Denk maar aan de Israëli Mordechai Vanunu die in 1986 de Londense Sunday Times informatie bezorgde over dat kernarsenaal. Vanunu zit nu wel niet langer in de cel, maar is nog altijd geen vrij man.
Wat vraagt Grass? Dat men voor Israël dezelfde regels toepast als voor Iran. In het gedicht: “…een onbeperkte en permanente controle van het Israëlische nucleaire potentieel en van de Iraanse nucleaire installaties, door een internationaal agentschap met toelating van beide regeringen.”
Geen pottenkijkers
Maar Israël wil geen pottenkijkers. Dat was al zo toen het in 1957 zijn eerste kernreactor in Dimona bouwde, met Franse hulp, met de bedoeling zo snel mogelijk een eigen atoombom te bezitten. Daarvoor had het Israëlische Ministerie van Defensie al in 1952 een speciale afdeling opgericht.
Controle werd niet toegestaan, zelfs niet door bondgenoot VS. Toen de Amerikanen toch controleurs naar Dimona zonden, bouwde men daar snel een valse controlekamer en werden toegangen tot essentiële delen van de reactor tijdelijk dicht gemetseld. Het verhaal werd later uitgebracht door de Federation of American Scientists.
Tijdens de oorlog van 1967, toen Israël de laatste brokstukken van Palestina veroverde, kon Israël al twee atoombommen in stelling brengen voor het geval dat … Tijdens de volgende oorlog van 1973 waren dit er al dertien. In 1979 deed het dan zijn eerste test met een kernkop op een langeafstandsraket, in samenwerking met het toenmalige apartheidsregime in Zuid-Afrika. Die test gebeurde in de Indische Oceaan. Nu wordt het Israëlische arsenaal geschat op 100 tot 200 atoomwapens.
De mantel der liefde
Dit alles wordt door de vrienden van Israël – en dat zijn ook alle EU-landen, waaronder het Duitsland van Grass – met de mantel der liefde toegedekt. We spreken er niet over. En juist dat klaagt Grass aan. Hij heeft te lang gezwegen, omwille van het Duitse verleden en zijn eigen verleden (hij diende als 17-jarige in de Waffen-SS).
Maar nu: “… ik zwijg niet meer, want ik ben de schijnheiligheid van het Westen beu en ik hoop dat velen zich van het zwijgen zullen bevrijden.”
We meten met twee maten en twee gewichten. Van Iran vermoeden we dat ze aan een atoomwapen werken, van Israël weten we dat het een heel arsenaal heeft. Maar alleen Iran moet zich aan de controle van de internationale gemeenschap onderwerpen.
We kunnen, volgens Grass, alleen maar een atoomoorlog vermijden, als iedereen wordt gecontroleerd, ook Israël, een logische en absoluut geen ‘extremistische’, laat staan ‘antisemitische’ eis.
Maar neen, Israël mag veel, ongeveer alles en niet alleen op nucleair gebied. Om eens iemand anders dan Günter Grass te citeren: “ Iran moet afzien van een verrijking van uranium, ook al heeft het daar onder het NPT-Verdrag tegen de spreiding van kernwapens het recht toe.
Maar Israël heeft kernwapens en wordt daarover met rust gelaten. Hanteert de internationale gemeenschap een dubbele standaard? Het antwoord zou ja kunnen zijn, maar om begrijpelijke redenen.” (Mia Doornaert in De Standaard 4 maart 2006).
Het zijn deze ‘begrijpelijke redenen’ die Günter Grass niet langer wenst te begrijpen. Dat is zijn vergrijp in de ogen van Israël.
