De koers van de aandelen Super Club stijgt al even spectaculair en explodeert zelfs in 1989, van enkele honderden frank in het voorjaar tot tweeduizend vijfhonderd na de zomer en zelfs vierduizend in december. Voorjaar 1990 zal het zelfs meer dan vijfduizend frank worden. Naar schatting komen er een paar miljoen aandelen ook terecht bij het grote publiek dat storm loopt voor het ‘steraandeel’.
Super Club-aandelen zijn te vinden bij heel wat wisselagenten en volgens het beursblad Afinas Report “is er bij Kredietbank meestal wel papier in Super Club te krijgen”. Dat is eigenlijk een ongeoorloofde publieke uitgifte van aandelen want nooit voorgelegd aan de bankcommissie wat nochtans moet.
Maar dan stort de Super Club-droom in mekaar. In 1990 verwerft Philips de controle over Super Club. De omzet in dat jaar stijgt nog wel maar het door Philips becijferde verlies bedraagt vele miljarden frank. Duidelijk is dat Maurits De Prins en Philips zwaar met mekaar overhoop liggen. Tot vandaag blijft onduidelijk wie nu eigenlijk wie allemaal te grazen zou hebben genomen, wie eventueel de oplichter of oplichters zijn en wie mogelijk de opgelichten.
Zo blijft De Prins nog altijd het antwoord schuldig op de vraag waar hijzelf z’n geld vandaan haalde om in Super Club te investeren. In een Panorama-uitzending in mei 1989 zweeg hij opvallend toen hem dat werd gevraagd. En Philips deed dan weer z’n uiterste best om na de overname de resultaten van Super Club wel heel rood te kleuren zodat de andere aandeelhouders wel heel flink gepluimd raakten: terwijl Philips de firma nu controleerde waren hun aandelen niks meer waard.
Wie zeker de broek scheurt zijn al die kleine en grotere aandeelhouders die met veel te duurbetaalde en nu waardeloze aandelen blijven zitten. Het aandeel duikt van meer dan vijfduizend frank naar amper honderdvijfenzeventig frank eind oktober 1991. Er zijn wel aangiften en zelfs klachten over de merkwaardige verspreiding van de Super Club-aandelen maar het parket is niet echt ijverig om dit te onderzoeken.
Toch trekt ook de Commissie voor het Bank- en Financiewezen verontrust naar het parket in Antwerpen om te klagen over deze gang van zaken. Maar of er werkelijk oplichting is gepleegd en door wie, dat is door het gerecht nooit uitgemaakt, alvast vele aandeelhouders voelen zich in elk geval zwaar opgelicht.
Kempense Steenkoolmijnen en Super Club
Heel omstreden is de aankoop door Kempense Steenkoolmijnen of KS van negenhonderdduizend Super Club aandelen in 1989. De KS betaalt dan vijftienhonderd frank per aandeel, in totaal dus één miljard driehonderdvijftig miljoen frank. De Kredietbank verklaart in een brief aan KS-manager Thyl Gheyselinck ‘vrijblijvend en zonder enige aansprakelijkheid’ dat een Super Club aandeel volgens haar op dat ogenblik tweeduizend tweehonderdzestig frank waard is. En De Prins belooft Gheyselinck dat Super Club voor tweeëneen half miljard frank filmstudio’s bouwt op de mijnterreinen en zelfs dat hij een deel van de aandelen onder bepaalde voorwaarden terug zal kopen aan een goede prijs.
Wat echter gebeurt is dat het aandeel Super Club volledig keldert in 1990 én De Prins geen enkele belofte houdt. De KS komt er dus maar heel bekaaid af. Maar wie is met de voordelen van deze transactie gaan lopen? Wie heeft die aandelen verkocht aan de KS? Het parket van Hasselt en het Hoog Comité van Toezicht ruiken onraad; het parket stuurt in 1994 een rogatoire commissie naar Luxemburg om erachter te komen waar het geld naartoe is gegaan. Driehonderd miljoen frank zouden teruggevonden zijn bij de Luxemburgse holding Europe Finance & Participations (EFP) maar het duurt lang eer men weet wie zich achter EFP verschuilt. De speurders vissen uit dat Jozef Delcroix beheerder is.
Al bij al is het toch verrassend als het bericht valt dat Maurits De Prins op 17 maart 1997 in Hasselt is aangehouden. Hij wordt verdacht van oplichting ten nadele van de KS, valsheid in geschrifte en gebruik van valse stukken. De gewezen Super Club financier Frans-Luc Thibaut beweert dat Maurits De Prins en gewezen financieel directeur Jan Maes hem toevertrouwden dat tweehonderdvijftig miljoen frank smeergeld is betaald op de overeenkomst tussen Super Club en KS.
