“Ze moet maar rapper of duidelijker ‘nee’ zeggen”, “en niet via via zitten beschuldigen – eerst de dader zelf aanspreken voor ermee naar buiten te komen!”

Veel vrouwen hebben moeite met het vaststellen/vastleggen van hun eigen grenzen, juist omwille van een cultuur die meer de focus legt op mensen niet ‘nodeloos’ beschuldigen dan naar buiten komen met je verhaal.

Toen ik 11j was ben ik , samen met een vriendin, in een park achternagezeten door een kerel die in de bosjes aan het masturberen was. We haalden het net tot aan de rand van het park, waar er meer volk was zodat de kerel het afdroop. Mijn eerste reactie was: dit mag nooit iemand weten!!! Omwille van een bizarre hersenkronkel (waarvan ik nu meer en meer het gevoel heb dat die een product was van de cultuur waarin ik opgroeide) voelde IK mij de schuldige, de grensoverschrijdende – ik was immers veel te jong voor ‘seksuele dingen’. En ik kon niet uitmaken of het nu werkelijk zo erg was wat die man had gedaan of niet.

Uiteindelijk vertelde ik het in alle vertrouwen aan mijn broer die het meteen uitflapte tegen mijn ouders, die mij stante pede aan een kwaad kruisverhoor onderwierpen – ik zakte in de grond van schaamte. Ik heb mezelf in het toilet opgesloten, ik wou er helemaal niet over praten. Na veel omwegen ben ik bij de politie terechtgekomen, waar ze ons verhaal niet echt geloofden omdat – hou je vast – ik in mijn getuigenis had gezegd dat zijn piemel uit zijn linker boxershort-gat hing (vanuit zijn standpunt) en mijn vriendin, die het vanuit ons standpunt bekeek, vertelde dat het uit zijn rechter hing.

Dat leidde ertoe dat ik, toen ik 13 jaar was en in de stallen van een boer met paarden de dieren aan het eten geven was, er een man van veertig me hijgend en schurkend in een hoekje duwde en ik me behendig ervan onderuit kronkelde en wegrende en over dat hele voorval nooit iets heb gezegd tegen iemand.

Aan mijn zestiende was ik in de tunnel van het station van Geraardsbergen – alleen, om 22u ‘s avonds – en passeerde ik een vent die naar de tijdstabel leek te staan kijken. Toen ik ter hoogte van hem was deed hij zijn jas open en begon hij wild masturberend achter me aan te rennen. Mijn reactie: hard lachen en wegrennen. Maar verder niks. Aja, want ik had toch geen trauma opgelopen?

Hoe ouder ik werd, hoe meer ik in weerstand kwam, en mijn mond werd groter. Groot in publiek, waar ik niet op m’n kop liet zitten, maar toch nog anders als ik in intiemer gezelschap was… Ik heb best wat one-night-stands gehad in m’n leven en de meeste zijn fijn verlopen – of toch op z’n minst fijn afgelopen – maar het gebeurde wel dat ik eigenlijk liever wou afronden, iets niet-penetratiefs doen bvb, maar ik me makkelijk over mijn grens liet zetten *aangezien ik zo’n geval ben die van one night stands hou*. Ik had, ook al had ik een grote mond in publiek en was ik me al van eenenander bewust, er toch ergens in mijn beleving zelf om gevraagd: als ik enkel sex zou hebben binnen brave relaties of met mensen die ik kende zou me dit niet overkomen…dacht ik.

Tot 1 van m’n beste vrienden me in een bedwelmde bui in de Kozmoz (dancing in Zottegem waar die soms draaide) in de toiletten duwde, m’n broek naar beneden trok en me zonder meer – en zonder condoom – begon te penetreren. Ook dit heb ik aan me laten voorbijgaan. Wat had ik immers als 17-jarige zonder vriendinnen erbij te zoeken in dancings? Was dat niet mijn eigen schuld? En had ik niet ingestemd door niet duidelijk(er) te weigeren? Ik bleek na een bloedtest geen soa’s opgelopen te hebben en zwanger was ik ook niet – dus waarom zou ik hem beschuldigen?

Het verhaal loopt verder, en ik ga over de jaren daartussenin niet uitwijden, maar ik ben nu al zeker een jaar of vijf met geweld op vrouwen/seksueel geweld/vrouwenrechten bezig. Mijn bek is nog een stuk groter geworden en ik heb intussen inzicht in het concept patriarchaat en seksisme en consensualiteit. Je zou denken dat het tijdperk van grenzen laten overschrijden nu wel definitief afgelopen is voor mij. Maar toch…

… liet ik pakweg een jaartje geleden een gast die ik had leren kennen en waarmee ik een leuk fuckbuddyschap had naar binnen komen hoewel hij geen condoom om had – en ik daar eigenlijk uiterst resoluut in ben: no rubbah no hubbah hubbah. Maar hij lag op mij, en hij was zo geil (en ik ook, hoewel ik zeer duidelijk zei dat het niet kon zonder condoom – tot zes keer toe), en tsja…. waar liggen de grenzen hier? Ik zei duidelijk “neen”, maar mijn lichaam werkte niet mee. En mijn neen werd dus een ja voor hem.

Intussen ben ik meer en meer van mening dat je over seks moet praten. Vragen stellen. “zou je het leuk vinden als…?”, “heb je zin in…?”, “vind je dit leuk?”. Actief zoeken naar consent. En er zeker niet van uitgaan dat, als ze niks zegt, het allemaal ok is.

Je dader confronteren is niet makkelijk. Daarvoor heb je de steun van een hele gemeenschap nodig, en maar al te vaak vervalt die in uitspraken als “jamaar, heeft ze er zelf niet een beetje om gevraagd?”, “was ze zat?”, of, erger nog… “was HIJ zat?”. Als je dan eindelijk je moed bijeen hebt geschraapt lijkt het me belangrijker dat het verhaal naar buiten komt, ongeacht de volgorde van mensen tegen wie je het doet. In het allerbeste geval eerst met de dader, in een perfecte wereld dus.

En zolang die niet perfect is hebben we allemaal de verantwoordelijkheid om die beter te maken, op onze manier. en door ervan uit te beginnen gaan dat waar er rook is, er op z’n minst ook vuur is.