Dat laatste kan natuurlijk ook moeilijk anders want El Morabba3 zingt over de gedachten, de frustraties en de woede om de situatie waarin deze band leeft. De uitzichtloosheid van de wereld rond hen en de wil om zaken te veranderen spelen een belangrijke rol.

Subtiel en zwierig

Opvallend is de subtiele zwierigheid die de meeste van de songs op deze plaat kenmerkt. Opgebouwd rond een bas, met de elektrische gitaar van Odai Shawagfeh die herinnert aan de latere King Crimson of de gitaargolven van My Bloody Valentine of Cocteau Twins en zelfs U2 en voeg daarbij de inventieve ritmes van Dirar Shawagfeh, die de muziek even zeer voortstuwen naast de fraaie zangpartijen van bassist Muhammad Abdullah, Tareq Abu Kwaik en Sahar Khalifeh en je weet gewoon dat dit geen alledaags plaatje is: maar niet in de zin van slechts geschikt voor liefhebbers van uitheemse klanken, nee, daarvoor is de muziek te internationaal georiënteerd.

Midscheeps

De cd begint met het bijzonder mooie ‘Asheek’ (‘Op het hek’) dat de luisteraar meteen midscheeps treft. Het derde nummer ‘Tahet Al Ard‘ (‘Onder de grond’) gaat over het niet gehoord worden en ver weg willen zijn van de plaats waar men is. Soms breekt de radeloosheid zelfs door in de muziek; denken we maar aan ‘Cigara abel ma nqoom’ (‘Een laatste sigaret voor we vertrekken’) waarbij de gitaar als een kalasjnikov te keer gaat.

Maar over het algemeen is de sound vooral episch, zowel in de euforie als de melancholie (luister maar naar afsluiter ‘Hada Tani’).

Dit is muziek die het waard is om geproefd te worden, met als toegevoegde waarde dat ze niet in een vacuüm gemaakt werd, maar in de rauwe realiteit.