Nieuws, Samenleving, Politiek, België, Het land van de 1000 schandalen -

Delcroix Leo en de atomaschriftjes

Geboren in 1949 in Kalmthout, bouwde al snel aan zijn carrière binnen de CVP; in 1976 is hij provinciaal secretaris van de Limburgse CVP, later is hij nationaal secretaris van de CVP én verantwoordelijke voor de partijfinanciering (1984-1991), senator (1991) en minister van Landsverdediging (1992-1994).

woensdag 1 augustus 2012 21:44
Spread the love

Leo Delcroix neemt ontslag als minister van Landsverdediging op 8 december 1994 nadat hij betrapt is op een leugen over z’n Franse villa. Op een vraag daarover vond hij het namelijk eerst opportuun om te ontkennen dat hij een villa bezit in Zuid-Frankrijk. Partijgenoot Karel Pinxten is z’n vervanger.

Veel belangwekkender nog dan de villa-leugen is de manier waarop Leo Delcroix senator is geworden. Op 20 december 1991 neemt het Hoog Comité van Toezicht in het kader van het smeerpijp-onderzoek (zie ook daar) z’n notitieboekjes in beslag – dat zijn de fameuze atoma-schriftjes van Leo Delcroix.

En dan zijn er enkele merkwaardige ontwikkelingen. Eén, drie dagen na de huiszoeking is Leo Delcroix gecoöpteerd senator en verwerft hij zo dus parlementaire onschendbaarheid, enkele maanden later is hij al minister van Landsverdediging en verwerft hij ministeriële onschendbaarheid.

Twee, ‘ergens’ wordt beslist dat de notitieboekjes terug moeten naar de eigenaar, dat is wat minister van Justitie Wathelet beveelt aan de onderzoeksrechter en dat is ook wat gebeurt op 5 februari 1992, intussen zijn wel fotocopies genomen.

Eind januari 1997 gaan zowel Humo als De Morgen uitvoerig in op de atomaschriftjes en gebruiken daarvoor titels als ‘De vuile handen van de CVP’ en ‘De superdoofpot van Leo Delcroix’. De schriftjes geven op z’n minst een ontluisterend beeld van de politiek; deze ‘functiebeschrijving’ van een partijsecretaris is niet meteen wat je zou verwachten. Want de meest voor de hand liggende lezing is toch wel dat de secretaris van de partij allerlei benoemingen en bevorderingen van magistraten en ambtenaren regelt, allerlei, ook dubieuze, vormen van partijfinanciering organiseert en minstens een rol speelt in een aantal bedenkelijke affaires.

Zo is er de beruchte smeerpijp langs het Albertkanaal, een onding dat nooit heeft gewerkt, maar toch komt er in 1991 een minnelijke schikking waarbij de staat tweehonderd miljoen frank schadevergoeding moet betalen aan drie aannemers. Niet iedereen heeft daar begrip voor, het Hoog Comité van Toezicht start een onderzoek en legt ondermeer de hand op de schriftjes van Delcroix; het Hoog Comité verdenkt hem ervan te hebben bemiddeld om deze ‘schikking’ tot stand te brengen.

En er is meer, de schriftjes verraden dat Delcroix zich bemoeide met het toekennen van fel betwiste overheidscontracten aan Eurosense/Belfotop, met het contract voor de milieuboxen, met het proces over de gewestplannen, met de illegale aanleg van een golfterrein, met de Super Club aandelen van de KS. In dat laatste geval loopt er een gerechtelijk onderzoek tegen z’n broer Jozef Delcroix.

Zelf ontkent Leo Delcroix ooit onwettig gehandeld te hebben; maar indien Leo Delcroix inderdaad deze cruciale rol speelt in de weinig fraaie achterkant of onderkant van de CVP – en veel wijst daar op -, dan verklaart dat wellicht z’n machtspositie in de partij en z’n jarenlange onaantastbaarheid. Al taant die onaantastbaarheid misschien wel een klein beetje. Begin juli 1997 schrijven de CVP-jongeren dat Leo Delcroix best ontslag zou nemen uit de Senaat en het Vlaams parlement.

(zie ook Dassault, Eurosense, gewestplannen, Goderis Wouter, Hoog Comité van Toezicht, milieuboxen, ministeriële verant¬woordelijkheid, parlementaire onschendbaarheid, rattenbestrijding, Rwanda, Rwanda-commissie, smeerpijp, Somalië, Super Club)
 

uit het boek Barrez Dirk, Het land van de 1000 schandalen. Encyclopedie van een kwarteeuw affaires, Globe, 1997, 384 p. (geactualiseerde franstalige versie in 1998)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!