ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw heeft dit weekend een bittere les geleerd. Wie in deze hypergemediatiseerde tijden op de barricaden klimt, moet onkreukbaar zijn. Het was niet toevallig in de nasleep van de algemene staking dat het eerste bericht opdook over de vennootschap De Leeuw.
Publicist Thierry Debels zette op 31 januari de jaarrekening van Immo D.L. online en meldde dat nieuws ook aan zijn 813 volgers op Twitter en 1834 vrienden op Facebook. “Ik heb het voorgesteld aan redacties – blijkbaar (te) gevoelig”, voegt Debels er nog aan toe.
Debels werkte een jaar lang op de studiedienst van Lijst Dedecker en schreef een hele reeks boeken over onder meer het geld van het koningshuis en de fortuinen van Vlaamse popmuzikanten. Zijn boek “Hoe goed is het goede doel?” over de geldstromen in de ngo-sector leverde hem vorig jaar nog een veroordeling op voor het berokkenen van morele schade aan Vredeseilanden.
Het bericht zou nog een kleine twee weken sudderen in de stoompan van de sociale media tot het vrijdag toch opgepikt werd door VTM. Zaterdag stond het op alle nieuwssites en zondag mocht De Leeuw het komen uitleggen op De Zevende Dag.
Om een geërfd pand te renoveren richtte De Leeuw met familieleden een vennootschap op. De oprichting gebeurde in 1999, lang voor er sprake was van de notionele interestaftrek. Maar in 2010 genoot De Leeuw als aandeelhouder van Immo D.L. van de door hem en zijn vakbond zo verfoeide fiscale gunst.
Heeft De Leeuw iets verkeerd gedaan? Juridisch zeker niet. Merk trouwens op dat in die eerste berichten op Twitter nog niet eens sprake was van de notionele interestaftrek. Dat de voorzitter van het ABVV aandelen had in een vennootschap was op het hoogtepunt van de hetze tegen de vakbonden in de dagen voor en na de algemene staking al genoeg.
De Leeuw wordt verweten dat hij persoonlijk genoot van een fiscale maatregel waar hij zelf al enkele jaren tegen actie voert. Een perceptieprobleem dus. Het is het lot van mensen die strijden tegen onrecht. Ze leven liefst zo sober mogelijk en mogen geen enkele misstap begaan. Het overkwam eerder ook Nic Balthazar die hypocrisie verweten werd omdat hij filmpjes maakte over de klimaatwijziging terwijl hij zelf de wereld rondvliegt voor Vlaanderen Vakantieland.
Zo kan het dat de enkele honderden euro notionele interestaftrek van De Leeuw meer journalistieke ijver uitlokken dan de deal die Total België met de fiscus maakte waardoor het bedrijf geen euro belastingen betaalt. Ook de familie De Clerck zal je niet snel op de strafstoel bij Indra Dewitte in De Zevende Dag zien zitten.
Zo werken de media nu eenmaal. Maar los daarvan blijft het een feit dat de communicatie van De Leeuw zeer onhandig was. Hij zou ondertussen moeten weten hoe graag journalisten zich laten opjutten door het twittergeweld. Hij had vorig jaar – toen hij ontslag nam als bestuurder – de zaak al kunnen voorleggen aan zijn collega’s binnen het ABVV. Toen de storm losbarstte had hij het ook kunnen gehouden hebben bij het persbericht dat hij de wereld instuurde. De meerwaarde van de tv-optredens was niet meteen duidelijk. Het oordeel had hij gemakkelijk aan zijn leden kunnen overgelaten hebben.
Dat De Leeuw zijn stem nu wat minder zeker zal klinken als het over de notionele intrestaftrek gaat is een spijtige zaak. Want het blijft een wanstaltig ding en de argumenten van De Leeuw en het ABVV blijven 100 procent overeind.
