Zij is er dan toch: dé plaat waar we in 2012 collectief verliefd kunnen op worden. ‘Turn on The Bright Lights’ (ondertussen tien jaar oud), ‘Let England Shake’ en ‘Age of Adz’, het zijn enkele werken die het jaar waarin ze uitgebracht werden mee hebben getekend. De kans is vrij groot dat deze rol anno 2012 door een elektronisch album zal worden vervuld. En wàt voor een album.
Eerste tip: beluister ‘Until the Quiet Comes’ (UTQC) een tiental keren voor je conclusies trekt. Zelden werd immers zoveel muzikale informatie geperst op drie kwartier schijf, en het kan dus al gauw wat zoeken worden naar de draad van dit album. Maar die is er zeker, zij het in een vorm die we de laatste jaren niet meer gewoon waren: een muzikale trip.
Inderdaad, Flying Lotus neemt je mee doorheen zijn brede waaier invloeden – met een Coltrane als ver familielid kan dat moeilijk fout lopen – die vooral tot uiting komt op de eerste helft van UTQC. Van het prille begin van demo ‘July Heat’ (zoals op het korte ‘If you wanna’), over de 8-bit invloeden van de Ep ‘Pattern+Grid World’ (op ‘Sultan’s Request’ of ‘Putty Boy Strut’) tot de meer gekende stijl van Lotus’ sound die we op succesalbums ‘Los Angeles’ en ‘Cosmogramma’ al konden horen: alles komt langs.
‘Until the Quiet Comes’ wordt in de geest van zo’n muzikale trip gekenmerkt door naadloze overgangen tussen nummers. Waar de eerste tracks nog gericht zijn op exploratie en afwisseling, ontstaat er rond de gastrol van Eriykah Badu op ‘See Thru to U’ een merkwaardige fusie waarin alles tot een hoger niveau wordt getild. De briljant geplaatste kicks in àlle beats, maar met name tijdens het titelnummer, vervangen bijwijlen moeiteloos de werking van een drugsroes.
Alsof dat niet genoeg was, doen er bescheiden genieën als Thundercat en Austin Peralta mee op dit album. Zij zorgen ervoor dat je even terug gekatapulteerd wordt naar de meest aangename sferen uit de jaren zeventig – in deze onzekere crisistijden een zegen – vooraleer je door FlyLo himself terug uit die roes gehaald wordt met wat een archetypisch nummer is voor hem: ‘The Nightcaller’. De betere clubmuziek in perfecte harmonie met vintage psychedelische soul en de meest geraffineerde hip hop beats? Neen, je droomt nog steeds niet.
Er is zelfs ruimte voor een hoogtepunt onder de hoogtepunten, wanneer Thom Yorke -wie anders- even langskomt op ‘Electric Candyman’. Niet z’n beste, maar ongetwijfeld het meest verslavende nummer op UTQC, waarbij Flying Lotus maar al te graag over de plas kijkt richting de betere 2-step en UK garage.
De wat donkerder klank van FlyLo’s vroege periode biedt de perfecte afbouw voor deze korte en hevige reis doorheen beats, emoties en smaken. Niet vooraleer de producer uit L.A. nog even met ‘me Yesterday//Corded’, de langste op UTQC, een ideale setafsluiter op je afvuurt, volgestouwd met herkenbare synthesizer-uithalen en effectjes.
‘Until the Quiet Comes’ van Flying Lotus is dus een magnum opus van de artiest zélf, die nog altijd dertig moet worden. De enige vraag die hem nu rest is wat er überhaupt nog kan volgen na deze release, een album dat misschien wel naast ‘Trans-Europe Express’ of ‘Bitches Brew’ mag komen te staan. We overdrijven heus niet, dit is een instant classic.
