De perceptie over sociale strijd, strijd voor arbeidsrechten en de vakbond die het enige resterende instrument lijkt te zijn in die strijd verdiend een andere blik. De tendentieuze berichtgeving, overgepolariseerd vraagt om weerwoord. Ik deed een poging, om de nuance terug mee in het debat te krijgen. Vakbond is nodig, vandaag terug meer dan ooit!
Beste,
U schrijft:”De vakbonden van het openbaar vervoer hebben een kwalijke reputatie. De afgelopen jaren grepen ze voor het minste eenzijdig naar het stakingswapen. Daarmee verkwanselden ze bij de politiek en de burger de legitimiteit van hun acties. En vandaag betalen ze de prijs, voor een nochtans zeer elementaire eis van hun achterban.”
Zou U kunnen zeggen wanneer men actie heeft gevoerd zonder een valabele eis te hebben? Kan men pas spreken van een valabele eis nadat men iemand heeft doodgeslagen? Daar ligt natuurlijk een oorzaak van de zogenaamde kwalijke reputatie. Die kwalijke reputatie wordt telkens aangestuurd en versterkt door de gepolariseerde berichtgeving van de media. Hoeveel keer heeft u al geschreven over de inhoud van die eisen dan wel hoe onverantwoord het is dat mensen actie voeren? Ik lees zelden, of is het nooit, diepgang bij journalistiek als het gaat om eisen. En als u zegt dat wij daar vandaag de prijs voor betalen dat is het hoog tijd dat u wakker begint te worden. Mensen zijn het geloof kwijt in zoveel, omdat ze zoveel keer bedrogen en belogen zijn. Ook door jullie, zoals ook nu weer. Nogmaals, Zou U kunnen zeggen wanneer men actie heeft gevoerd zonder een valabele eis te hebben?
Het was een antwoord dat ik schreef aan de Morgen, en auteur Lieven Desmet, op het artikel “bonden zijn controle over achterban kwijt.” (Desmet, 2012) De titel, zowel als de inhoud van het artikel, spreken voor zich. Het gaat over de brute moord op supervisor Iliaz Tahiraj en meer bepaald over de houding erna van de collega’s op de vloer. Vakbonden hebben via overleg enkele beloftes gekregen, de basis aanvaardt deze niet zomaar omdat het geloof verdwenen is na zoveel gemaakte, en verbroken beloftes uit het verleden.
Dat laatste is, althans volgens de auteur, volledig de schuld van de vakbonden. Dat niet zij, maar anderen, de macht hebben om gemaakte beloftes om te zetten in daden ontgaat hem blijkbaar. De auteur creëert ook een totaal verkeerde perceptie van vakbondswerking. Als de vakbond immers de achterban niet langer onder controle kan houden, dan is die vakbond fout bezig.
Als journalisten zich willen bezig houden met het schrijven over de vakbonden dan mogen wij toch verwachten dat ze over een minimum aan syndicale basiskennis zouden beschikken? Les 1: de basis, dat is de vakbond, die les krijgen de journalisten gratis vandaag. Dat anderen dat graag anders zouden zien, dat is hun probleem. Vakbonden zijn geen bedrijven, waarbij de CEO beslist wat de werkvloer moet doen, al doen werkgeversorganisaties en journalisten goed hun best om de maatschappij ervan te overtuigen dat het zo wel zou moeten zijn.
Tot mijn eigen grote verbazing krijg ik antwoord, van Lieven Desmet zelf. Ook in dat antwoord schuift hij alle schuld van zich af, die ligt immers nog steeds bij de vakbond. Één zin uit de mail wil ik graag delen:” Kan het dan verbazen dat door die inflatie van stakingen er een onbegrip is gegroeid in de maatschappij en bij de politici, waardoor een echte legitieme eis niet meer gehoord wordt?” Hij herhaalt zijn stelling opnieuw. Een antwoord op mijn vraag, “Zou U kunnen zeggen wanneer men actie heeft gevoerd zonder een valabele eis te hebben”, komt er niet. Opnieuw verwijst hij naar de legitimiteit van de eis nu, nadat er iemand is vermoord. Ik waag nog een kans, probeer mijn stelling ietwat te verduidelijken en blijf bij het onderwerp treinvervoer. Ik haal een artikel aan uit de Morgen van dinsdag 31 januari 2012, getiteld: “Treinen reden vorig jaar iets stipter” en probeer wat van mijn media-perceptie mee te geven.
