Peter Doyle, een economist bij het Europese departement van het IMF, haalde in zijn ontslagbrief ook uit naar de aanstelling van Christine Lagarde als directeur-generaal van het Fonds, die hij onrechtmatig noemde en die getuigt van de Europese bias bij het IMF.

De aantijgingen zijn bijzonder beschamend, komende van iemand die recent nog een topfunctionaris was bij het IMF en op een moment dat Europa’s schuldencrisis weinig tekenen van versoepeling ziet.

“Na twintig jaar dienst ben ik beschaamd ook maar enigszins betrokken geweest te zijn bij het Fonds.”

“De wezenlijke moeilijkheden van deze crisis, zoals van anderen, werden goed op voorhand geïdentificeerd, maar hier [bij het IMF] onderdrukt,” schreef Doyle in zijn brief aan Shakour Shaalan, hoofd van de Raad van Bestuur van het IMF, over de mondiale crisis en de Europese schuldencrisis.

De brief gaat verder met het verwijt dat “gezien de lange incubatietijd en het langdurige internationale besluitvormingsproces om het hoofd te bieden aan deze globale uitdagingen, tijdig verstrekte waarschuwingen van essentieel belang waren.”

Doyle noemt het falen van het Fonds om deze waarschuwingen uit te vaardigen een tekortkoming van de eerste orde, zelfs als dergelijke waarschuwingen niet zouden zijn opgevolgd.

Hij schrijft verder dat consequenties hiervan leed (en het risico op erger voor de toekomst) inhouden voor velen, waaronder Griekenland. Dat hierdoor de euro, de tweede mondiale reservemunt, op het randje van de afgrond staat en het IMF de voorbije twee jaar niets anders dan ‘catch-up‘ en een reactieve rol heeft gespeeld in de laatste wanhopige pogingen om deze te redden.

Europese bias

“De proximate factoren (nvdr, die nu inwerken en een bepaalde reactie veroorzaken) die aan de basis liggen van dit falen van IMF-toezicht wortelen zich steeds dieper,” schrijft Doyle. Hij somt hierbij analytische risicoaversie, bilaterale prioriteit en een Europese bias op.

“Dit feit uit zich het duidelijkst met betrekking tot de benoemingen van de directeur-generaal die, de afgelopen tien jaar, klaar en duidelijk desastreus waren,” schrijft Doyle.

“Zelfs de zittende directeur-generaal is bezoedeld aangezien noch haar gender, noch haar integriteit, noch haar elan de fundamentele onrechtmatigheid van het selectieproces kunnen vergoelijken.”

“In een hiërarchische plaats als deze dringen de gevolgen van dergelijke keuzes door tot in elk vezel van de organisatie en overweldigen al het andere,” schrijft Doyle.

Het selectieproces voor de topfunctie bij het IMF is onder toenemende kritiek komen te liggen omdat het erin faalt de veranderende economische machtsverhoudingen in de wereld te weerspiegelen.

Sinds de oprichting van het IMF in 1944 heeft steeds een Europeaan deze topfunctie bekleed terwijl iemand uit de VS aan het hoofd van de Wereldbank staat.

“Een gehandicapt Fonds, onderworpen aan deze proximate wortelen van falend toezicht, is wat de Raad van Bestuur verkiest. Ik wou dat ik twintig jaar geleden begrepen had dat dit de keuze zou zijn.”

“Er zijn hier goede, pittige mensen. Maar deze gaat verder. Misschien wilt u er voor zorgen de anderen niet te verliezen,” besloot Doyle zijn ontslagbrief.

In een reactie verklaarde het IMF dat het over geen bewijzen beschikt dat Doyle’s inzichten, of enige andere, werden onderdrukt. Dat er naar Doyle geluisterd is en dit in rapporten en discussies ter sprake is gebracht.