Het Syrisch conflict woedt nu al 18 maanden en volgens sommige bronnen vielen er 30 000 doden , waarvan de overgrote meerderheid burgerslachtoffers. Elke dag verlaten ongeveer 3000 Syriërs hun land. Er wordt geschat dat er 1000 naar Jordanië trekken, die worden ondergebracht in het Zatari vluchtelingenkamp en bij gastfamilies. Sinds het begin van het conflict zijn er ongeveer 300 000 ontheemden terwijl de VN aangeeft dat het tot 700 000 vluchtelingen kan opvangen in de buurlanden Turkije, Libanon en Jordanië. Zijn de noden van de vluchtelingen veelzijdig, er bestaat geen wondermiddel dat de wonden van de burgeroorlog kan helen. Meer hulp is dringend nodig , het gaat niet om het groot aantal plaatsen voor mogelijke opvang, maar om de kwaliteit van die plaatsen.
Als Arabisch sprekende freelance fotograaf kreeg ik toestemming van UNHCR Benelux om een fotoreportage te maken over het Zatari vluchtelingenkamp. Toen ik ter plaatse kwam dronken de volwassen thee en rookten ze sigaretten in hun tent.Ze waren druk bezig met discussies over Syrië terwijl de kinderen speelden en nieuwsgierig naar de Europese bezoekers opkeken. Ondanks het feit dat de toestand redelijk normaal bleek, leek iedereen erg uitgeput: de kinderen hadden droge lippen, de volwassen bewogen amper en al spoedig kwamen de eerste mensen bedelen om water.Ze vertelden dat ze enkel warm water te drinken hadden. De temperatuur binnen het kamp liep op tot 40 graden en dus warmde hun watervoorraad snel op. Nadat ik enkele portretten van de kinderen gemaakt had, werd me vooral de melancholische blik in hun ogen duidelijk, die ogen waren glazig. De vader van Mohammed, een van die kinderen , vertelde mij dat zijn zoon zijn eerste woordjes had gesproken toen er een hevig gevecht uitbrak rond zijn huis. Sindsdien heeft Mohammed nooit meer een woord gezegd. Voor andere kinderen is hun eerste woord “tank” in de plaats van bijvoorbeeld “Mama” of “Papa”.
De problemen in het kamp zijn tweezijdig: enerzijds heb je de uitputting en de oorlogstrauma’s van de vluchtelingen, anderzijds heb je de moeilijke leefomstandigheden in het kamp. De vluchtelingen hebben weinig afleiding: er worden quasi geen activiteiten georganiseerd er is amper ontspanning voor de kinderen. Daarenboven is het niet zeker of die kinderen naar school zullen kunnen gaan. Op hygiënisch vlak laat het kamp te wensen over en is er dus, ondanks de vaccinatiecampagne van de Jordaanse autoriteiten , een enorm risico op epidemieën . Ieder gezin krijgt 2 maal per dag een voedselpakket, maar voor grote gezinnen is onvoldoende. Daarenboven is het eten niet gevarieerd, niet aangepast aan de voedingsgewoonte van de Syrische bevolking en is er geen alternatief voor diabetes patiënten. Dit is een vaak terugkomende klacht en veel kinderen gaan met honger naar bed. De rede hiervoor is dat het erg moeilijk om in de desolate streek als Mafraq, de streek waar Zatari gelegen is, ongeveer 30 000 mensen van levensnoodzakelijke middelen te voorzien.
De Jordaanse politie garandeert de veiligheid van de vluchtelingen, maar treedt anderzijds ook hard op , vooral wanneer de vluchtelingen het kamp proberen te verlaten. Wij hebben bericht gekregen van mishandelingen door Jordaanse politie en regelmatig komt het ook tot rellen met hen: Wanneer er doden vallen in Syrië ontstaan er protest acties in het kamp en deze worden vervolgens gewelddadig neergeslagen. De rede hiervoor is dat zich in het kamp vaak opstandelingen schuilhouden, zo kregen wij beelden te zien op een gsm van hoe een jong volwassene die voor ons zat de keel over sneed van een Syrische militair. Daarom is de Jordaanse politie op zijn hoede.
De Syriërs hebben misschien wel veiligheid gevonden maar hun levenskwaliteit is nu ernstig aangetast.
De grootste problemen van het kamp zijn het tekort aan financiële steun van de internationale gemeenschap en het opzetten van een goede logistiek .
Al lijkt de VN Veiligheidsraad niet in staat te zijn het Syrisch conflict op te lossen toch moet de internationale gemeenschap de toekomst van dit land au serieux nemen .
Daarom is het behartigen van de levensomstandigheden van deze vluchtelingen essentieel .