“De inleiding van het artikel gaat zo:”De stiptheid op het Belgische spoorwegennet is vorig jaar lichtjes verbeterd. Dat blijkt uit cijfers van spoorinfrastructuurbeheerder Infrabel. Het stiptheidscijfer steeg van 85,7 procent in 2010 naar 87 procent vorig jaar.” Volgend bericht postte ik toen op twitter:”zeg wel 87% van de treinen reden op tijd, zeg niet 13% van de treinen was te laat.” Deze tweet werd gevolgd door:”Zeg niet 87% van de Walen werkt, zeg wel 13% van de Walen werken niet.” De getallen zijn exact hetzelfde maar de boodschap klinkt helemaal anders. Zo vorm je dus een publieke opinie. Goed dat 87 procent van de treinen op tijd rijden, slecht dat 13 procent van de Walen werkloos is.
Wat verder in het artikel staat het volgende te lezen:” In het stiptheidscijfer van 87 procent zijn alle treinen gerekend die stipt of met een vertraging van minder dan 6 minuten reden. De 22.154 afgeschafte treinen zijn niet meegeteld. Als die wel in rekening worden genomen, komt de stiptheid uit op 85,5 procent.” Wat gebeurt er met de treinen die meer dan zes minuten vertraging hebben? Die worden afgeschaft! Er zijn dus 22.154 treinen afgeschaft, dat zijn er 61 per dag!
Bovendien lag het stiptheidscijfer in 2010 op 85,7 procent ten opzichte van 85,5 procent nu. Of heeft men ook vorig jaar die afgeschafte treinen uit de cijfers gehouden? Dat kan ik alvast niet uit het bewuste artikel halen. Goochelen met getallen? Waar blijven de vragen over treinen met zeven minuten, en meer, vertraging? De 61 treinen per dag die men afschaft? Hoeveel mensen zijn dat per dag die een trein niet zien komen, alsof het een staking betrof?!
Ik neem zelf regelmatig de trein, het is onwaarschijnlijk hoe weinig personeel er is. Liever wachtrijen aan de loketten, waarvan er steevast enkele onbemand zijn. De mensen die vroeger de trein moesten controleren voor hij mocht vertrekken, die zijn er niet meer. Een taak voor de bestuurder nu, iemand die vandaag niet weet wat zijn werkuren zijn binnen twee dagen. Dat zijn allemaal zaken die voor mij valabele eisen zijn.”
Een tweede antwoord heb ik spijtig genoeg niet mogen ontvangen, wat te verwachten was natuurlijk. Maar als syndicalist heb ik wel een enorm groot probleem met de perceptie die de media aan de maatschappij meegeeft over “de vakbonden.” Een maatschappij die niet te weten mag komen dat het net de media is die als eerste, nog voor de algemene staking van 30 januari, zijn pensioenstatuut wist te regelen met Quickie, een zeldzaam nieuwtje dat niet op zijn twitterpagina verschijnt.
