Op 11 september beloofde de minister van binnenlandse economie een minimumloon in te voeren voor de publieke en de privé-sector. Deze belofte kwam er na maanden van sociaal protest en druk van de arbeidersbeweging. De stijging van de prijzen van levensmiddelen in de bezette gebieden kan hiervoor als oorzaak gezien worden.

De minister van arbeid verklaarde op 2 oktober dat de overheid dicht bij een overeenkomst stond, maar de privé-sector en de vakbonden moesten het voorstel nog onderzoeken. De overheid verklaarde dat ze de nationale statistieken en de internationale standaarden bestudeerd hadden. Het minimumloon zou zorgen voor een degelijke levensstandaard en zou de economische ontwikkeling van de privé-sector niet in gevaar brengen. 

Op 7 oktober werd dan het minimumloon bekend gemaakt: 1450 shekels of 375 dollar, 20 dollar per dag en 2,5 per uur. Het werd voorgelegd aan een beleidsgroep bestaande uit leden van de privé-sector en de vakbonden. De Algemene Federatie van Vakbonden riep onmiddellijk op om de vergadering te boycotten, omdat hun voorstel van 450 dollar niet aanvaard werd. De Algemene Federatie van Vakbonden ijvert al decennia lang voor een minimumloon en kon haar teleurstelling niet verbergen. De oorzaak is dat het minimumloon onder de extreme armoede grens ligt en waar het in Israël 1115 dollar bedraagt, zowaar drie keer meer, terwijl de prijs van levensmiddelen even duur is. Later op die dag werd dan het minimumloon officieel aanvaard

De Algemene Federatie van Vakbonden maakte een vuist en riep op om te staken als het minimumloon door het kabinet aanvaard zou worden. De vakbondskoepel verklaarde dat er 87.000 werknemers uit 14 vakbonden tegen dit voorstel waren. De dagen daarna kwamen de arbeiders in opstand ze zeiden dat de regering hun belachelijk had gemaakt. Hun slogan was: “Hoge prijzen, lage lonen dat is het beleid van de overheid.”. Shaher Saad, voorzitter van de Algemene Federatie van Vakbonden voegde er aan toe: “Het minimumloon is onaanvaardbaar naar internationale standaarden. De overheid had het minimumloon moeten berekenen aan de hand van de nationale armoede grens. (593 dollar)” en “ De eis van de vakbonden is niet dat de overheid aftreed, maar dat er sociale rechtvaardigheid is”.

De Palestijnse overheid gaf toe dat het minimumloon niet hoog genoeg is. Ze voegden er aan toe dat het toch al een hele bewerkstelliging is omdat 300.000 werknemers van deze maatregel zullen genieten. Het doel van de overheid was van de lonen te standaardiseren en de werknemers aan te moedigen, niet om hun te frustreren.

Volgens Haydar Ibrahim, voorzitter van de Palestijnse werknemers, is het minimumloon het resultaat van 16 maanden onderhandelen en dat de voorwaarden veel beter zouden zijn geweest moest de overheid niet de desastreuze gevolgen van de bezetting moeten ondergaan.

Mahmoed Ziyada, algemeen secretaris van de onafhankelijke vakbonden heeft ook ingestemd met het minimumloon omdat hij gelooft dat het om een unanieme beslissing gaat en het is dus een nationale verwezenlijking. Hij vertelde er ook bij dat diegene die de vergadering van het minimumloon hadden geboycot eerder een lager minimumloon hadden overeengekomen.