De schatrijke voetballer van Genk

‘Solidariteit is gegalvaniseerd egoïsme’

Een Belgische fabel van Frank Adam & Klaas Verplancke, in de reeks Confidenties aan een ezelsoor.

____________________________________

De eenorige ezel van auteur Frank Adam en illustrator Klaas Verplancke gaat al vier boeken lang mee. Na zijn omzwervingen in de woestijn en de wereld, en zijn escapades op het terrein van de liefde en de erotiek, beoefent hij nu de kunst van het luisteren in Belgisch Absurdistan.  In ‘De schatrijke voetballer van Genk’  hoort hij van een andere kant van solidariteit.

____________________________

Het leek alsof alle scholieren, knapen, miniemen, pre-miniemen en duiveltjes van heel België, van alle straathoeken, vuilnisbelten en pleinen waren afgezakt naar de achterbuurten van de stad, om in de drummende menigte, voor het door de ezel met bierkratten geïmproviseerde podium, een glimp op te vangen van de schatrijke voetballer van Genk.

Sociale verplichting

‘Ik kom jullie mijn steun betuigen, niet enkel uit sociale verplichting tegenover de ezel,’ zei de schatrijke voetballer in de fluitende microfoon.  ‘Want ooit gaf ik de ezel een lift met mijn vliegtuig en aan de intieme gesprekken tijdens de vlucht hielden wij een vriendschap voor het leven over.  Ik ga ook in op zijn dringende oproep omdat ik echt iets meen te kunnen betekenen voor de geteisterde Belgische jeugd.’

De ezel prutste zwetend aan de knoppen van het inderhaast gehuurde mengpaneel, ten einde de fluittoon uit de versterking te weren, en deed de schatrijke voetballer teken dat hij de microfoon iets verder van zijn lippen, en zijn blad iets verder van de microfoon verwijderd moest houden.

Solidariteit

‘Let niet al tezeer op jullie ouders.  Ze zijn neerslachtig om de armoede die hen wacht na de sluiting van al die Belgische fabrieken.  Sla ook geen acht op de goede raad van mensen die jullie ouders komen steunen.  Solidariteit is gegalvaniseerd egoïsme.  Luister liever naar de vragen en problemen die jullie horen in jullie zelf.

Waarom?

Waarom werkten jullie ouders een heel leven in fabrieken waar ze producten vervaardigden die ze niet nodig hadden en toch zelf moesten kopen?

Waarom hebben ze hun manuele vaardigheden, marketing skills, ingenieursknow-how, kritische geest en creatieve kunde opgeborgen in hun locker en hun talenten niet aangewend voor een wereld zonder kernenergie, psychiatrie en kinderarbeid?  

Waarom hebben ze nooit geprotesteerd, wanneer de ceo’s van hun fabrieken – in het gezelschap van plaatselijke burgemeesters, notarissen, advocaten, kabinetschefs, verzekeringsverzamelaars en andere wettelijk erkende, hoge onderwereldfiguren – in luxueus verwarmde vip-ruimtes, hoog boven het verkleumde voetbalvolk, hun fabriekskapitaal zaten te verschransen, terwijl ik als kindgladiator in hun voetbalarena moest kampen in hitte, regen en wind?

Nooit

Nooit hebben jullie ouders geprotesteerd wanneer ze tijdens het invullen van hun lottobiljet op covers van magazines lazen dat clubdirecteuren mij verplichtten miljarden euro’s te verdienen en mijn intrek te nemen in ongezellige, lege paleizen en kastelen. 

Nooit dienden ze klacht in wanneer ik tijdens mijn seksuele ontwaken werd verplicht omgang te hebben met knappe internationale vrouwen met gelakte nagels, weelderige kapsels en veerkrachtig volle borsten.  Terwijl ik zelf droomde van een meisje uit de straat, een huisje in de rij, een krappe maandelijkse afbetaling en de dagelijkse zorg om teveel kinderen die zin geeft aan het eeuwige tekort aan geld.

Hoe?

Hoe maak ik ooit nog echte vrienden, als al mijn persoonlijke mededelingen op sociale media door gewetenloze krantenredacteuren schaamteloos in de openbaarheid worden gebracht?

