“Ik zie abortus als moord, en aan de kringen en media die zich tegen mijn commentaar verzetten zeg ik: Jullie leven en ademen Uludere. Ik zeg: elke abortus is een Uludere”; de woorden van Turks premier Recep Tayyip Erdo?an afgelopen week op een bijeenkomst van de vrouwenafdeling van zijn AK-Partij liegen er niet om. Er kwam een storm van protest zowel uit de hoek van vrouwenbewegingen, de medische wereld als van bij zijn politieke tegenstanders. Erdo?an’s uitspraken zijn echter meer dan de zoveelste conservatieve variatie op het “abortus is moord”-thema. Ze symboliseren de nieuwe strategie van de AKP om zich te consolideren als conservatief machtblok in Turkije. Of hoe Turkse baarmoeders en Koerdische smokkelaars martelaren worden in een nieuwe demografische oorlog.
Uiteraard is Erdo?an gekant tegen abortus. In Turkije is abortus tot tien weken na bevruchting toegelaten; in België is dat 14 weken, in Nederland en in de UK 24 weken. Als leider van de conservatief-islamitische AKP zou Erdo?an deze wet liever ongedaan maken en de termijn terugbrengen tot 4 weken. Dat hij abortus met moord gelijk stelt is dus, hoewel verwerpelijk, op zich niets om verbaasd over te zijn.
Maar vrouwen die ervoor kiezen hun vrucht af te drijven beschuldigen van medeplichtigheid aan een bloedbad waarbij 34 onschuldige slachtoffers vielen, waarvan 17 minderjarig, il faut le faire. De Turkse premier laat het hier echter niet bij. Duistere krachten, niemand weet wie of wat, zouden via abortus en keizersnede de Turkse natie trachten te elimineren. Deze kampt immers, zoals de meeste geïndustrialiseerde landen, met een krimpende fertiliteitsgraad. Naast de gekende gevolgen van vergrijzing brengt dit voor Erdo?an nog een extra vervelend probleem met zich mee. Koerdische vrouwen krijgen nu meer dan dubbel zo veel kinderen dan Turkse, wat volgens de Turkse leider circa 2038 tot een nationale ramp zou leiden, zijnde een meerderheid van Koerden onder de Turkse bevolking.
Zo belanden we in Uludere, op de Turkse grens met Irak. September van vorig jaar was deze streek het toneel van een bloedige aanslag van Turkse F16’s op een Koerdische smokkelkaravaan, nadat Amerikaanse patrouillerende drones ervan uit gingen dat het PKK-militanten betrof. Over de precieze gang van zaken die bewuste nacht is nog altijd geen uitsluitsel. Vast staat wel dat de officiële versie, het zou om een pijnlijke vergissing gaan, zo goed als uitgesloten is. De autoriteiten weten dat de PKK in de streek weinig voet aan grond heeft en dat veel lokale dorpshoofden met de staat coöpereren als dorpswachten. Ook gebruikte de PKK de bewuste route naar Irak nooit wegens te weinig beschut. Een militair complot om Erdo?an te compromitteren misschien?
De premier leeft immers als sinds zijn aantreden op gespannen voet met de eens zo machtige legertop, zelf niet vies van een coup meer of minder. Het gonsde in het najaar van 2011 in ieder geval van de complottheorieën in de Turkse media. Er waren er zelfs die de PKK verdachten. Hoe het ook zij, het blijft merkwaardig dat Erdo?an de slachting van Uludere tracht te recupereren in zijn demografisch discours, gericht tégen de Koerden. Zo verwijst hij steevast naar de slachtoffers als “Turkse burgers”; bij wijze van postuum eerbetoon? De regering zit verveeld met de zaak en tracht zichzelf kost wat kost wit te wassen.
Met de uitspraken van vorige week bereikt Erdo?an hierin een absoluut dieptepunt. Niet alleen spant hij de gevallen Koerden voor zijn eigen conservatief-nationalistisch kar, in eenzelfde beweging tracht hij al de aandacht te verschuiven naar het abortusthema en de demografische dreiging. Maar Erdo?an’s demografische strijd is niet meer dan louter paniekzaaierij. Wetenschappelijk houden de voorspellingen van een Koerdische meerderheid totaal geen steek.
Dat ze een makkelijk excuus bieden om een conservatieve agenda door te duwen, overgoten met altijd gevoelige nationalistische argumenten, zal de traditionele AKP-achterban wel lusten. Al sinds een paar maanden neemt de eens zo liberale en democratische AKP een conservatief-religieuze zwaai. Ayhan Sefer, hoofd van de parlementaire commissie Mensenrechten, vond afgelopen week bijvoorbeeld dat de Turkse vrouwen een voorbeeld konden nemen aan Bosnische verkrachtingsslachtoffers uit de burgeroorlog; zij hielden hun kind wèl. De zogenaamde “strategie van de spanning” heeft al meermaals haar nut bewezen in de mobilisatie van een geparalyseerde bevolking achter waanzinnige politieke projecten, denk aan de Koude Oorlog of recent nog de War on Terror. Een voorbode voor de nieuwe grondwet die er zit aan te komen?
Open brief van Hakli Kadin Platformu: http://www.haklikadinplatformu.org/category/english