Onder andere door die mediaperceptie is vakbondsbashing een modetrend geworden. Zo zat ik na de algemene staking van 30 januari in een debat met Nick Roskams, die een open brief schreef aan Rudy De Leeuw. Die brief kreeg waanzinnig veel aandacht. Tijdens het debat denkt de net ontpuberde liberaal dat hij gratuit kan uithalen naar de vakbond en meer bepaalt het ABVV. “Het ABVV is totaal de voeling kwijt met de basis”, verkondigt hij zonder schroom. Ik onderbreek hem en vraag of hij dan zo vriendelijk zou willen zijn eens uit te leggen hoe de besluitvorming rond de algemene staking bij het ABVV tot stand is gekomen. Tot drie maal toe probeert hij de dans te ontspringen maar ik blijf de vraag herhalen. Hij valt door de mand. Natuurlijk weet hij niet dat er eerst via de gewestelijke centrales wordt overlegd, dat dit nadien nog eens gebeurt per provincie en dat elke provincie nadien nog een tweede keer wordt gezien alvorens het ABVV een beslissing zal nemen. Het is daar dat de leiding van het ABVV komt luisteren naar de vloer, het is daar dat die vloer beslist wat het ABVV zijn volgende stap zal zijn. Het liberaaltje weet dat niet, kent de vakbondswerking niet en heeft geen besef over het aantal uren aan overleg tussen basis en top dat er aan is vooraf gegaan, maar toch denkt Nick Roskams dat hij zomaar wat uit zijn nek mag lullen om de aula te vullen met flauwe kul. En dat denken hij en zoveel anderen ook, omdat de media dit bijna dagelijks doet, gratuit uithalen naar de vakbonden.
Media die anders wel haar uiterste best doet om andere onwaarschijnlijke verhalen te verheerlijken. We schrijven vrijdag dertien april, een reportage in het (nieuws V. , 2012) draagt de titel:” Allochtonen en Walen komen af op jobbeurs voor fruitplukkers.” Enkele straffe uitspraken van zowel de interviewer als de geïnterviewden: “De witte Vlamingen komen er niet op af”, zo wordt letterlijk gezegd. Het komt net na:”Door de crisis kleurt het hier nog meer dan anders bruin.” “De jobbeurs werd georganiseerd door de VDAB maar”, zo wordt gezegd, “er kwamen ook Walen op af want die werden gestuurd door de FOREM”. “Het loon van die allochtonen en Walen loon: 8.5 euro per uur.” ”Die mensen, daar kunnen ze elk uur van de dag en de nacht beroep op doen. Ze bellen maar en ze komen uit de container, en ze beginnen hé” Vlak voor de reportage stopt volgt nog een kleine nuance in verband met de Walen, sommige komen blijkbaar ook vrijwillig en dus niet onder druk van de FOREM. Het ganse fragment duurt welgeteld twee minuten en twee seconden.
Ik ben geen journalist en toch stel ik mij meteen enkele vragen.
Vermenigvuldigen
Het minimumloon in België ligt sinds januari 2012 op 1.443,54 euro per maand. Dat minimumloon is het laagste bedrag dat een werkgever verplicht moet uitkeren in België. Er is een CAO over de regeling van het minimumloon, CAO43. Die regelt het nationaal minimumloon, een paritair comité of onderneming kunnen daar dus boven gaan.
8,5 euro per uur verdienen die mensen dus.
– 8,5 euro per uur * 40 uren * 4 weken =1360 euro
Dat is dus 83,54 euro onder het minimum dat een werkgever verplicht is uit te keren in België. Het paritair comité en de onderneming gaan er dus niet boven, neen, ze gaan er gewoonweg onder! Het is de reporter ontgaan want vragen over dat loon worden niet gesteld.
De container
Ik heb het fragment zelf enkele malen terug gespoeld omdat de geïnterviewde boer letterlijk stelt dat de werknemers bij het horen van de bel uit hun containers komen gekropen. Containers? Met wat fantasie stel ik mij de verschrikkelijkste dingen voor, maar zelfs zonder de fantasie kan ik mij niet inbeelden dat het daar tof vertoeven is.
Ik hoor wat rond en krijg verhalen van buitenlanders die maanden in een container vertoeven waarin ze moeten slapen nadat ze er in gekookt hebben. Wie van ons slaapt in zijn keuken vraag ik mij af? Met wat geluk hebben ze een tv’tje en een radio, werkomstandigheden anno 2012 in een land genaamd België. Helaas weer geen journalist die daarvan wakker blijkt te liggen.
Flexibiliteit
In België is bij wet voorzien dat er tussen twee arbeidsprestaties 11 uren rust moeten zitten. Je mag ook slechts 50 uur per week werken, op enkele uitzonderingen na. De flexibiliteit in deze sector is bellen, opstaan en gaan werken. Hoe lang hun dagen zijn, dat weet ik niet maar dat de elf uren regel niet van tel is, dat lijkt me vrij duidelijk.
