Zara MacFarlene is een van de jongste aanwinsten van Gilles Peterson op zijn Brownswood Recordings Label. Vorig jaar bracht ze haar debuut ‘Until Tomorrow’ uit. Vandaag geldt ze als een van de meest beloftevolle figuren binnen de Britse jazzscene. Haar repertoire bestaat uit een mix van traditionele hedendaagse jazz, ballads en swingende jazzmelodieën. Ze wordt vaak vergeleken met zangeressen als Dianne Reevers, Cassandra Wilson en Jill Scott. Haar band is samengesteld uit jonge muzikanten die af en toe wat moeite hadden om haar zang op te vangen. Deze in ons land nog niet zo bekende jazzzangeres heeft echter alle talent in zich om een grote dame te worden. Ze beschikt over een mooie stem en slaagt erin haar gevoelens via haar muziek over te brengen. Het publiek liet zich dan ook makkelijk door haar jazz meeslepen.

Vergeten kinderen

Dat deed ook de 34-jarige Tuur Florizoone, die een aparte verschijning is in de Belgische muziekwereld. Deze begaafde  accordeonist voerde zijn bejubelde project ‘Mixtuur’ op, dat handelt over de bastaardkinderen uit de Belgische koloniale periode. Heel wat zogenoemde ‘vergeten kinderen’,  geboren uit een blanke vader en een zwarte moeder, kwamen in adoptiegezinnen terecht, zonder te weten wie hun ouders waren. In een bijna visuele aanpak met afwisselend vrolijke en fel aangrijpende passages, maakt hij met ‘Mixtuur’ hun verhaal hoorbaar. Florizoone gebruikt zijn accordeon virtuoos om zijn wereld vol feestelijke en melancholieke muziek kleur te geven. Tijdens zijn optreden in Park Den Brant was de collectieve ontroering dan ook duidelijk aanwezig. Wondermooi was dat.

Filmmuziek

De Italiaanse advocaat en jazzmuzikant Paolo Conte kwam voor een uitverkocht festival de derde dag afsluiten. In het kader van de verbreding was het programmeren van Paolo Conte op Jazz Middelheim minder controversieel dan Lady Linn en Jamie Cullum vorig jaar. Conte begon trouwens ooit als jazzmuzikant en kreeg dus van de liefhebbers van Jazz Middelheim het voordeel van de twijfel. Onterecht, zo bleek, want de Italiaan kon de jazzliefhebbers niet overtuigen. Hij had nochtans het weer mee zodat zijn songs, gebracht met die herkenbare donkere doorrookte stem, een zuiders tintje naar Park Den Brandt brachten. Zijn tienkoppig orkest wentelde zijn typische parlandoverhaaltjes in de sfeer van Italiaanse volks- en filmmuziek. Ze deden dat gezwind, de dansroom en het dorpsplein waren nabij. Maar met jazz had dit niets te maken en na een tijd werd het allemaal behoorlijk kitscherig.

Kaakslag

De fans van Paolo Conte genoten natuurlijk wel van de treurige, vaak melancholische teksten die zijn handelsmerk werden. Die kregen echter de kaakslag van hun leven toen de Italiaan na een lange staande ovatie weigerde een bisnummer op te voeren. Zij konden fluiten naar de live-uitvoering van zijn bekendste nummer ‘Max’, waarmee hij in 1987 is doorgebroken. En zo zag ik die dag heel wat teleurgestelde mensen het park verlaten en is de controverse rond de verruiming van het festival weer wat opgelaaid.