BRUGGE – De zesentwintigste editie van Brugges Festival stond afgelopen weekend in het teken van Griekenland. Terwijl de Helleense Republiek het decor vormde van allerlei stakingen en manifestaties tegen de besparingswoede van de regering, kwamen enkele Griekse muzikanten de grandeur van de rebetika demonstreren in de Brugse Stadsschouwburg.
Het festival opende vrijdagavond met een veel te lang (en ook wel langdradig) optreden van Rebetokafenes Egaleo, een tamelijk onbekend viertal dat aangekondigd werd als ‘de nieuwe garde uit Athene’. Nieuw, maar weinig opwindend. Ze brachten werk van o.a. Vasilis Tsabropoulos, Manos Hadjidakis en Markos Vamvakaris, maar hadden te weinig grootpodiumervaring om indruk te maken. Bovendien klonk de stem van zangeres Mara Kalozoumi veel te schel en was er te weinig afwisseling in het repertoire. Het concert bleef maar duren, tot de organisatoren er zélf een einde aan maakten door met de bloemen op scène te komen en het viertal coulissenwaarts te sturen.
Het concert na de pauze was van een heel ander allooi, al hadden we toch liever gehad dat de muzikanten af en toe ook eens rechtstonden in plaats van de hele tijd zittend te musiceren, met vijf op een rij. Kompania is de naam van de groep rond zangeres Katerina Tsirídou, al stond zij ditmaal niet de hele tijd centraal. Ook Dimitris Kranídas en Sotiris Papatragiánnis namen af en toe het voortouw: ze zongen en speelden baglamas (een soort ukelelebouzouki), terwijl Tsiridou voor handpercussie zorgde met zogenaamde zilia of vingerbelletjes. Met gitarist Nikos Protópapas en accordeonist Ioánnis Kalafatélis als vierde en vijfde man zorgde dat voor behoorlijk wat muzikale afwisseling. Songs als ‘Romantza’ van Kostas Roùkounas, ‘Manaki Mou’ van Markos Varvakaris e.v.a. stonden op de playlist en al snel wisten ze het publiek te begeesteren. Als bis kregen we het bekende ‘Syneffiasmèni Kyriakí‘, naar verluidt (want ik versta geen Grieks) een oorlogslied, maar niettemin een mooie afsluiter.
Zaterdag werd van start gegaan met ‘Chanson pour la fin d’un jour’, het nieuwe programma van violist Wouter Vandenabeele, een habitué op Brugges Festival. Met zijn vieren brachten ze muziek voor de periode tussen het vallen van de avond en het krieken van de dag, overwegend instrumentaal al mocht sazzist Emre Gültekin af en toe zingen in zijn moedertaal, het Turks, o.a. enkele liederen geschreven door zijn vader Lütfü Gültekin. We kregen vooral sfeervolle muziek te horen, een soort Europese variant op ‘Paris Texas’ van Ry Cooder, een verklanking van de nacht in afgelegen gebieden, waar geen mens komt en ook niets te beleven valt. De opmerkelijkste muzikant van het viertal vonden we in elk geval fluitist Ertan Tekin, die een warm geluid wist te blazen uit zijn assortiment blokfluiten met namen als duduk, ney en zuma.
Top of the bill van Brugges Festival 2012 was Savina Yannatou (foto), een van de bekendste Griekse zangeressen van het ogenblik. Ze debuteerde in 1985 met de elpee ‘Nanourismata’ en heeft ondertussen al een twintigtal cd’s uit, waaruit ze zaterdagavond een selectie maakte. Ze zong zowel in het Grieks, het Turks als het Latijn, soms zelfs de drie talen in één lied. Ze vloog erin met een sefardisch slaapliedje, nauwelijks begeleid, op enkele schaarse percussiegeluiden van Kostas Vomvolos’ hakkebord na. Ook later op de avond zou ze af en toe a capella zingen, als de instrumentatie (Yanis Alexandris op luit en Haris Lambrakis op ney) even stilviel. Yannatou was overigens de enige muzikante van Brugges Festival die niet zittend optrad. Ze toonde zich een grande dame in de traditie van Maria Farandoúri, Nena Venetsànou, Melina Mercouri, Irene Papas, Haris Alexiou e.v.a. Ze zong vooral liederen die de Griekse tristesse naar voren brachten, zelfs in het slotlied dat ze vertaalde als ‘He loves me’ (een liefdesliedje) kwam de weemoed bovendrijven. Nooit ging het er lichtvoetig aan toe, waardoor het concert loodzwaar om door te komen viel. Nu ja, in Griekenland hebben ze tegenwoordig andere kopzorgen.
Zondagmiddag werd het festival afgesloten met een feestje in een Grieks restaurant (voor een klein publiek), waar alle muzikanten van het festival samen musiceerden.
Misselyk
