“Mama komt en dan ga ik enkele dagen naar huis”, zegt hij enthousiast. Joris is vijf jaar. Eén van die vele kinderen waar een bevel tot uithuisplaatsing door de jeugdrechter nodig was omdat zijn zelfontplooiing thuis ernstig in gevaar is.
Een uithuisplaatsing betekent normaal gezien meteen plaatsen in een observatie- of oriëntatiecentrum of (met zijn piepjonge leeftijd) in een pleeggezin, bij voorkeur dichte familie. Maar er was geen familie bereid. Er was ook geen pleeggezin beschikbaar. Er was ook geen plaats in een oriëntatiecentrum. Dus ging Joris op internaat. Steeds vaker worden hiervoor internaten gebruikt.
Tijdens vakanties willen die internaten wel eens sluiten en dan worden alle kindjes die nergens heen kunnen in noodvoorzieningen geplaatst. Het België achter de schermen dus, waar nooit over gesproken wordt.
Weer een andere omgeving voor die kindjes, weer andere vertrouwenspersonen, weer ander speelgoed en regels.
Joris weent plots. Hij is niet meer te troosten. Opvoeder David heeft net verteld dat zijn mama toch niet komt. Ze heeft net afgebeld, “ze heeft geen zin”. Joris weent omdat hij dit weekend toch niet naar huis gaat.
David zegt dat hij best zijn jasje terug uitdoet en zijn valiesje mag uitpakken. Alle kleertjes terug op de plank “Joris”, naast de stapelbedjes.
Stapelbedjes van andere lotgenootjes in de noodvoorzieningen van de internaten. Kinderen die daar 24/24 en 7/7 verblijven.
Alleen in Vlaanderen gaat het al om enkele honderden kinderen, zonder thuis in internaten gedropt. Handige voorzieningen voor bevoegd minister Vandeurzen.
De wachtlijsten van kinderen die in jeugdzorg een dringende gezinsvervangende plaats nodig hebben, kunnen zo stabiel blijven.
Plaatsen in internaten betekent dat de kinderen onder de lijsten van de scholengemeenschappen vallen. Handig voor de kabinetten, zo’n andere lijst.
Voor de bevoegde diensten van Welzijn is dit dus een ‘fijne oplossing’. Voor de buitenwereld is er ‘gehandeld’, zo dat heet.
En de scholengemeenschappen blijven slikken én zwijgen.
Deze kinderen horen daar namelijk helemaal niet. Zij hebben recht op een aangepaste opvang, geen noodoplossing als gezinsvervangende thuis.
Hoelang nog?
Saskia Van Nieuwenhove is freelance journaliste
De naam is fictief, het verhaal is waar
