Het culturele establishment moet worden gesteund (maar enkel zolang het niet op zichzelf rendabel is). Daarnaast moet er een apart netwerk gecreëerd worden voor jonge, alternatieve, oude, marginale, onverwachte, experimentele, chaotische … kunst, of beter ‘creativiteit’.
Door het leggen van fundamenten voor dit creatief netwerk zou onze huidige minister van Cultuur haar stempel kunnen drukken op de toekomst van onze brede culturele sector: i.p.v. het Kunstendecreet aan te passen (door bijvoorbeeld de mogelijkheid te creëren voor het indienen van transversale dossiers), moet ze een nieuw decreet maken met als doel de ondersteuning van niet-commercieel werk. De praktische uitwerking van het Kunstendecreet, die onder haar voorganger gebeurde, heeft dit namelijk noodzakelijk gemaakt.
Door dit decreet zal dan de voedingsbodem worden gecreëerd voor een totaal nieuw netwerk (mensen, structuren, projecten, creaties …), onafhankelijk van het bestaande kunstenveld (maar met voor de hand liggende regelmatige contacten en samenwerking).
Zowel de makers zelf als de vertonende organisaties zouden er met andere normen (bijvoorbeeld zonder eigen CAO, zie verder) kunnen werken, die geval per geval aangepast zijn aan het werk en de kunstenaar(s) zelf. Een sectoroverschrijdend netwerk, waarin multidisciplinariteit een gegeven is.
De oprichting van multidisciplinaire, transversale, experimentele netwerken binnen het Kunstendecreet is gedoemd om te worden gerecupereerd en gedicteerd door economische regels die gebaseerd zijn op de huidige interpretatie van het begrip ‘democratie’.
Daardoor is de ‘kunstendecreetkunst’ maatschappijbestendigend (de kunstenwereld is bijvoorbeeld een bepaalde klasse in onze maatschappij) en dat is in contradictie met echt creatief vernieuwend artistiek werk, dat los moet staan van economische, morele, politieke, religieuze … regels.
Naast het Kunstendecreet, dat sinds zijn uitvoering meer en meer een (weliswaar geglobaliseerde) monocultuur teweegbrengt en de podiumkunsten eerder tot spektakelkunsten reduceert (de Verenigde Staten van de Podiumkunsten), moet er een ‘crossoverdecreet’ komen dat vrijplaatsen mogelijk maakt waar kort op de bal en zonder regels kan worden gewerkt.
Dit decreet moet trouwens helemaal niet de oprichting betekenen van een nieuwe sociale, professionele sector maar zal in zijn uitwerking veeleer een multidisciplinair en polymorf creatief netwerk zijn waarin verschillende sectoren samenkomen met elk hun wetmatigheden en regels.
We denken aan de verschillende kunsten (die nu via het Kunstendecreet naar elkaar toe aan het groeien zijn i.p.v. naast en met mekaar), maar ook aan het wetenschappelijk onderzoek, het sociaal werk, de scholen, het natuurbeleid, de populaire muziek, de televisiewereld, de amateurkunsten, de sport … een netwerk dat niet enkel horizontale maar ook verticale connecties maakt.
Praktisch gezien is het goed mogelijk dat de oprichting van een nieuw fonds de beste oplossing hiervoor is.
Walter Verdin
Walter Verdin was eerst vooral als muzikant actief. Als videokunstenaar werkte hij samen met verschillende choreografen zoals Wim Vandekeybus en Anne Teresa De Keersmaeker en met theatermakers Guy Cassiers en Theu Boermans. Later legde hij zich meer toe op eigen video-installaties en schilderkunst. Verdin werkt vaak samen met Mozambikaanse kunstenaars in Maputo waar hij sinds 2005 verschillende videoworkshops heeft gegeven.
