Het is al jaren een knelpunt. De Belgische jeugdwerkloosheid ligt een stuk hoger dan in onze buurlanden. In maart 2012 bedroeg die 17,1 procent. Bij onze noorderburen bedraagt die ongeveer 8 procent. Dat is een stuk minder. Een ander cijfergegeven is die van het armoederisico. Vandenbroucke stelde tijdens zijn onderzoek vast dat het armoederisico bij 65-plussers daalt en bij jongeren stijgt. Dat voor het eerst in onze geschiedenis. Op zich is een hoge jeugdwerkloosheid geen onoverkomelijk probleem. Zolang die maar op korte termijn plaatsgrijpt. En dat is het probleem in België.
Uit onderzoek blijkt ook dat ruim 1 op de 4 werkgevers in België geen geschikt personeel vindt. Nochtans blijkt uit verscheidene onderzoeken dat ons opleidingsniveau tot één van de beste ter wereld behoort. Waarom lukt het ons dan niet om die kwaliteiten optimaal uit te spelen? Het Vlaamse onderwijs lijkt me iets te conservatief. Teveel wordt nog gefocust op die ene vaardigheid. Wie in beroepsonderwijs zit moet met zijn handen kunnen werken. Wie in het algemene onderwijs zit moet vooral kunnen nadenken. Terwijl er op sociaal, intellectueel en fysisch vlak nog zoveel meer vaardigheden zijn. Wie automechanicus is moet tegenwoordig ook kunnen programmeren bijvoorbeeld. In het ASO wordt dan weer teveel gefocust op het kwantitatief aanleren van zoveel mogelijk zaken. Terwijl er te weinig gefocust wordt op onder andere de ontdekking van interesses.
Te vaak wordt het debat over de arbeidsmarkt herleidt tot specifieke thema’s. Zoals pensioenen en de index. We moeten durven ‘out of the box’-denken. De hedendaagse problemen kunnen niet langer aangepakt worden met traditionele recepten. Die aanpak kreeg tien jaar geleden misschien nog een herexamen, maar ondertussen is die ook voor dat herexamen gebuisd.
Het debat moet opengetrokken worden. Te beginnen bij de opleidingen en te eindigen bij de pensioenen. Is een loonlastenverlaging mogelijk? Hoe kunnen we onze concurrentiepositie binnen een geglobaliseerde wereld terug versterken? Hoe staat men tegenover een inperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen? Is een uitbreiding van het tijdskrediet een mogelijkheid om langer werken draaglijker te maken? Hierover wil ik discussiëren.
Jongeren worden te vaak genegeerd in dit debat. Het debat wordt meestal tussen drie partijen gevoerd: werkgevers, vakbonden en de politiek. Uit het pensioendebat van vorig jaar bleek dat de werkende jongere een andere kijk heeft op de problemen dan de vakbonden. Vandaag durf ik te stellen dat vakbonden niet alle groepen werknemers vertegenwoordigen. Jongeren hebben een veel diversere en bredere kijk op de problematiek en die wordt niet gehoord. Het gaat voornamelijk over onze toekomst!
Daarom roep ik mijn leeftijdsgenoten op om zich beter te organiseren. Laat ons het debat aangaan over de werkloosheidsuitkeringen, de loonlastenverlaging en de pensioenen. Met politici, werkgeversorganisaties en vakbonden. Het gaat over onze toekomst en die moeten wij veilig kunnen stellen. Of zoals Barack Obame ooit zei: “Don’t wait for good things to happen to you. If you go out and make some good things happen, you will fill the world with hope, you will fill yourself with hope.”.
Rémy Bonny, 17 jaar, is lid van Groen en voorzitter van Jong Groen Oostende