Heren en dames,

Ondernemers,

Politici,

Van de publieke opinie,

Graag zou ik een oproep willen doen naar enige zin voor realisme en eerlijkheid. We worden nu al maanden overspoeld met slecht nieuws. De crisis lijkt maar niet opgelost te raken. De remedie die Europa oplegt lijkt die miserie niet te laten verdwijnen, ze lijkt ze eerder dagelijks te versterken. Toch houden jullie allemaal vast aan die remedie. Is de miserie nog niet groot genoeg vraag ik mij af?

Inspanningen moeten er komen, dat horen en lezen we alle dagen. Indexsprongen, lastenverlagingen, langer werken en minder krijgen, dat zijn de voorstellen die het meeste ruchtbaarheid krijgen. Opnieuw bij de gewone man in de straat, is er nergens anders ruimte om eens over na te denken vraag ik mij af? Waarom de spreekwoordelijke lijn van inspanningen niet wordt doorgetrokken, dat is mij alvast onduidelijk. Ik maak graag twee bedenkingen die hopelijk ook kunnen leiden tot een maatschappelijk debat.

Het aantal maatregelen aan lastenverlagingen dat reeds is genomen, samen met de notionele intrestaftrek, zorgt voor een som die volgens sommige rond de 18 miljard euro zou schommelen. Maar zouden jullie ons nu eens willen zeggen hoeveel dat bedrag op jaarbasis juist is, hoeveel wij al hebben gegeven aan lastenverlagingen in het totaal? Als burger vraag ik mij ook af wat deze miljarden al hebben opgeleverd? Hoeveel jobs, hoeveel innovaties via O&O, hoeveel vernieuwingen zodat er geen jobs hoefden te sneuvelen. 

Is de verdeling van al die miljarden wel evenredig binnen de groep van ondernemers vraag ik mij af. Multinationals die nul euro belastingen betalen versus de kleine eenmanszaak die moeite heeft om te overleven. Ligt daar niet een deel van het probleem? Worden de lastenverlagingen op die manier geen hangmat voor zij die zoveel krijgen?

Ik denk dat daar oplossingen kunnen liggen, met enige zin voor realiteit en eerlijkheid. Is het zo’n groot probleem als die lastenverlagingen worden herverdeeld naar de noden? Geef ondernemers wat ze nodig hebben om te kunnen ondernemen, dat kan ik begrijpen. Maar geven om winsten te vergroten en aandeelhouders te belonen, dat gaat niet en zeker niet in tijden van crisis. Dat is onrechtvaardig naar de gewone burgers toe net zoals de verdeling van die lastenverlagingen onrechtvaardig zijn tussen ondernemers onderling. Als je het totale plaatje herbekijkt kom je misschien tot het besluit dat er teveel wordt gegeven en ligt daar misschien een deel van de budgetaire oplossing. Tot zover mijn eerste bedenking.

De tweede bedenking die ik wil maken is of het deontologisch nog wel te verantwoorden valt dat burgers blijven bijdragen aan zaken zonder dat daar een bepaalt engagement tegenover staat. Als we geld steken in bedrijven, worden wij daar dan niet een beetje eigenaar van? Moeten er geen regels komen die ondernemers opleggen om verantwoording af te leggen naar de som die ze hebben ontvangen en wat ze ermee hebben gedaan. Geen bureaucratische belemmering om geholpen te worden, wel een bewijsvoering dat het geld zijn creatie van meerwaarde heeft naar de maatschappij. Zoals gezegd, het is maar een bedenking.

Heren en dames,

Ondernemers,

Politici,

Van de publieke opinie,

Ondernemers zijn nodig, werknemers zijn dat evenzeer. Blijven vragen aan één groep om te blijven geven aan een andere is een gevaarlijke voedingsbodem. Vandaar deze oproep voor enige zin van realisme en eerlijkheid.

Met vriendelijke groeten,

Naessens Sven