Nog voor de reportage ‘Femme de la rue’ van eindejaarsstudente Sofie Peeters in Terzake en tegelijkertijd in Galeries Cinema in Brussel in première ging, liet de beweging Hollaback deze boodschap achter op Facebook:

“Seksuele intimidatie komt niet enkel voor in de straten van Brussel, het is een grootschalig, wereldwijd probleem, waar 90% van vrouwen en holebi’s mee te maken krijgen en het gebeurt door verschillende soorten individuen, ongeacht hun culturele achtergrond of hun sociale status in de maatschappij. Het doel van de Hollaback beweging is om maatschappelijke waarden te veranderen en niet om met een vingertje te wijzen.”

Als illustratie bij die stelling postte Hollaback enkele dagen geleden dit filmpje. Het werd gedraaid in het Franse parlement en toont het moment dat de Franse minister van Huisvesting Cécile Duflot naar voor loopt. Duflot draagt een bloemenkleedje en plots klinken er vanop de banken van de rechtse oppositie ‘oh’s’ en ‘ah’s’.

“Ik heb in de bouwsector gewerkt en zelfs daar heb ik zoiets nooit gezien”, reageerde de verbouwereerde minister. In het Franse parlement is slechts 27 procent van de leden vrouw.

Het doet herinneren aan een eerder incident in het Belgische parlement toen parlementsvoorzitter Patrick Dewael smalend tegen kamerlid Katrien Partyka – die op haar knieën met een mannelijke collega snel iets overlegde – zei: “Mevrouw Partyka, het is goed dat u af en toe op de knieën ligt, maar ik zou dat toch voor een andere gelegenheid voorbehouden.”

Sofie Peeters draaide haar reportage niet in parlementen maar in de Brusselse straten rond Anneessens in het centrum van de hoofdstad. Voor vrouwen is het geen pretje om daar rond te lopen.

Hollaback probeert daar iets aan te doen door getuigenissen te verzamelen (volg hen op Facebook!) “Door bewustmaking en het delen van ervaringen, hopen we een einde te brengen aan elke vorm van seksuele intimidatie op straat”, aldus Hollaback. Hollaback is straattaal en is afgeleid van de cheerleaders die verwacht worden slogans te beantwoorden.

Volgens Hollaback mag je seksisme niet beantwoorden met racisme. Het is dus gevaarlijk om een bevolkingsgroep te stigmatiseren. Dat is nochtans precies hetgeen sommige commentatoren doen. Steven Samyn weet in zijn editoriaal in De Morgen zelfs een amalgaam te maken van de staatsveiligheid, salafisme (moslimfundamentalisten die vrouwen nochtans niet eens aankijken), seksisme op straat overdekt met een saus van de typische Vlaamse kritiek op Franstalige politici. De ‘anderen’ qua.

Zolang we als samenleving niet beseffen dat seksisme net als homofobie ons probleem is en niet van één of andere cultuur of groep gaan we er niet uit geraken.

Het zou een goed idee zijn, mocht iemand Sofie Peeters nu de middelen geven om eens naar een Marokkaanse stad te trekken om er aan een schoolpoort een reportage te maken over de meisjes en jongens daar en hoe relaxed en cool die met elkaar omgaan.

Dat zou ons tonen dat de frustraties, de testosteron, de verkramptheid niet horen bij een cultuur of religie maar bij een bepaalde situatie in bepaalde wijken van een bepaalde stad in een bepaald land. Wijken waar ook andere beklijvende reportages te draaien zijn: over straten waar meer dan 50 procent werkloosheid heerst, waar driegeneratiegezinnen wonen waar niemand een job heeft, waar elke hoek van de straat vol ligt met zwerfvuil, waar dom seksisme de enige vuist is die sommige jongeren kennen.

Terzake, u mag u geroepen voelen. Zeker na het beschamende achterafdebatje van gisteren.