Wadi Fukin ziet eruit als een paradijs met zijn rotsachtige heuvels en groene velden, maar het krimpt met een enorme snelheid. Vóór 1948 bezat het dorp meer dan 12.000 dunums[1] land en was het in staat te leven van de rijke oogst die er bijna het hele jaar kon worden geoogst. Maar sinds de oprichting van Israël werden meer dan 8.300 dunums in beslag genomen tijdens de oorlog (1947-1949). 700 extra dunums werden in beslag genomen en bij de aangrenzende Betar Illit-nederzetting gevoegd.

Slechts 2.600 dunums blijven in het bezit van de inwoners van Wadi Fukin, met slechts 250 dunums beschikbaar voor bouw. Daardoor zien jonge gezinnen zich gedwongen om elders een eigen huis te bouwen.

Nog eens zestig dunums van het land van Wadi Fukin zullen in de komende weken in beslag genomen worden en nog meer land wordt bedreigd met confiscatie, waaronder een gedeelte dat niet is aangeduid voor de bouw van de scheidingsmuur (Apartheidsmuur).

Wadi Fukin is nooit een bedreiging geweest voor de nabijgelegen Israëlische gemeenschappen, maar zelfs zonder het voorwendsel van ‘veiligheid’ te gebruiken, is het duidelijk dat deze onteigeningen niet de laatste zullen zijn. Zonder ruimte om te groeien zullen jonge koppels moeten verhuizen, wegens een gebrek aan bouwruimte en aan economische perspectieven.

De Betar Illit-nederzetting overweldigt de naburige Palestijnse dorpen op wier land ze gebouwd is – Jaba, Nahalin, Wadi Fukin en Hussan. Het is de snelst groeiende nederzetting op de Westelijke Jordaanoever met een bevolking van meer dan 35.000 kolonisten, die in 2020 volgens lokale autoriteiten tot 100.000 kan aangroeien. Haar afvalwater stroomt geregeld de heuvel af naar de agrarische velden van het dorp.

Dorpelingen hebben zoals overal in de bezette Palestijnse Gebieden geen toegang tot de faciliteiten in de aanpalende nederzetting, maar kolonisten dalen regelmatig af naar het dorp om in de private irrigatiereservoirs te zwemmen. Afgezien van een poging tot brandstichting vorig jaar is het dorp grotendeels gespaard gebleven van directe aanvallen door kolonisten.

Desalniettemin zijn er nog steeds pesterijen vanwege de bezettingstroepen. Naast strenge beperkingen op de bouw, worden andere projecten en verbeteringen van de huidige infrastructuur op verschillende manieren belemmerd. Onlangs nog werd een project van wegverbetering belemmerd door het Israëlische leger.

Toen de dorpsraad probeerde om de toegang tot het dorp te verbeteren door de belangrijkste toegangsweg te verbreden zodat auto’s en vrachtwagens niet van de weg af hoeven te rijden om elkaar te passeren, werd de bouw wekenlang stopgezet in de finale fase. Ze riskeerden het daardoor met niets anders dan een onverharde, gebarsten weg met slechts één rijstrook te moeten stellen. Alleen toen het dorp de opgelegde beperkingen in verband met de breedte van het asfalt aanvaardde, mochten ze de werken voortzetten.

De mensen van Wadi Fukin willen hun dorp niet nog een keer verlaten. Ze herinneren zich nog de harde jaren toen ze in het Dheisheh-vluchtelingenkamp in tenten leefden, nadat hun dorp tweemaal werd vernietigd na de oorlog van 1948. Als een van de weinige dorpen waarvan de inwoners in staat waren om na meer dan 20 jaar terug te keren naar hun land en hun middelen van bestaan weer op te bouwen, dienen ze als levend bewijs voor hoe de Palestijnse cultuur inherent gekoppeld is aan hun land.

Toch hebben ze weinig hoop voor wat de toekomst zal brengen.

[1] 1 dunum = 1.000 vierkante m (= 10 are).