Welnu dames en heren van de media, als delegee zou ik al direct enkele werkpunten hebben. Ik zou het Lieven Desmet graag vragen: “Zijn het minimumloon, fatsoenlijke arbeidsomstandigheden en 11 uren rust legitieme eisen? Hoe verwacht U dat deze mensen hun rechten kunnen opeisen, zonder dat er een vakbondsvertegenwoordiging is?”
Eerder dan stil te staan bij deze problemen besluit de VRT er een soort reclame filmpje van te maken. Langs de ene kant goed dat men ook eens een ander beeld schetst van buitenlanders en Walen, langs de andere kant hemeltergend dat men de wantoestanden niet aanklaagt. Maar zulke wantoestanden krijg je dus zonder vakbonden.
Graag verleg ik mijn verhaal nu even naar een bedrijf dat wel een vakbondsvertegenwoordiging kent. Bij Crown Cork te Deurne hebben ze wel een vakbond, met een sterke delegatie zelfs. Op 1 februari was het internationaal verpakkingsbedrijf groot nieuws. “Crown Cork wil sluiten in Deurne, 300 jobs op de helling “ (GVA, 2012) is één van de vele titels rond het drama.
Er staat een paragraaf in het artikel waardoor ik direct gepakt wordt:” De lagere productiekosten van Oost-Europese concurrenten zouden de aanleiding zijn van de beslissing. Dat zegt Luc Bosschaerts, sales director bij het hoofdkantoor in Zwitserland.” Dat hoofdkwartier ligt in Baar, 715 kilometer verwijdert van de afdeling in Deurne. Daar worden dus beslissingen genomen over het inkomen van mensen in Deurne. De lieve man, of hij echt zo lief is Luc Bosschaerts weet ik niet maar hij komt aimabel over op tv, komt aan het woord tijdens een interview met de redactie van de VRT. Het interview zien we in een beeldfragment getiteld:” Personeel Crown Deurne niet aan het werk” (redactie, 2012) Er staan 300 jobs op de helling maar de VRT vindt het belangrijk te benadrukken dat men daar even het werk heeft neergelegd.
Luc Bosschaerts geeft toe dat het bedrijf nog miljoenen euro’s winst draait MAAR, en dan komt het, Crown Cork is een beursgenoteerd bedrijf en daarom moeten ze dus een bepaalde norm halen. Die norm halen ze niet en ze steken dat op de hoge loonkost. GVA schrijft hetzelfde:” De lagere productiekosten van Oost-Europese concurrenten zouden de aanleiding zijn van de beslissing.”
Waar blijft de andere kant van het verhaal deze keer? Er wordt winst gemaakt, miljoenen euro’s winst zelfs! Geen verlies mensen, nee, winst! De loonkost ligt dus niet te hoog, anders zou men verlies draaien, toch? Neen, aandeelhouders, waarvan er sommige misschien nog verder verwijdert zijn van Deurne dan de 715 kilometer van Baar Zwitserland, beslissen dat er meer te rapen valt op een ander. Dit bedrijf heeft met zekerheid miljoenen euro’s aan notionele intresten op zijn bil geslagen,aandeelhouders hebben er goed aan verdient, vaste jobs zijn er niet gemaakt en blijkbaar worden ze dus ook niet behouden. Waarom leest de titel van het artikel in de GVA dan ook niet:”Aandeelhouders ontslaan 300 mensen op jacht naar nog weer winst!”
Op 13 april schrijft Express.be: ” Situatie bij Crown Cork wordt grimmiger“ (MH, 2012). Het bedrijf wenst geen serieus sociaal plan af te sluiten, wil geen cijfermatig bewijs leveren dat het slecht gaat met het bedrijf en bovendien maakt de directie zich schuldig aan intimidatie. Informatie die we nergens anders in de media lezen, informatie die er bovendien enkel is gekomen omdat de werknemers van Crown Cork ervoor gekozen hebben om te strijden voor hun job. Ze hebben de onderneming hebben geblokkeerd en houden op die manier de goederen ter plaatse.
