Daniel Piron, regionaal secretaris van ABVV-Charleroi
Opinie, Nieuws, België -

Di Rupo hoeft FGTB niet te vrezen

Links Wallonië zal de PS niet zo snel afvallen, niet op de korte en niet op de lange termijn, al klonk hier en daar in 1 mei-boodschappen iets in die zin door (zoals bij de FGTB in Charleroi). Toch heeft dit meer met de presidentsverkiezingen in Frankrijk te maken dan met een fundamentele breuk tussen een Nieuw Links en de Parti Socialiste in Wallonië.

donderdag 3 mei 2012 21:41
Spread the love

Men beseft in Vlaanderen (en Brussel) onvoldoende de invloed van de Franse televisiezenders op de gemiddelde Waal. Die kijkt daar meer naar dan naar de ‘eigen’ RTBf, en in de Waalse regionale pers worden de Franse debatten dan nog eens overgedaan: niet alleen als er presidentsverkiezingen op de agenda staan, maar het hele jaar door.

Op dit vlak bestaat een essentieel verschil tussen Vlaanderen en Wallonië: invloed vanuit Nederland op het Vlaamse politieke bestel is nagenoeg onbestaande, of eerder negatief (het hele Wilders-debat), terwijl Frankrijk toch nog altijd als een soort lichtend voorbeeld geldt voor het Waalse gewest.

Hieruit volgt ook dat Vlaanderen veel meer in zichzelf gekeerd leeft dan Wallonië.

Dat linkse vakbondsleden uit Charleroi er mee dreigden de klassieke goede verstandhouding met de Parti Socialiste op te blazen heeft rechtstreeks te maken met het succes van Jean-Luc Mélanchon en diens FdG (Front de Gauche), die bij de eerste ronde in Frankrijk toch een eerbare 11,10 procent van de stemmen haalde. Maar wij hebben geen gekozen president en onze verkiezingen kennen geen twee beurten. Bij een eventuele tweede beurt zouden de FGTB’ers overigens zeker voor de PS stemmen, maar bij ons moet meteen beslist worden.

Elio Di Rupo hoeft niets te vrezen. De meeste Walen zijn er trots op dat een van hen het eindelijk tot eerste minister heeft geschopt, en vanuit de Wetstraat over de verzorgingsstaat waakt. Dat geldt ook voor de FGTB’ers uit Charleroi, al zijn de hoogovens daar nu dicht. Het gewicht van de staalarbeiders binnen de vakbond neemt overigens voortdurend af, net zoals dat het geval was met de mijnwerkers, een of twee generaties geleden.

Dit geldt niet alleen voor Charleroi. Urbain Destrée, de legendarische FGTB-voorman uit Luik, al enkele jaren geleden overleden, vertelde mij ooit dat op 1 mei-stoeten veel meer ‘caissières van den Delhaize’ mee opstapten dan staalarbeiders, laat staan mijnwerkers. Het Zwarte Land bestaat niet meer, tenzij in de vorm van musea, zoals de schitterende Grand Hornu bij Mons. Wallonië is al langer een land van diensten, kmo’s en kleine bedrijven geworden.

De zware industrie heeft de havens opgezocht, en die liggen per definitie in Vlaanderen. Dit verklaart mee het succes van Peter Mertens van de PVDA, en diens boek (‘Hoe durven ze?’, uitgegeven bij EPO), maar dan enkel in Vlaanderen. Recent verscheen de Franse vertaling van dit werk, maar het boek komt niet voor in de lijst van Le Vif met de 12 best verkochte essays in Franstalig België. Nieuw Links zal eerder zijn opwachting maken in Vlaanderen dan in Wallonië.

take down
the paywall
steun ons nu!