David Dessin, UA-filosoof en N-VA’er, schreef in een opiniebijdrage voor De Morgen (DM 02/05/2012) dat de huidige mediahetze omtrent de seksuele machtspelletjes van Pol Van Den Driessche en Jos Ghysen kan worden teruggeleid naar een plotse puriteinse mea culpa van de mei 68’ers. Deze machtspelletjes zouden het gevolg zijn van een ontaarde seksuele moraal, wat heeft geleid tot een besef van schuld en de verzuchting naar een meer traditionele visie over de vleselijke lusten.
Het schieten op mei ’68 is een frequente hobby bij de grote roerganger Bart De Wever. Dessins poging om een vermeend verband te vinden tussen een libertaire seksuele moraal en de huidige problematiek rond ongewenste intimiteiten komt dan ook niet uit de lucht vallen. Immers, de idylle onder de Vlaamse kerktoren is in het N-VA-wereldbeeld een pak beter. Als rasechte ethische libertair kan ik alleen maar de armen naar de hemel strekken en god danken dat ik niet meer in die tijden leef. Ik heb geen boodschap aan de oedipale verhouding tussen een patriarchale vader en een gedienstige moeder, waarbij seks wordt verbannen naar een noodzakelijke maar ongewenste functie tot reproductie van een nageslacht. Ik hou net iets teveel van seks om terug te keren naar een verkrampte maatschappij van veelal hypocriete burgermannetjes. Bij dag een hardwerkende Vlaming, bij nacht vaste klant in het bordeel. Of men nu verzekeringsmakelaar, advocaat of horeca-uitbater is.
Dessin, zoals aangehaald een filosoof, zal dan ook weinig een boodschap hebben aan mijn intellectuele helden: Camus en Foucault. Beiden zijn niet toevallig gekozen. Clive James schreef over Camus:” The widespread notion that Camus’ mind was not really very complex is the penalty he paid for being blessed with good looks, a Nobel Prize, too many women, and too much fame.” Een man naar mijn hart. Een levenskunstenaar die het esthetische perfect kon verzoenen met het ethische. En qua persoonlijkheid een pak aantrekkelijker was dan Sartre en diens eeuwige serieux. Over Foucault moet ik niet veel woorden vuil maken. Voor de doorsnee N-VA’er zal hij model staan voor de linkse bohémien-pervert. Een homo die niet vies was van een bezoekje aan een dark room. Iemand die de zorg voor het zelf propageerde als middel tot zelfemancipatie. Indien Dessin voorbeelden wil uit rechtse hoek, Ernst Jünger en Joris Van Severen hadden een identieke levensloop. Jünger schreef zijn latere werken in volle trance van LSD-hallucinaties, Van Severen had waarschijnlijk half Vlaanderen in zijn bed gekregen.
Waar komt dan toch de hardnekkige conservatieve reflex vandaan dat uitsluitend een christelijk-conservatieve moraal ons kan redden uit deze verwarrende tijden? Omdat seks blijkbaar nog steeds een fascinatie uitoefent voor moralistische predikanten. Mijn libertaire kijk is dan toch enigszins meer eenvoudig: de mens heeft als zoogdier bijzonder veel plezier en genot tijdens seksuele handelingen. Laten we dit dan ook behouden. Machtsmisbruik is een inversie van dit genotsprincipe en staat haaks op dit libertair uitgangspunt. Vanuit Lacaniaans oogpunt is machtsmisbruik een uiting van impotentie. Een frustratie. De jacht naar de jouissance mondt uit in de symbolische doding van de bedreiging van de Ander. De vrouw is deze Ander. Zij is tevens het symptoom van zijn impotentie, vermits zij door haar vrijwillige “neen” een obstakel vormt voor zijn genotsvorming. Daarom wordt zij in het spel verlaagt tot een instrument dat onderdanig moet worden gemaakt, zodat de overtreder het idee krijgt dat hij toch recht heeft op de jouissance. En hier raken conservatieven en overtreders elkaar.
In Wilhelm Reichs psychoanalytisch werk The Mass Psychology of Fascism wordt zeer raak beschreven hoe deze impotentie van machtsmisbruikers kan leiden tot een systeem van onderwerping van sociale groepen. Een strikte conservatieve seksuele moraal is hierbij essentieel. De impotentie verwordt tot een zelfverheerlijking van seksuele agressie onder de vlag van de gezinsidylle. De man eist de totale controle over de seksuele sfeer. De meest anti-libertaire situatie. Zizek bevestigt deze visie. Het conservatieve subject is in een voortdurende staat van neurose over het najagen van de jouissance. Hij verdenkt zowat iedereen van het feit dat Zij het bewuste plan hebben opgevat om deze jouissance van hem te stelen. Waardoor hij gerechtigd is zich te wapenen tegen dit plan. Het summum van een machtsspel.
Foucaults genealogische methode toonde aan dat in de moderniteit de conservatieve moraal een vloedgolf aan vertogen over seks voortbracht. De moderne, conservatieve man heeft een quasi eindeloze obsessie over een banaal onderwerp zoals seks. Seks moet gemoraliseerd, gesublimeerd en vooral gecontroleerd worden. De moderne, conservatieve visie over seks is dan ook tot stand gekomen door nieuwe kennissystemen, die als doel hebben machtsverhoudingen te analyseren, te naturaliseren en te legitimeren. Indien seks steeds onderwerp is van machtsverhoudingen, dan is de conservatieve visie het meest weerzinwekkende. Seks wordt in deze optiek gefixeerd als een afgesloten ruimte waarin de spelregels a priori moeten bepaald worden. De vrouw kent een positieve of een negatieve rol in dit machtsspel, de hoer of de non.
De libertaire visie is menselijker. Wat zich in de private sfeer afspeelt, belangt alleen de participanten aan. Indien u monogaam bent of eerder plezier hebt in de seksuele omgang met vele bedpartners, het boeit mij niet en ik heb ook niet het recht dit te moraliseren. Ik heb geen pastoor op zondag nodig om te weten hoe mijn seksueel leven zou moeten worden ingericht. Het doodt tevens elke spontane mogelijkheid tot geflirt, wat het leven aangenamer maakt. Wat is het alternatief? Een verstandshuwelijk op basis van contractuele plichten? Wat een passie, wat een vuur moet de conservatief toch wel bezitten in bed. Misschien kan hij raad vragen aan Goedele Liekens, haar programma’s kenden veel succes. Dan is het wel toegestaan zich in te leven in de wondere wereld van seksuele aberraties.
Deze tekst is opgedragen aan de overleden DWM-medewerker en goede vriend Wim Goossens.