Als morgen de vakbond ergens geen sociaal akkoord afsluit, bepaalde standpunten niet cijfermatig wil bewijzen en zich schuldig maakt aan intimidatie, dan is dat met zekerheid dagen aan een stuk te lezen in de media. Zo maakte de media in 2009 (nieuws H. L., 2009) brandhout van de houding van de vakbonden bij Bayer Antwerpen. Woordvoerster van Bayer, Lisette Mertens, kreeg toen platformen genoeg om de patronale eis naar een afbouw met tien procent van de arbeid- en loonsvoorwaarden te verkopen aan de maatschappij. De vakbonden bij Bayer besloten om niet mee te werken aan die sociale afbraak waardoor alle arbeid- en loonsvoorwaarden van hun collega’s in de chemie en petroleumsector onder druk zouden komen te staan. De media sprak schande, Kris Peeters stond naast Lisette Mertens om te benadrukken dat de vakbonden met vuur aan het spelen waren.
Werkgeversorganisaties en politiek stonden zij aan zij, kregen volop de steun van de media.
Maar de vakbonden gaven niet toe aan al deze intimidatie en wonnen hun strijd tegen die sociale afbraak, het was, zo blijkt nu, niets meer dan een perverse poging om de mensen op de vloer te laten inleveren zodat anderen er financieel van zouden kunnen profiteren. Van die schandalige, perverse poging was nadien niets meer te lezen in de media. Ook kris Peeters heb ik niet meer gehoord.
Ook nu weer, is er weinig tot niets te lezen over de houding van de directie bij het bedrijf Crown Cork. De miljoenen winst die vorig jaar werden gemaakt, het aantal miljoenen euro’s dat zij kregen van de werkende bevolking via allerlei lastenverlagingen, de opslag van directie en aandeelhouders, dat zijn vragen die ik mij stel als delegee. Ze worden niet gesteld door de media. Ik ben alvast benieuwd naar de houding van de media als de situatie daar blijft aanslepen en de strijd bitser wordt. Al ben ik er van overtuigd dat we niet snel iets zullen lezen. Als we al iets zouden lezen ben ik er niet van overtuigd dat men het zal hebben over de legitieme eisen van de vakbonden, dan wel over de goederen die men niet wil laten vertrekken en misschien zelfs hoe het bedrijf hierdoor gegijzeld wordt.
Waar ik wel van overtuigd ben dat is dat de werknemers van Crown Cork blij zullen zijn dat er een vakbondsvertegenwoordiging is. Die werknemers kunnen immers hopen op een sociaal plan, hoop die vele werknemers in verschillende onderaannemingen niet hebben.
Het zijn niet enkel groenten- en fruitplukkers die weinig tot geen rechten hebben, ook werknemers in verschillende onderaannemingen van Crown Cork hebben die niet. Waarom niet? Simpel, omdat er daar negen van de tien geen vakbondsvertegenwoordiging is. Als de media verwijst naar die onderaannemingen, en het feit dat de werknemers daar veelal met lege handen achter blijven, dan is ook dat de schuld van de vakbonden.
De waarheid voor die werknemers ligt natuurlijk anders, want net zoals de groenten- en fruitplukkers moeten ook zij op weinig sympathie rekenen van hun werkgever. Als er voor die mensen geen sociaal plan komt, dan is dat net omdat er geen vakbond is om er één te onderhandelen. Of kent u misschien een werkgever, zonder vakbondsvertegenwoordiging, die uit zichzelf wel een sociaal plan opstelt voor zijn werknemers op zo’n momenten? Een werkgever die zelf een sociaal plan opstelt, zijn werknemers bedankt voor zoveel jaren trouwe dienst? Zo een verhaal ken ik alvast niet. Ik ken anders wel een verhaal van een drukkerij die over kop ging, miljoenen euro’s schuld achterliet en waarvan de mensen van de ene dag op de andere dag werkloos waren en de werkgever zomaar daags nadien een ander bedrijf startte, in een andere branche. Mensen werkloos, zonder één cent van het geld waar ze recht op hadden, zonder sociaal plan, werkgever laat massa schulden achter voor de belastingbetaler maar kan zomaar een nieuw bedrijf oprichten en verder geld verdienen. U kent dat niet, omdat de media er niet over hebben geschreven tjiens!
