Aan de oppervlakte is het stil rond Arco, de financiële poot van de christelijke arbeidersbeweging die in de poel van Dexia roemloos verzonken op de bodem ligt. Onder de oppervlakte woeden gevaarlijke kolken die ook de wereld buiten de poel grote financiële, politieke en maatschappelijke schade kunnen berokkenen.

Enkele dagen geleden kreeg ik een berichtje van een vrouw die me liet weten dat er nu een facebookpagina bestaat onder de naam: ARCOPAR: geef ons beloofde geld terug. Ze heeft mijn persoonlijk verhaal van 4 mei over Arco gelezen op de blogs op www.dewereldmorgen.be of op http://peterdejaegher.skynetblogs.be. Geïnteresseerden kunnen die blogs herlezen indien ze het droevig verhaal van de Arco-spaarders-vennoten niet kennen.

De vrouw roept me op lid te worden van de groep, wat ik prompt gedaan heb. De groep telt op dit moment nog maar 428 leden. Een schijntje van de naar schatting 800.000 coöperanten van Arco die er volgens de media zijn. Het loont de moeite om de verhalen en boodschappen te lezen die de leden op die pagina hebben gepost.

Mensen die zich bedrogen voelen door hun bank, door hun vakbond, door hun partij. Mensen die kwaad zijn en bezorgd. Mensen voor wie het heus een verschil maakt of ze die paar duizenden euro’s spaargeld (al konden die met meerdere gezinsleden als vennoot wel flink boven de tienduizend euro klimmen) kwijt zullen zijn of niet. Mensen die daarover nu al meer dan een jaar in onzekerheid vertoeven (mijn laatste uittreksel dateert van 1 april 2011). Die volgens verklaringen van de vereffenaars in het beste geval nog twee tot drie jaar zullen moeten wachten op een terugbetaling door de garantieregeling, als die dan tenminste niet vernietigd is door Europa of de Raad van State.

Mensen die zich radeloos voelen, hulpeloos en vermalen. Boven die pagina zie je hun profielfoto’s, een staalkaart van Vlaanderen: vrouwen die er opgewekt met hun kinderen op staan, fiere vaders met een pet en een baby, ernstige mensen, grappenmakers, oud en jong. Ze voelen zich beroofd, niet door kwaadwillige, misdadige of vijandige organisaties of mensen van wie ze zoiets konden vrezen of verwachten, maar door instanties in wie ze een leven lang meenden alle vertrouwen te mogen hebben.

Sedert 4 mei hebben zich in het dossier van Arco eigenlijk geen nieuwe ontwikkelingen voorgedaan. De zoekterm Arco invoeren in de persdatabank Mediargus levert nochtans tientallen hits op. We leren bijvoorbeeld uit De Tijd dat de Nationale Bank de regering had gewaarschuwd dat Europa wel eens bezwaren zou kunnen hebben tegen de waarborgregeling voor Arco die te elfder ure was uitgevaardigd. We lezen in tal van media dat Europa intussen nog altijd die waarborgregeling aan het onderzoeken is.

In zijn woord vooraf schrijft een vooraanstaand journalist van een enig Vlaams weekblad, die intussen in een journalistiek maquis ondergedoken lijkt, dat de CD&V, ‘door de ACW –holding Arco in de heilloze redding van Dexia te betrekken, haar belangrijkste steunbeer, de christelijke arbeidersbeweging, in de grootst mogelijke verlegenheid heeft gebracht’.

Op de website van het ACW verneem je niets meer over het standpunt van de beweging in de hele saga. Het lijkt wel of sedert Arco in vereffening is gegaan, de christelijke arbeidersbeweging niet langer nog iets te maken wil hebben met het onzekere lot dat het spaargeld van honderdduizenden spaarders-vennoten uit haar zuil boven het hoofd hangt.

Wie meer wil weten over het ontbindingsproces van Arco, moet naar de speciaal in het leven geroepen nieuwspagina die aan dat thema is gewijd op de site www.groeparco.be. De laatste toevoeging op die bladzijde dateert van 4 juli. In eerdere berichten wordt de vennoten aangemaand de site regelmatig te consulteren om op de hoogte te blijven van de recentste ontwikkelingen.

Nog even terug naar de korf persartikels waarin het woord Arco de jongste maanden is gevallen. Er zit natuurlijk ook een uitspraak tussen van die onvermijdbare media-politoloog. Eind september waarschuwt hij in een interview over geloofwaardigheid de politieke partijen van de federale meerderheid in bedekte termen dat ze niet moeten schrikken van de verkiezingsuitslag, want de mensen zijn bepaalde zaken, en daarbij noemt hij Arco, nog niet vergeten. De partijen in de federale regering, die nu al geruime tijd onversaagd aan het blijven proberen is om de 3,7 miljard euro te vinden die haar begroting voor volgend jaar op koers houden, beseffen het na 14 oktober misschien iets beter.

De 800.000 Arco-coöperanten rekenen erop dat de belofte van de waarborgregeling gehouden wordt. Die kan de schatkist tot 1,5 miljard euro kosten. Maar het leeuwendeel van de Arco-coöperanten is ook klant bij de staatsbank Belfius. Volgens De Tijd zijn zij en de verschillende organisaties van het ACW goed voor 25 miljard euro deposito’s bij Belfius Bank, op een totaal van 70 miljard euro. Ergens in mijn vorige blog over dit onderwerp citeerde ik een zekere Yves Leterme, die schrik had voor een run on the bank.