, want emoties veranderen ook steeds.”
Wie zijn bij jullie de voornaamste liedjesschrijvers?
“Dat zijn de gitarist Travis en mezelf. Meestal schrijf ik het skelet en breiden we dat samen verder uit. Soms komt Travis met een bepaalde riff, waarrond we verder werken. Sinds meer dan 10 jaar zijn we ook de enige constante bandleden. Onze bassist Mike Todd verliet de band vorig jaar na de tournee met Soundgarden. Zach Cooper, een geweldige basgitarist en sympathieke kerel, heeft een tijdje nadien zijn plaats ingenomen. Onze oorspronkelijke drummer Josh is sinds kort ook terug.”
“Toen we bezig waren met de eerste ideeën van het nieuwe album ‘The Afterman: Ascension’ werd het duidelijk dat er te veel meningsverschillen waren met Chris Pennie (voordien nog bij The Dillinger Espace Plan, nvdr.). Er was te veel onduidelijkheid en discussie over bepaalde uitgangspunten in de nummers. En zo kwamen we opnieuw bij Josh uit.”
Jullie brengen ongeveer elke twee jaar een nieuw album uit. Vanwaar die productiviteit?
“Na ons vorige album ‘The Year Of The Black Rainbow’ beslisten we om het wat rustiger aan te doen. Maar in feite bleef ik toch op mezelf nieuwe nummers componeren. Tijdens de afgelopen jaren was er dus opnieuw genoeg materiaal om een nieuw album op te nemen. Het kwam allemaal zeer natuurlijk, zonder druk van buitenaf. Voor mij persoonlijk bleef ik steeds inspiratie vinden in ervaringen en gebeurtenissen in de wereld rondom mij, vlakbij of verafgelegen. Er is altijd wel iets om een verhaal over te vertellen. Er gebeurt altijd wel iets in de wereld om inspiratie voor een liedje te vinden.”
Zijn de verhalen in The Amory Wars gelinkt aan bepaalde maatschappelijke gebeurtenissen?
“Vooral de liedjes die op de albums staan zijn gelinkt aan dagelijkse gebeurtenissen, maar slechts zelden gaat het over politiek. Met het nieuwste album was dat zeer duidelijk en werkten we eigenlijk omgekeerd: omdat er geen concept achter zat, vertelt het album eigenlijk mijn persoonlijke verhaal. Nadien werden de liedjes dan gebruikt binnen een bepaald concept.”
Nogal wat Amerikaanse bands kunnen zich vinden in de Europese mentaliteit. Is het toeval dat het verhaal van de twee hoofdfiguren in de strips, Coheed en Cambria, tijdens je verblijf in Parijs ontstonden?
“Met mijn vorige band Shabutie schreef ik al teksten over mezelf, geplaatst in een fictieve wereld, ook om niet te persoonlijk te worden. Komende uit New York heb ik eigenlijk nooit veel gereisd. De trip naar Parijs was dan ook best ingrijpend. Het zat ook al een tijdje in mijn hoofd om een verhaal te schrijven.”
“Toen ik eind jaren negentig gedurende een aantal maanden in Parijs verbleef en me een gitaar had gekocht, creëerde ik een verhaal over twee jonge mensen in een ver universum. Oorspronkelijk heette het verhaal ‘The Bag Online’, naar een handelszaak die vlakbij op de hoek gevestigd was. Maar meer en meer kwam mijn eigen leven in het verhaal naar voor, waardoor ik de naam veranderde in ‘The Amory Wars’, naar de straat waar ik als kind opgroeide.”
“De muziek en de strips werden gelijktijdig gecreëerd, los van de band. Terug in de Verenigde Staten besloten we de bandnaam te veranderen in Coheed and Cambria. De muziek kwam dus wel eerst uit. Mijn grootste droom is dat het ooit verfilmd wordt. Ik ben al bezig met het leggen van contacten, maar iets concreets is er nog helemaal niet.”
Heb je eigenlijk een speciale band met Parijs?
“Ik hou nog steeds erg veel van de stad. En ook al spreek ik de taal niet, ik begrijp de stad wel. Ik vind het een aangename en mooie stad. Enkele maanden geleden verbleef ik er nog een week met mijn partner. En morgen spelen we trouwens een show in Parijs!”
Foto’s: Jill Caty