Ondernemingen zonder vakbondsvertegenwoordiging, daar ging het om. Momenteel is het de uitgelezen moment voor de media, om eens te gaan horen bij die onderaannemingen, werknemers en vakbonden of er in sommige van die bedrijven een vakbondsvertegenwoordiging zal komen. De sociale verkiezingen zitten er immers aan te komen! Verkiezingen waarbij slechts één op drie loontrekkende kunnen stemmen om vertegenwoordigd te worden in het comité voor veiligheid en preventie op het werk. Een getal dat nog lager ligt als het aankomt op vertegenwoordiging in de ondernemingsraad, de plaats waar het gaat over arbeids- en loonsvoorwaarden. Twee op drie werknemers in ons land zal dus, naar alle waarschijnlijkheid, nooit kunnen rekenen op een sociaal plan na jaren trouwe dienst, omdat er niet één werkgever is die daar uit zichzelf zal voor zorgen. Daarvoor heb je immers, ik herhaal, een vakbondsvertegenwoordiging nodig.
Één van de redenen dat er geen vakbond is in veel van die onderaannemingen en kleine bedrijven, welja dat komt door de intimidatie van diezelfde werkgever. Bij vele kleine bedrijven staat opkomen voor de vakbond quasi gelijk aan de straat opvliegen, of dat wordt zo toch verteld. Een leugentje om bestwil wordt op zulke momenten door de werkgever niet geschuwd. Ter vergelijking, het aantal telefoons dat vakbondscentrales kregen, van mensen die werden afgedreigd omdat ze eens mee wilden staken op 30 januari, is gewoonweg hallucinant te noemen. Dat gaat dan over één dag in het jaar, dat mensen gebruik wilden maken om op te komen voor hun rechten, tegen de sociale afbraak georganiseerd door een bende geldwolven. Een recht dat dus door vele werkgevers ontzegd werd aan hun werknemer(s).Wat denkt u dan dat de houding is van die werkgevers tegenover een vakbondsvertegenwoordiging voor werknemers het ganse jaar door? Geloof me vrij, dat zijn werkgevers die er alles aan doen om vakbondsvertegenwoordiging zo ver mogelijk weg te houden bij hun werknemers. Je moet al sterk in de schoenen staan om zulke dreigementen naast je neer te leggen en mee te staken, of binnenkort op te komen voor de sociale verkiezingen.
Een tweede reden, dat er in twee van de drie bedrijven geen vakbondsvertegenwoordiging is, ligt natuurlijk bij de houding van werkgevers in het debat rond werknemersvertegenwoordiging. Ridicule standpunten innemen, stellen dat kleine bedrijven en hun werknemers geen nood hebben aan werknemersvertegenwoordiging, dat was de motivatie van verschillende werkgeversorganisaties. Zo was hun houding. Democratie op zijn best, weg met de democratie. Werkgevers hebben er dus voor gezorgd, dat vele loontrekkende de citroentjes van weleer blijven. Werkgevers hebben regelmatig de mond vol over de democratie, dat werknemers het recht hebben op van alles en nog wat, maar als puntje bij paaltje komt ligt de waarheid veelal anders. Alle rechten voor de werkgever, alle plichten voor de werknemer. Misschien moet Lieven Desmet de test maar eens doen en aankloppen bij een fruit- of groenteboer en zelf beginnen onderhandelen over maaltijdcheques en een groepsverzekering voor de seizoensarbeiders? Hij mag ook eens gaan proberen om een sociaal plan te onderhandelen in één van die onderaannemingen, zonder vakbondsvertegenwoordiging, die straks mee zinken met het schip Crown Cork.
