De prijzen van voedsel zijn volop aan ‘t stijgen. Voor sommige producten is dat realistisch, voor andere producten is dat een handigheidje van de handel om hun marge te vergroten. Sinds maanden verschijnen er in de media berichten over mislukkende oogsten. Op die manier wordt iedereen voorbereid op stjgende prijzen. De boeren, die de prijzen ondergaan, zijn terughoudend om te verkopen. De prijzen gaan immers stijgen. De handel wordt zenuwachtig en begint meer te betalen. De consument aanvaardt de hogere prijzen. De media heeft hem immers verteld dat het niet anders kan.

In Vlaanderen zijn de producenten van plantaardig materiaal gelukkig. Eindelijk eens een compensatie voor stijgende kosten. De boeren met dieren komen ecchter in de problemen als ze voedsel moeten kopen. Koeienboeren hebben nu nog het gras in de weides, naar de winter toe worden dure voorraden aangesproken. Maar ook de zoveelste strop voor de varkenshouderij. Voor het eerst sinds lang reageert de handel met stijgende prijzen om hun producenten te laten overleven. Of het genoeg zal zijn? En dan heb je nog de nieuwe sector, de energieboeren. Zij zijn vooral verlekkerd op maïs. Na gras toch de belangrijkste teelt in Vlaanderen. Nu al spreekt men van een verdubbeling van de prijzen tegenover vorig jaar, en de maïs staat nog te groeien.

Toen een aantal jaren geleden in Sint-Truiden een grote oppervlakte landbouwgrond werd verkocht beloerden de boeren elkaar. Het was echter een buitenstaander die alles kocht. Al snel bleek dat het om een industrieel ging die eigenaar is van aardappelverwerkende bedrijven. Ik vond dit zeer vreemd. De productie van het primair product was traditioneel weinig rendabel en risicovol. Als industriëlen rekenen in kapitaalsrendement, dan was de primaire productie zeker niet interessant. Maar als je rekening houdt met wereldwijd twee mislukkende oogsten in tien jaar, met daaraan gekoppelde prijsstijgingen, dan krijg je ineens een heel andere rekening. Als je dan nog eens kunt produceren in een land met een gematigd klimaat zoals België, dan verklein je het risico nog een heel stuk. Als de risico’s om te beleggen in andere sectoren daarbij gestegen zijn, blijkt landbouwproductie ineens erg hip te zijn.

De Natlandhoeve, mijn bedrijf, staat niet los van dit gebeuren. Als wij een perceeltje grond willen kopen, dan gaan we meer betalen. Voor de productie moeten we zeer weinig aankopen doen. Ja, duur zaadgoed, en een beetje natuurlijke meststoffen. Aan de verkoopzijde zijn de prijzen in de biologische akkerbouw traditioneel vrij stabiel.  Al enkele jaren is er een stijgende trend voor granen. Daar doen wij een beetje ons voordeel mee. Vermits we voor onze dieren al ons voedsel zelf produceren zijn we niet onderhevig aan de prijzen op de markt. Onze verkoopprijzen stijgen momenteel door stijgende kosten van energie en arbeid.

Jos