In De Standaard heeft dit weekend een jonge journaliste een artikel gepleegd om de leugens van Parwais te ontmaskeren. Ze heeft dit gedaan door zich terplaatse van de situatie te gaan vergewissen, een paar dagen in een gastvrij land als Afghanistan moeten daarvoor immers volstaan. Als men het artikel leest wordt er helemaal niets bewezen noch ontkracht, maar de titel is wel veelzeggend en in vette letters :”Verhaal Parwais zit vol gaten”. Belangrijke nuance : er wordt dus niet gezegd dat het niet klopt of onwaar is, maar dit terzijde. Voor de rest wordt er vooral veel mist gespoten. Of beter gezegd : rook, en dan is het niet moeilijk voor de goegemeente om vuur te veronderstellen.
En zélfs indien hij zijn verhaal zou hebben aangedikt, so what ? Op zoek naar een beter leven of in levensgevaar grijpt men naar iedere reddende hand, en heeft men vooral niet de tijd om alle details met uur, datum en locatie te noteren – wij hebben makkelijk praten. Bovendien geeft de journaliste zondermeer toe dat de Afghaanse autoriteiten zelf niet het achterste van hun tong durven laten zien, zeker niet tegenover Westerse journalisten. Wat blijft er dan uiteindelijk overeind van haar verhaal ?
Zoveel zou’s, misschiens, onbekend, niet gemakkelijk boven te halen, ze weten het niet, schrik om iets te vertellen.. zijn werkgever (van de vader ‘Geheime Dienst) mag niet praten.. dat ze het artikel evengoed van hieruit had kunnen schrijven. De Standaard had het geld van haar tripje kunnen spenderen aan de terugkeer van Parwais, want wij hebben hem namelijk dringend nodig om een knelpuntberoep in te vullen, waarvan hij overigens het diploma bezat, en onze taal moeiteloos beheerste. Wellicht zal men binnen vijf jaar jonge Afghanen gaan stimuleren via een conventie tussen beide landen om hier te komen werken, als lasser bijvoorbeeld. Er is dus nog hoop voor Parwais, binnen een jaar of vijf. Als hij dan nog leeft.