Hij zou ook een artikel kunnen schrijven, waarin hij zichzelf zou kunnen afvragen wat er zou gebeuren bij Crown Cork, en al die werknemers, indien er geen vakbond zou zijn? Waren de deuren dan al niet lang gesloten, zonder sociaal plan? Zouden we er over gelezen hebben, over die sluiting? Natuurlijk niet, want zulke vragen stellen journalisten vandaag niet meer. Niet aan zichzelf en niet aan anderen.
Want wat maakt nu net het verschil tussen de fruit- en groenteplukkers en de metallos bij Crown Cork? De eerste ondergaan, er is niemand die voor hen durft op te komen, niemand die voor hen kan opkomen. De metallos echter kunnen, samen met hun vakbond, de strijd aangaan tegen het onrecht. Opkomen dus voor rechten, in mediatermen noemt men rechten legitieme eisen. Net daarom houdt het antwoord van Lieven Desmet op mijn eerste reactie aan hem geen steek, want wat zijn legitieme eisen? Is het al zover gekomen dat er een moord op een medewerker nodig is om van een recht een legitieme eis te maken? Een recht op veiligheid, dat valt onder arbeidsvoorwaarden en dat al vele jaren wordt aangeklaagd door vakbonden. Nu was het plots allemaal onwaarschijnlijk, voor mij was het dat al toen de eerste buschauffeur enkele jaren geleden rake klappen kreeg.
Jaren overleg leverde geen veiligheid op voor de mensen van het openbaar vervoer. Nu viel er een dode. De basis eiste dat zij veilig hun werk zouden kunnen uitvoeren, nu een legitieme eis voor Lieven Desmet. Een eis die vroeger nooit legitiem was omdat men dan passagiers gijzelde. Want men grijpt immers voor het minste naar het stakingswapen, niet waar? Maar overleg gaf geen resultaat, althans niet op de werkvloer. De veiligheid bleef uit, beloftes werden nooit nagekomen. Enkele dagen actie voeren zorgde daar wel voor. Dat is een praktische levensles meneer Desmet. Een praktische levensles die dringend terug moet worden aangeleerd aan de maatschappij.
Als mensen geen vakbondsvertegenwoordiging hebben tellen hun rechten niet. En zelfs al hebben ze wel een vakbondsvertegenwoordiging, dan nog moeten ze veelal strijden om hun rechten te laten gelden. Vandaag, dinsdag 17 April, komt er vanuit Nederland geweldig nieuws uit de schoonmaaksector. Na 16 weken staken hebben de schoonmakers eindelijk hun overwinning in de wacht gesleept. Behalve een loonsverhoging van 4,85 procent in twee jaar hebben zij onder andere afspraken afgedwongen over opleidingen en meer zekerheid voor uitzendkrachten. Hun eindejaarsuitkering wordt verhoogd naar 1,6 procent, ook krijgen de schoonmakers alsnog het loon uitbetaald van de dagen dat zij staakten.
Ik hoop dat Lieven Desmet hier morgen een artikel over schrijft, maar nog meer hoop ik dat wij met z’n allen morgen terug beginnen te geloven in vakbonden. In het nut ervan, dat zij wel degelijk begaan zijn met de werknemers van dit land en hun rechten. Als de maatschappij nu ook terug begint te geloven in actievoeren tegen de sociale afbraak en voor het behouden, en uitbreiden, van de werknemersrechten, wel dan is er nog hoop voor seizoensarbeiders en de mensen in de onderaannemingen van Crown Cork. Komt dat geloof er niet dan is onze toekomst simpel, dan worden wij allemaal seizoensarbeiders.
Die keuze is aan ons, ik heb de mijne al gemaakt, en U?
Geciteerde werken:
Desmet, L. (2012, april 11). Bonden zijn controle over achterban kwijt. De Morgen .
GVA. (2012, februari 1). Crown Cork wil sluiten in Deurne, 300 jobs op de helling.
nieuws, H. L. (2009, october 15). Personeel Bayer moet 10 procent inleveren.
nieuws, V. (2012, april 13). ALLOCHTONEN EN WALEN KOMEN AF OP JOBBEURS VOOR FRUITPLUKKERS. Het journaal.
redactie, D. (2012, februari 2). Personeel Crown Deurne niet aan het werk.
