Discretionaire bevoegdheid of willekeurige regularisaties?
Regularisaties -

Discretionaire bevoegdheid of willekeurige regularisaties?

dinsdag 24 juli 2012 12:10
Spread the love

De vele regularisaties gebeuren niet transparant en rechtvaardig.

De uitwijzing van de Afghaanse jongen Parwais Sangari heeft heel wat stof doen opwaaien in de media. Zelden gezien dat men een individueel geval zo ging uitspitten en opvolgen; zelfs tot in Afghanistan.
Men ging er zelfs onderzoeken of het verhaal van deze jongeman wel klopt. Als dit de taak wordt van de media dan hebben ze nog wat werk voor de boeg. Er zijn namelijk duizenden asielaanvragen per jaar van wie ze kunnen onderzoeken of hun verhaal wel klopt. Handige hulp voor het CGVS……
Bovendien zijn we het eens met Bart Sturtewagen die zich in zijn commentaar (DS 9juli2012) afvroeg: “Wie kan het een aanvrager ten kwade duiden dat hij zijn verhaal aandikt of desnoods verzint.” 

Misschien zouden diezelfde media er kunnen aan denken om ook meer en duidelijker informatie te geven over de toestand in Afghanistan. Nu krijgen we meestal de goed-nieuws-show van de regering, terwijl dat in de praktijk volgens andere bronnen elk jaar verslechtert.
Het zou bovendien nuttiger en relevanter zijn om ons te focussen op het regularisatiebeleid en ons de vraag te stellen of de regularisaties die elk jaar voor duizenden vluchtelingen gebeuren, wel correct en op een rechtvaardige en doorzichtige wijze gebeuren.
De feiten bewijzen dat dit niet het geval is. Meestal haalt men de vergelijking aan tussen Scott en Parwais.
Alhoewel dit twee duidelijke concrete gevallen zijn gaat het natuurlijk over veel meer.
Vele beslissingen gebeuren op een willekeurige wijze. Sorry op een “discretionaire wijze”, zouden de politici zeggen. Zij willen zo met opzet de feiten verdoezelen en de bevolking een rad voor de ogen draaien want het resultaat is juist hetzelfde natuurlijk.  Discretionaire bevoegdheid wil namelijk zeggen dat de staatssecretaris voor asiel en migratie kan beslissen “naar eigen inzicht en op eigen macht”.

Dat staatssecretaris Maggie De Block, en in de praktijk de Dienst Vreemdelingenzaken, de meeste regularisaties om humanitaire redenen moeten beslissen op een discretionaire wijze is niet alleen hun schuld.
Zij moeten opereren binnen de wet die voor de meeste gevallen van regularisaties om humanitaire redenen, geen criteria vastlegt.
Het is de wetgever, de parlementsleden die beslist hebben dat voor die gevallen de minister kan regulariseren en gebruik kan maken van haar discretionaire bevoegdheid.
De minister heeft nochtans wel enige speelruimte om de wet toch iets rechtvaardiger toe te passen.
Zij kan haar bij het nemen van haar beslissingen inzake regularisaties, geheel wettelijk laten leiden door de criteria van de regeringsinstructie van 19 juli 2009 ( zo gezegde algemene regularisatie ). Zij kan dit perfect doen aangezien ze haar discretionaire bevoegdheid heeft en die criteria kan toepassen. Bovendien is de  ontvankelijkheidstermijn ( 15 sept. 2009 – 15 dec. 2009)  die in de instructies werd vermeld, door de Raad van State  vernietigd. ( zie ook arrest 53 240dd.16 van de RVV).

