Het lijkt haast een fulltime job de platen van Neil Young (66) te bespreken. We bedoelen maar dat we dit jaar al een kluif van de man binnen kregen. Americana was een hoogst persoonlijk werkstuk waarin Young een reeks van bekende songs in een eigen keurslijf goot. De bizarre keuze werd echter grotendeels goed gemaakt door de fantastische sound van de plaat.
Euforisch
Het is dat briljant geluid dat Young nu samen met Crazy Horse op Psychedelic Pill ten volle uitbuit. Niet met oude, opgelapte songs, maar met vers werk dat de luisteraar soms ronduit euforisch achterlaat. Young presenteert hier namelijk acht nummers, verspreid over twee cd’s (of drie LP’s of één Blue Ray-disc). Het betekent meteen dat er drie van de langste songs uit zijn meer dan vijf decennia lange carrière tussen zitten. De opener ‘Driftin’ Back’ is met 27 minuten zelfs de langste die Old Neil ooit uitbracht. Het is een verbluffend nummer waarin het elektrische werk van hem en Crazy Horse als nooit voorheen uitgespeeld wordt. ‘Driftin’ Back’ begint akoestisch, gaat dan even over naar een kort a capella-deel en dan komt de elektrische storm aandrijven om haast heel de plaat niet meer af te nemen.
Rauw
Na het alles verschroeiende ‘Driftin’ Back’ komt het titelnummer dat inderdaad behoorlijk psychedelisch klinkt en een beetje doet denken aan het rauwe werk dat Young begin van de jaren ’80 uitbracht. Met zijn drie en een halve minuut is het echter zo voorbij, waarna Young ons met ‘Ramada Inn’ weer zeventien minuten op sleeptouw neemt. Het begin herinnert aan de sound van Zuma, On The Beach en Tonight’s The Night. Glorieuze gitaarescapades en bakken sfeer waar deze jongen niet genoeg kan van krijgen. ‘Born In Ontario’ hoort dan weer in de rij van de elektrische countrywalsjes die her en der in zijn werk opduiken.
Dylan
Ook ‘Twisted Road’ is een mooie song die meteen een hommage is aan die andere gigant: Bob Dylan en zijn song ‘Like A Rolling Stone’. ‘She’s Always Dancing’ is naar Youngmaatstaven pure pop, met een heerlijke melodie en weer die weidse gitaren die stokebrand spelen. Deze song gaat ruim over de acht minuten en zou een coda voor ‘Like A Hurricane’ (dat ook 8 minuten lang is) kunnen zijn. De elektrische gitaar wordt dan even opgeborgen voor de ballad (en de enige song voor zover wij kunnen nagaan die uit een ver verleden stamt) ‘For The Love Of Man’ die zo op Mirror Ball kan. En dan moet nog ‘Walk Like A Giant’ komen, een bijna zeventien minuten durende reus van een song die zowaar met vrolijk gefluit opgesierd wordt en Young doet uithalen naar zijn eigen generatie. Wie ooit door de elektrische gitaarsound van Young gebeten werd, zal zich in deze lange jam eens te meer verliezen. De hele dubbel-cd is ook beter dan bij voorbeeld Le Noise (2010) door de hogere kwaliteit van de songs. Coda van de plaat is een andere mix van de titelsong. Eerlijk gezegd beter dan de eerste versie, maar zo’n opmerking is spijkers op laag water zoeken. Want Psychedelic Pill is waarschijnlijk de laatste waarlijk grootse plaat van één van de belangrijkste en meeslependste artiesten in de rockmuziek.
mammoet
De lange elektrische reis van Neil Young – begonnen bij Everybody Knows This Is Nowhere uit 1969 – bereikt met deze mammoetrelease een nieuw hoogtepunt. We hadden eerlijk gezegd niet gedacht dat het er nog inzat, maar voilà: dit is een plaat waar geen enkele voorkennis van het fenomeen Neil Young voor vereist is en die dus zowel oude fans als nieuwkomers zal vloeren. De indrukwekkende kracht die ze uitstraalt, bevestigt dat de langdurige obsessie van horden muziekliefhebbers met zijn werk niet uit de lucht is komen vallen. Lang geleden zong hij al: ‘Long May You Run’. Profetische woorden en ongetwijfeld het motto van deze Psychedelic Pill.
Koen De Meester
++++
(Reprise)
