‘This microphone is your microphone, this stage is your stage’

We staan vroeg op om de eerste bands te kunnen meepikken, maar door de lange rij aan de kassa hebben Sydney Ducks en Midnight Souls al gespeeld vooraleer we ons op het festivalterrein bevinden. Niets aan te doen, op naar Dukatlon dan maar, een Israëlische doomband die volgens de festivalgids wel eens één van de grootste verrassingen van dit festival zou kunnen worden. Grootspraak als je ’t mij vraagt, maar nu ook weer niet volledig onterecht. De band klinkt zwaar, atmosferisch en repetitief. Gek genoeg werkt het ook, zo’n donkere muziek op een nuchtere maag met schoon weer buiten, wij zijn alvast fan.

Daarna is het na de spijtige annulatie van de Duitse feestmachine Dean Dirg de beurt aan Death by Stereo. Het is een band die zich duidelijk amuseert op het podium en dat enthousiasme straalt af op het publiek. De zanger staat al tijdens het tweede nummer in het publiek te zingen in plaats van op het podium – iets wat hier makkelijker gaat dan elders aangezien Ieperfest geen barrières toelaat tussen de artiesten en het publiek. Op een bepaald moment stopt de band in het midden van een nummer. De zanger krijgt de ingeving dat dit een goed stuk zou kunnen zijn om het publiek te laten meezingen. Terecht zo blijkt.

Kylesa dan. De eerste en voorlopig enige band met een vrouwelijk lid. Nog voordat ze startten kon je al raden dat dit een goeie show ging worden, twee drummers en zo’n rij ‘orange’ versterkers heb je niet voor niets. Toch starten ze slap, de bassist breekt een snaar en het duurt even voor ze echt in gang schieten. Eens het geluid in orde zit, blijkt waarom ze zo’n puike reputatie hebben. Het is de afwisseling tussen melodieuzere, psychedelisch bezwerende en zwaardere, meer drumgedreven stukken die het hem doet.

Van Norma Jean had ik dan weer meer verwacht. Niet dat de emotionele en chaotische mix niet interessant is, maar echt wegblazen deed het je niet.

The Chariot daarentegen, met de vroegere zanger van Norma Jean, overtuigt wel. Vooral visueel dan, uit het geluid valt weinig te halen behalve wat flarden geschreeuw en de drum is het enige wat je richting geeft. Niet dat dit de mensen stoort, want het publiek gaat compleet uit de bol. Op een bepaald moment verdwijnt de zanger in het zijpodium en komt hij terug met een stoel. Die zet hij in het publiek en hij gaat erop staan, waarna iedereen in een cirkel rond hem begint te dansen en het chaotische geluid terug openbarst. Even later zie ik iemand op zijn hoofd vallen bij een misgelopen stagedive, de jongen wordt bewusteloos richting de uitgang gesleept. Halverwege komt hij weer tot bewustzijn en besluit hij om zich al zigzaggend terug een weg te banen naar het feestgewoel.

Congress dan, een volkstrekker. Velen die ik hier ontmoet, hadden hun eerste kennismaking met hardcore door deze band en nu zijn ze na een pauze van 6 jaar terug om een reünieshow te spelen hier op Ieperfest. Zeggen dat er veel sfeer was is een understatement, zeggen dat het feest was is al wat accurater. Die typische donkere riffs met die scherpe sound en Pierres agressieve, hoge geschreeuw boeien nog altijd.

Agnostic Front hoefde na deze show niet meer, daarvoor was het te uitputtend en ben ik te chauvinistisch.