Twee dagen later laat het parket ook Jozef Delcroix aanhouden op verdenking van valsheid in geschrifte en oplichting. Z’n broer, CVP-senator en oud-minister van Landsverdediging Leo Delcroix, ontkent elke betrokkenheid. Hij zal wellicht als getuige worden ondervraagd.
Ook Jan Maes laat eind maart van zich horen. Hij ontkent ook maar enige betrokkenheid bij het betalen van smeergeld. Of er smeergeld is betaald sluit hij niet uit maar hij gelooft van niet. Verder benadrukt hij dat De Prins voor eigen rekening verkocht aan KS en een onderhandse overeenkomst sloot met KS-manager Thyl Gheyselinck die weinig rekening hield met z’n raad van bestuur. Enkel KS-bestuurder Gerard Van Acker zou hij hebben ingelicht.
Over de relatie tussen Super Club en de broers Delcroix vertelt Jan Maes dat Maurits De Prins van Jozef én Leo Delcroix meermaals zei dat zij aandeelhouders waren van Super Club, voor zowat vijfhonderd miljoen frank. Dat verklaarde hij eveneens aan het parket in Hasselt, alsook dat beiden deelnamen aan een raad van bestuur van Super Club in de Verenigde Staten, in het jaar 1990.
Ook over het verspreiden van Super Club aandelen bij het grote publiek weet Maes interessante dingen: zo zou volgens hem de Kredietbank tussen vijfhonderd en achthonderd miljoen frank hebben verdiend aan het verhandelen van die aandelen.
Begin april bevestigt de Kamer van Inbeschuldigingstelling de aanhouding van Maurits De Prins en Jozef Delcroix. Het lijkt er sterk op dat justitie zich verplicht ziet om alleen de relatie Super Club-KS te onderzoeken en andere duistere aspecten van het Super CLub-dossier links moet laten liggen.
Op 29 april 1997 laat de Raadkamer in Hasselt Jozef Delcroix vrij, Maurits De Prins blijft in de gevangenis. Enkele kranten schrijven dat justitie het moeilijk heeft om de oplichting door Jozef Delcroix en z’n EFP-holding aan te tonen. En meewerken aan het onderzoek wil hij niet, en daarvoor heeft hij nog een extra reden. Want justitie heeft de Luxemburgse EFP-documenten weliswaar in handen maar die mogen niet worden gebruikt om fiscale redenen. Zwijgen is dus twee maal goud waard voor hem. Wel kan hij niet meer ontkennen dat de holding EFP van Delcroix veel te maken heeft met Super Club. En is er de vraag waar EFP een half miljard frank vandaan haalde om aandelen van Super Club te kopen. Maar net dat zal Delcroix niet rondbazuinen.
Begin mei maakt De Standaard bekend dat senator Leo Delcroix (CVP) eind maart heeft geprobeerd om Jan Maes een belastende verklaring te laten afleggen over speurders van het Hoog Comité van Toezicht. Dat was enkele dagen na de aanhouding van z’n broer Jozef Delcroix. Maes zegt daar niet te zijn op ingegaan en zou alles meegedeeld hebben aan het parket in Hasselt. Leo Delcroix ontkent het verhaal en valt bijna in één adem het Hoog Comité van Toezicht zwaar aan dat hem zou zoeken in deze zaak.
Op 6 mei laat de raadkamer van Hasselt ook Maurits De prins vrij. Hij moet wel dertien miljoen frank borgtocht betalen, zich in Temse vestigen en zich elke twee dagen melden bij de politie. Om naar het buitenland te gaan moet hij toestemming vragen. Maar het parket gaat in beroep tegen die beslissing. Op 16 mei stelt de Kamer van Inbeschuldigingstelling in Antwerpen hem toch in voorlopige vrijheid, onder dezelfde voorwaarden. (uit Het land van de 1000 schandalen, 1 augustus 1997)
zie ook Delcroix Leo, KS, milieuboxen
uit het boek Barrez Dirk, Het land van de 1000 schandalen. Encyclopedie van een kwarteeuw affaires, Globe, 1997, 384 p. (geactualiseerde franstalige versie in 1998)
De auteur schreef ook het boek Super Club. Scenario van een kaskraker, Kritak, 1991