Hoe heb ik ooit nog een vrouw echt lief, als het wraakroepende miljardenkapitaal dat ik tegen mijn wil verdien, als hoogradioactieve straling al mijn intermenselijke relaties besmet?

Wie schenk ik ooit nog mijn vertrouwen, als ik word gegijzeld in een nieuw ancien regime, een neofeodale kaste van medeschatrijken waarin angst om te worden benijd mijn hele doen en denken regeert?

Onrecht

Wisten jullie ouders heus niet aan welk onrecht zij medeplichtig waren als werknemers van hun fabriek en supporters van hun club?  Of waren ze te lafhartig en te zwak?

Transitie

Maar jullie zijn nog jong en leven in een tijd van grote transitie, waarin niet de ouders de kinderen, maar de kinderen de ouders van opvoeding dienen te voorzien.

Ga daarom straks naar huis, gooi alle fabrieksproducten het huis uit, trek de stekker uit de elektrisch verstelbare fauteuil van jullie ouders, verbreek de sinds jullie geboorte geïnstalleerde stilte en zeg hen: “Zie, diep in de armoede, de weldaad van de echte rijkdom.  Schouw de overvloed in schaarste.  Ontdek, het geluk dat zich diep binnenin ongeluk verschuilt.”

De miljarden, de miljarden

En tot jullie zeg ik, wees niet bang.  De miljarden die mijn kinderdromen hebben verstikt, de miljarden die mijn begeerte in verslaving hebben gedoopt, de miljarden die mijn rust in angst hebben gedrenkt – ik beloof jullie op mijn woord van eer dat ik jullie jeugd niet zal vergallen door die miljarden aan jullie op te dringen.

De last van dat misselijkmakende bezit zal ik alleen torsen, de kluisters van het kapitaal zal ik verdragen in jullie plaats.  Opdat jullie vrij zouden zijn.  Opdat jullie ongedwongen, in een doodlopende straat, op een braakliggend terrein of een gewone achterbuurt, zouden kunnen genieten van het eenvoudige plezier dat mij in mijn jeugd nooit is vergund.  Neem nu deze blijk van steun van mij aan en geniet!’

De stroom

Op het ogenblik dat de schatrijke voetballer bevel gaf honderden gesigneerde plastic voetballen uit te delen onder de aanwezige jeugd, viel de stroom onverwacht uit en sprak hij enkel nog stilte. 

Aan de eerste haastig toestromende ouders gaf hij schouderophalend en hoofdschuddend een verklaring die, hoewel enkel samengesteld uit woorden en leestekens van lucht, als een vlezige beschuldigende vinger leek te wijzen naar de ezel.

Geen gesigneerde plastic ballen kreeg de ezel vervolgens vanuit de steeds aangroeiende menigte ouders naar zijn kop geslingerd, maar harde, puntige voorwerpen en woorden vlijmscherp geslepen van haat.

De jeugd van België

Toen hij zijn schuilplaats op de vuilnisbelt van Genk een paar dagen later verliet, hongerig op zoek naar rijp fruit in de omliggende boomgaarden, ontdekte hij op een met uitwerpselen besmeurde streekkrant een robotfoto van zichzelf – een ruwe schets met rechthoekige snor en lange, achteruitgekamde wenkbrauwen – met daaronder het bericht dat zijn persoon werd gezocht omdat hij naar verluidt de jeugd van België had bedorven. 

Terstond begreep de ezel dat de Belgen hem van dan af onafgebroken zouden achtervolgen en hij uiteindelijk zou worden gedwongen hun koninkrijk te verlaten.

Info:

Belgische fabels en Liefdesfabels (Confidenties aan een ezelsoor, Boek Vijf en Boek Vier) van auteur Frank Adam en illustrator Klaas Verplancke worden uitgegeven door uitgeverij Vrijdag. Van Frank Adam verscheen bij uitgeverij Vrijdag zopas De droom van Aziz.  Een vertelling.  (www.frankadam.be; www.klaas.be, www.uitgeverijvrijdag.be)