Nieuws, Cultuur, Recensie, Cd-recensie, Budzillus -

LuisterPost: BudZillus: Auf Gedeih Und Verderb

Het Duitse gezelschap BudZillus ontpopt zich op ‘Auf Gedeih Und Verderb‘ tot de moderne zonen van Bertolt Brecht en Tom Waits. Maar even goed trekken ze op hun tweede cd nog steeds een verfrissend blik reggae, balkan of ska open.

zaterdag 31 maart 2012 11:25
Spread the love

BudZillus bestaat uit een stel buskers die sinds de tweede helft van het vorige decennium de wereld verblijden met turbulente concerten en aanstekelijke muziek. Inmiddels hebben de Berlijners al enkele honderden concerten achter de kiezen. Wie hen reeds zag weet wat uitputting is, dankzij hun intoxicerende mix van ska, polka, sufisurf en balkanmuziekjes.

Levert dergelijke livemuziek par excellence ook goede platen op? We bedoelen maar: vaak ontaardt wilde feestmuziek op cd in een soort van hersenloos geram. Maar op Auf Gedeih Und Verderb ontmoeten we het zeldzame gegeven dat de party ook in de huiskamer kan gedegusteerd worden. En dit door het excellent musiceren en de fijne textuur van de songs.

‘wereldmuziek’ is maar al te vaak een dooddoener om alles wat niet in een gestroomlijnd formaat past te parkeren

Het knappe daarbij is dat Auf Gedeih Und Verderb het etiket ‘wereldmuziek’ (dat maar al te vaak een dooddoener is om alles wat niet in een gestroomlijnd formaat past te parkeren) hier een nieuwe dimensie geeft. Want ook al drijven in de stomende stamppot van BudZillus allerlei exotische ingrediënten, toch klinkt het samen als een geheel eigen stem met daar bovenop een stel ijzersterke melodieën.

Die vormen één van de grote troeven van het gezelschap, want maar al te vaak zijn rasmuzikanten virtuoos, zonder dat ze met een memorabele melodie voor de dag weten te komen. Niet zo bij Robert Kondorosi, Kristian Zepplin, Stefan Wolff, Thomas Prestin en Luigi D`Urso. Wat de waardering bij de luisteraar des te groter maakt. Zo konden we bij voorbeeld opener ‘It’s Up To You’ zeer smaken (de heren zingen zowel in het Duits als in het Engels), waar we denken aan een kruising tussen ‘Die Moritat von Mackie Messer’ (uit de Driestuiveropera van Brecht en Weil) gekruist met een episode uit Duizend-en-één-nacht . Of moeten we kiezen voor de luimige ‘Nicht Allein’-single of onze absoute favoriet, het naarstig buitelende ‘On The Run’? De afsluiter ‘The Ship Is Sinkin’ herinnert ons dan weer aan Frank’s Wild Years van Tom Waits. Niets verkeerds mee, integendeel. Muziek voor de benen, maar ook voor het hart en het verstand.

Beoordeling: ++++
(Rough Trade)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!