Wie maandagavond aanwezig was in het Rivierenhof ging niet zo maar naar een concertje, neen, die was uitverkoren om misschien wel hét concert van de zomer te mogen bijwonen. De voorverkoop verliep haast als een hackersaanval en was dan ook in een wip uitverkocht.

Als je weet dat het vorig zaaloptreden van de IJslanders in het veel grotere Vorst Nationaal plaatsvond en dat ze in 2008 headliner waren op Pukkelpop en co-headliner op Werchter, dan hoefde die voorverkoopsinvasie niet te verbazen.

Het Openluchttheater is een klein amfitheater midden in het Antwerpse Rivierenhofpark. Het werd al snel duidelijk dat er geen betere plek is om de feëerieke sfeermuziek van Sigur Rós te aanschouwen, of het zou in een kil IJslands landschap moeten zijn, inclusief gebreide mutsen en een kampvuur. Het Rivierenhof houdt wel van zo’n exclusieve feestjes. Nog deze zomer was onder meer Portishead er te gast.

In het voornamelijk jeugdig publiek enkel euforische gezichten, voor én na het concert. Zelfs als Sigur Rós compleet de mist in zou gegaan zijn, dan nog zouden de meesten tevreden geweest zijn, gewoon maar omdat ze erbij waren.

Nic Void

Soms lijkt het alsof opzettelijk voor een weinig opvallend voorprogramma gekozen wordt om zo de hoofdact indrukwekkender te laten overkomen. Het Britse Nic Void speelde in dat straatje. Net als Jónsi’s zijproject Riceboy Sleeps specialiseerde het duo zich in soundscapes, ofwel klankkleuren zonder een muzikale structuur. In het soundscapeplaatje bleken ze wel geslaagd aangezien ze stilletjes op de achtergrond verdwenen zonder dat iemand het merkte.
 

Meer best-of dan Valtari

Openen deed Sigur Rós met het voorzichtige Ekki Múkk van het nieuwe Valtari, een album waar trouwens maar weinig uit geplukt werd. Enkel Varúð, een van de sterkhouders van Valtari, maakte later in de set z’n opwachting.

De groep koos duidelijk voor een best-of-parcours. Na het derde lied Ný Batteri volgden de succesnummers mekaar op: Sæglópur, Svefn-g-englar, Olsen Olsen en Hoppípolla.

Van het meer pop-klinkende album Við spilum endalaust werd (gelukkig) enkel maar Festival gespeeld, een Sigur Rós-song volgens het beproefde recept dat vooral live tot z’n recht komt.

Ook opvallend is dat de groep de nummers uit hun tussendoorrelease Hvarf uit 2007 blijft spelen.

Zanger Jónsi, bescheiden zoals we hem kennen, kreeg er niet meer dan een “thank you” uit en een zeer verlegen “hope you have fun.”

Als techniek faalt

Toch was er een groot minpunt aan dit concert: de groep had duidelijk last van technische problemen. Dit viel te merken aan de lange pauzes tussen de nummers, de sample machine die het na de eerste tonen van Glosoli begaf, en een storing tijdens een pianospel. Jónsi voegde er nog het zinnetje “sorry about the mess” aan toe, waarop het publiek hen juichend aanmoedigde.

Toch stoorde deze “rommel” een aanzienlijk deel van het publiek en kon het optreden hierdoor minder aanspraak maken op de “concert van de zomer”-medaille.

Popplagið

Afsluiten deed Sigur Rós dan weer in alle perfectie met hun meesterwerk Popplagið, het slotnummer van hun ongetitelde cd uit 2002. De opbouw bestaat uit minutenlang dreigende drums, een herhalende onheilspellende zang en een bas die haast uiteen spat. Dit alles explodeert in een intense finale die lang blijft nazinderen.

Op zo’n moment vergeet je als publiek alles, dan zit je niet aan je werk of aan je favoriete internetkrant DeWereldMorgen.be te denken, maar dan zit je in een rollercoaster die je aan een daverende snelheid naar het einde stuwt.

Setlist:

Ekki Múkk
Í Gær
Ný Batterí
Sæglópur
Svefn-g-englar
Viðrar Vel Til Loftárása
Olsen Olsen
Hoppípolla
Með Blóðnasir
Festival
Varúð
Hafsól
—–
Vaka
Popplagið