Voor-stelling 1: Waren Belgwordingen tot nu toe frauduleus en voor illegalen?

Uit de brief aan een politica van 17 juli 2012: “Hierbij de vraag waarom iedereen zo hoog van de toren blaast over de nieuwe Belgwetgeving, alsof de Belgwordingen voor en vooral na 2000 frauduleus waren, door niet-geïntegreerde Belgen, niet verdiend, en vooral een zaak waren van illegalen, als we de VRT-journalistiek moeten geloven.”

“Zaak is dat de wetgeving tot nu toe België, onder applaus van de OESO, aan de top van de ‘beschaving’ zet, waarbij alle democratische rechten (met inbegrip van het stemrecht) via de toegankelijke nationaliteit verworven werden door, zeg maar 80 procent van de inwoners in België van Marokkaanse en Turkse afkomst, om  maar deze twee te noemen.”
 
“Maar waarom de nieuwe nationaliteitswetgeving mag worden toegejuicht, is omdat het meer en beter dan vroeger vreemdelingen in de gelegenheid zal stellen op eenvoudige(r) wijze Belg te worden. De procedures zullen sneller verlopen, zonder, wat de naturalisatie betreft, de willekeur en het opbod.”

“Ook zullen meer mensen, eventueel met wat vertraging, er gebruik van maken omdat zij (reeds) geïntegreerd zijn, omdat de voorwaarden hen tot niets méér verplichten dan de meesten nu al doen of wensen en omdat de groep die men viseert, in feite altijd al marginaal geweest was en zal blijven. Ook die zal het na verloop wel lukken.”

Voor-stelling 2: Nieuwe wetgeving Belgwording: politieke en intellectuele degeneratie

Als een bevolkingsgroep van 1,6 miljoen nieuwe Belgen en hun nageslacht, geteld na de Tweede Wereldoorlog, – waaronder 478.000 personen van na 2000 tot 2011 -, te horen krijgt dat het fout was hen Belg te maken, dat de ‘legaliteit’ kan worden aangepast, au fur et à mesure, dat de regels die zoiets fundamenteels, als het toebehoren tot de nationaliteit, zomaar kunnen worden bijgesteld, in een vakantie, zonder echt debat, zonder betrokkenheid van de groepen waar het om gaat, zonder dat de nieuwe Belgen zich al in het politieke machtweefsel genesteld hebben, dan gaat het niet alleen om een politieke degeneratie, maar ook om een intellectuele degeneratie met een bepaalde journalistiek als exponent.

De wetenschappelijke en academische centra blinken, zoals altijd in belangrijke maatschappelijke thematiek, tegenwoordig, uit door afwezigheid.

Het CGKR haalt zichzelf onderuit: 76 procent van de Belgwordingen zijn niet-Europees

“Sinds de snel-Belg-wet (nvdr: deze tendentieuze benaming die niet weg te branden was en is uit het journalistieke jargon)  zijn er meer dan 600.000 vreemdelingen Belg geworden”, zo klinkt het beginstatement van de VRT-journalist van dienst op 17 juli 2012. VRT had het daarbij over ‘buitenlanders’, alsof het over een bepaald soort buitenaardse, alleszins buitenlandelijke wezens gaat.

De Standaard-journalist (of Belga) heeft nog de moeite gedaan om er het jaarverslag van het CGKR van 2011 op na te slaan en wat blijkt (DS-website van 17/07/2012): globaal gezien blijven de ‘nieuwe Belgen’ voornamelijk uit de landen van Europa komen. Daarna komt Noord-Afrika.

De voorbije jaren verkrijgen steeds meer mensen uit Sub-Sahara-Afrika en Azië de Belgische nationaliteit. Hun aantal steeg tot respectievelijk 15,9 en 15,2 procent. Ook De Morgen (website 17/07/2012) laat er geen twijfel over bestaan: elk jaar verkrijgen zo’n 40.000 mensen de Belgische nationaliteit. De meerderheid van die ‘nieuwe Belgen’ komt uit Europese landen.

Dat blijkt uit de laatst beschikbare cijfers uit het jaarverslag 2011 van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR). In het jaarverslag van het CGKR staat daarenboven volgende weinig transparante commentaar: 

“Het geheel van ‘Europese’ landen (EU-15, de twaalf nieuwe EU-lidstaten en de andere Europese landen, waarvan ook Turkije deel uitmaakt), is over de afgelopen tien jaar, globaal genomen, de voornaamste herkomstregio gebleven van de ‘nieuwe Belgen’.” (blz  177).

Het Centrum bedoelt hiermee dat Europa van de 15, met de 12 en de  andere, mét inbegrip van Turkije, de belangrijkste herkomstregio is, naast de andere regio’s, die dan voor het gemak elk apart genomen worden, maar niet samengeteld.

Men zou minstens moeten verduidelijken dat Europa (West- én Oost-Europa, maar zonder Turkije), van 1990 tot 2009, 26 procent van de Belgwordingen omvatte en dat de 74 procent andere Belgwordingen betrekking hadden op niet-Europese landen, Turkije inbegrepen.

Belgwordingen 1990-2009 per nationaliteit

De Belgwording per nationaliteit van 1990 tot 2009 (laatst gekende gegevens), met onderscheid tussen Belgwordingen van vreemdelingen en van vluchtelingen, is terug te vinden in de tabel Belgwording 1990-2009 per nationaliteit.

De laatste 10 gekende jaren (2000-2009) waren 24 procent van de nieuwe Belgwordingen van Europese afkomst – 12,6 procent van West-Europese afkomst en 11,4 procent Oost-Europees. Zonder flauw te doen, moet worden vastgesteld dat 76 procent van de Belgwordingen de laatste 10 jaar niet-Europese landgenoten betrof, waarvan 44 procent uit Afrika en 25,3 procent uit Azië, onder wie 15,8 procent uit Turkije.

Zelfs als men de Turken, zoals het CGKR, (al) bij de Europeanen telt, komt men toch ‘maar’ aan 39,3 procent Euro-Turken. Noot: statistisch wordt Turkije door de AD SEI al niet meer bij Azië, maar bij Europa geteld.

Waarom publiceert het CGKR de AD SEI-gegevens van Belgwording niet?

Om het verleden voor de toekomst te behouden, en uit respect voor de vreemdelingen die tussen 2000 en 2009 Belg zijn geworden, kan best de integrale tabel met de 29 wegen van Belgwording bekeken worden op basis van de AD SEI-gegevens, de door het Belgische Instituut voor de Statistiek gevalideerde gegevens (in tegenstelling tot deze van het Jaarverslag van het CGKR van 2011).

Na-stelling: sorry, maar jullie hadden er eigenlijk niet mogen zijn

De euforie rond de nieuwe wet op de Belgwording heeft een erg cynisch kantje. Het is alsof men tegen z’n kinderen onder de 12 jaar zegt: “sorry, maar eigenlijk hadden jullie er niet mogen zijn en we zullen zorgen dat er geen meer komen zoals jullie”.

Als maatschappelijke en sociale destabilisatie kan dat tellen en wie zal er de prijs voor betalen? Wie zullen de eerste roepers zijn aan de kant, als deze politieke gok, deze afrekening met het (politieke) verleden, haar negatieve resultaten zal voortbrengen, omdat de voorwaarden voor een reële integratie, de gelijkheid van rechten en plichten, de politieke democratie waar iedereen zo over roept, geschonden zijn; en wie zal dan het ‘resultaat’ van deze negatieve evolutie inpikken?

Jan Hertogen

Jan Hertogen is socioloog.