Al die oorlogen, kommer en kwel. Al die doden, gewonden en mishandelden. Al die pijn, leed en heimwee. Al die mensen. Wat zou er gebeuren als er een jaar lang niemand sterft? Geen terroristische aanvallen, moorden of zelfdodingen. Wat als er een jaar lang geen pijn is? Geen lichamelijke of mentale pijn. Geen honger of dorst. Iedereen blij, gelukkig en vrolijk. Zou iedereen er mee kunnen leven? Zou er niemand zijn die denkt: ‘Hé, dit gaat allemaal te goed. Laat ik er even iets aan veranderen.’ En vervolgens iemand vermoordt? Of iemand die iets gemeens zegt over de ander zijn geloof, en zo een rel ontketend? Kunnen wij het wel? Ligt het niet in onze aard om altijd macht te hebben, en meer te bezitten dan onze medemens? Om beter te zijn en om te bewijzen dat wij net zo goed zijn als de rest? Iedereen is anders en dat leidt tot conflicten. Is er echt geen manier om dat te stoppen?  Wat als alle ouders hun kinderen opvoeden met dezelfde waarden? ‘Iedereen is gelijk, niemand is beter dan een ander.’ Maar dit begint dan weer sterk te lijken op communisme. En in het verleden is al gebleken dan communisme niet werkt. Is er wel een manier waarop we vreedzaam kunnen samen leven? Zonder 1 of andere dicator die iedereen verplicht zijn wil oplegd? Hitler kon het, bijna heel Duitsland volgde hem. Maar hij speelde om de menselijke zwaktes. Zij waren het Arische ras. De sterksten, de machtigsten. Duitsland zou de hele wereld veroveren. Dat beloofde hij. En iedereen die hem tegensprak of openlijk verkondigde dat hij het niet eens was met hem werd in strafkampen gestoken of vermoord. Net zoals Caesar, bijna hetzelfde verhaal, alleen dan met de Romeinen. Kan er een jaar zijn waarin niemand op een geweldadige manier sterft? Mijn verstand zegt nee. Mijn hart zegt dat er een mogelijkheid moet zijn. Ik weet het niet.