Hoe kunnen de huidige regularisaties eerlijk en rechtvaardig verlopen als er geen regels, geen criteria zijn. Daardoor ontstaat er niet alleen grote rechtsonzekerheid maar ook veel frustraties, verdriet en onbegrip bij de vluchtelingen.
Zij stellen vast dat anderen, die zich in een gelijkaardige situatie bevinden als zij, wel geregulariseerd worden en zij niet. Voor hen is het één grote loterij.
Ik daag iedereen uit om een honderdtal dossiers in te kijken van vluchtelingen die een regularisatie vragen op basis van humanitaire redenen. Als men dan zelf moet beslissen “naar eigen inzicht” wie in aanmerking komt zal men vaststellen dat het een onmogelijke opdracht is. Geen enkel zinnig mens kan dit op een rechtvaardige wijze tot een goed einde brengen.

Ook als men het niet wil, discretionaire bevoegdheid is meestal gelijk aan willekeur.
Niet dat wij criteria ideaal vinden, de meeste criteria gaan voor ons niet ver genoeg. Voor ons moeten alle aanwezige vluchtelingen die een aanvraag indienen, worden geregulariseerd omdat we blijven pleiten voor open grenzen. De huidige systemen die dit niet voorzien hebben automatisch tot gevolg dat mensen, ja mensen, moeten worden opgesloten en teruggestuurd worden naar hun land. Een land dat meestal in oorlog of gewapend conflict is verwikkeld en waar een menswaardig leven meestal niet mogelijk is.
Dit kan voor ons niet omdat het strijdig is met de waardigheid en respect voor die mensen.
Hopelijk moeten onze nakomelingen binnen een paar tientallen jaren niet spreken over het tekort aan solidariteit, over de onmenselijke wijze waarop we vluchtelingen en vooral mensen zonder papieren hebben behandeld en over de lafheid van de huidige gemeenschap en politieke verantwoordelijken.

We beseffen wel dat open grenzen  moet samengaan met een rechtvaardige, vreedzame en duurzame wereld. Dan pas zullen mensen niet meer verplicht worden om te migreren, op zoek naar een menswaardig bestaan maar zullen we de normale migratie kennen die sinds eeuwen bestaat.

Het huidig kapitalistisch systeem kan dit niet verwezenlijken, zelfs niet meer binnen de Europese landen, integendeel. We moeten maar even naar de banken- en eurocrisis kijken om te zien wat die teweeg brengen in bepaalde landen. De uittocht van vele Spanjaarden, Portugezen en  Grieken, op zoek naar werk in België en andere “betere” landen is reeds begonnen.  Gelukkig zijn ze toevallig al (nog ) lid van de Europese gemeenschap. In het andere geval zouden ze waarschijnlijk niet worden geregulariseerd maar worden opgesloten en uitgewezen naar hun land.

Een breed maatschappelijk debat over dit alles is dringend noodzakelijk, al beseffen we dat het in het huidige klimaat van verrechtsing niet zo gemakkelijk is. Het is veel populairder om allerlei maatregelen uit te werken die de vluchtelingen het leven moeilijker maken en om zo in te spelen op het gevoel van angst voor het vreemde, dat bij een deel van de bevolking leeft. Zo wakkeren die partijen nog meer de  ik-zucht aan en ondermijnen ze de solidariteit. Gelukkig zijn er nog vele Vlamingen en Belgen die wel een brede kijk hebben op de wereld en genoeg solidariteit kunnen opbrengen om zich in te zetten voor vluchtelingen.
Sommige partijen offeren door hun kortetermijn-politiek zelfs een deel van hun eigenheid op.
Door een verstrenging van gezinshereniging en andere asielmaatregelen sluiten ze nauw aan bij het populisme van de rechtse partijen waar men vreest stemmen aan te verliezen. Dit is volgens ons kortzichtigheid en alleen geïnspireerd door eigen (partij) belang. 
Om zich in te zetten voor de afschaffing van de gesloten centra, de gevangenissen voor mensen op de vlucht, daar is natuurlijk meer moed voor nodig. 
Wie van de verantwoordelijke beleidsmakers steekt daarvoor zijn nek uit?

Pol Van Camp
comité Recht op Migratie
www.rechtopmigratie.be
 

take down
the paywall
steun ons nu!