Honderd Bengalese arbeiders hadden vorige week het werk neergelegd omdat ze al sinds november geen loon meer hadden gekregen van het bouwbedrijf dat hen inhuurt. Het ministerie van Werk gaf het bedrijf meteen het bevel de achterstallige lonen te betalen. Het ministerie “duldt niet dat werkgevers de lonen niet op tijd betalen of dat ze buitenlandse werknemers die ze hebben binnengebracht niet onderhouden”, klonk het in een officieel communiqué.

Slecht betaald

De staking herinnerde Singapore eraan dat een kwart van de vier miljoen inwoners migranten uit andere Aziatische landen zijn. Ze worden vaak slecht betaald voor zware banen in de bouwsector die de Singaporezen zelf niet willen doen.

Sociale activisten hebben het over wijdverspreide uitbuiting door rekruteringsagenten die zonder scrupules de wetgeving aan hun laars lappen en misbruik maken van arme migranten.
Singapore belooft een afschrikkingsbeleid maar het kent geen beleid voor minimumlonen en werkgevers kunnen een contract makkelijk stopzetten wanneer een werknemer een eerlijk loon eist, zeggen de activisten.

Verplicht spaargeld

Jolovan Wham, directeur van de Humanitaire Organisatie voor Migratie-economie legt een deel van de schuld bij de rekruteringsagenten die eerst zware vergoedingen vragen van de werknemers en hen vervolgens aan hun lot overlaten zodra ze in Singapore zijn. “De agenten moeten de werknemers helpen wanneer die problemen hebben op hun werk, maar dat doen ze niet.”

Veel arbeidskrachten uit Bangladesh, India, China en Birma betalen 1800 tot 3600 euro aan agenten in hun eigen land om hen een baan te bezorgen in Singapore. In de bouwsector kunnen ze daar 360 euro per maand verdienen, geschoolde arbeiders zoals elektriciens drie keer zoveel. Maar agenten en werkgevers trekken nog geld af van hun maandloon voor ‘verplicht sparen’, uniformen, voedsel en accommodatie.

Spaargeld geweigerd

Rafiqul (niet zijn echte naam) is twee jaar geleden uit Bangladesh naar Singapore gekomen om er in de bouwsector te werken. In zijn thuisland heeft hij 2400 euro betaald aan een agent om hem aan een baan te helpen die hem 360 euro per maand oplevert.

Drie maanden geleden werd zijn werkvergunning geannuleerd. Rafiqul kreeg een ticket om terug naar huis te keren maar stelde toen vast dat zijn werkgever hem zijn spaargeld, 1436 euro, niet wilde geven. “Nu zegt hij dat ik moet betalen voor de slaapplaats. Dat is mij voordien nooit gezegd”, zegt hij boos.

Hij diende klacht in bij het ministerie van Werk. Dat verlengde zijn werkvergunning zodat hij zijn werkgever voor de rechtbank kon brengen.

Saravan, een elektricien uit India, betaalde 3592 euro aan een agent in Chennai voor een baan die hem 1077 euro per maand oplevert. Na zes maanden was de baan afgelopen, maar nog steeds moet Saravan drie maanden loon krijgen.

Lege vennootschappen

“Agenten gebruiken lege vennootschappen die alleen op papier bestaan”, zegt Debbie Fordyce. “Agenten in Bangladesh werken samen met agenten hier om banen op te zetten. Voor zover ik kan zien zijn het meestal zwendelaars en fraudeurs.” Fordyce werkt als vrijwilliger voor Transient Workers Count Too (TWC2), een niet-gouvernementele organisatie.

Shafik, een Bengalese werknemer die hulp heeft gezocht bij TWC2, heeft vijf jaar in Singapore gewerkt en wil nu terug naar huis. In die vijf jaar heeft zijn agent maandelijks 60 euro ingehouden als spaargeld. Toen Shafik dat spaargeld opvroeg, nu 3592 euro, weigerde de agent dat te geven. “Ik had hem al 4789 euro betaald toen ik hier kwam werken. Ik wil hem niets meer geven.” Fordyce zegt dat het moeilijk zal worden om het geld terug te krijgen omdat je volgens de wet maar een jaar de tijd hebt om geld van je werkgever te eisen.

Gedwongen repatriëring

Een ander probleem dat rechtengroepen signaleren is de gedwongen repatriëring van gewonde werknemers. Toen Abdul (niet zijn echte naam) een ongeval kreeg op zijn werk, annuleerde zijn baas zijn werkvergunning en belde die een repatriëringsbedrijf. Abdul werd bedreigd en kreeg toen hij ging klagen bij ministerie en politie ook een pak rammel.

Volgens rechtengroepen gebruiken deze repatriëringsbedrijven vaak plaatselijke criminelen. Vorig jaar werd 16.000 werknemers gerepatrieerd, maar slechts zeven mensen dienden formeel klacht in.

“Wanneer mensen gedwongen gerepatrieerd worden is er nauwelijks een mogelijkheid om klacht in te dienen”, zegt Wham. “Repatriëringsbedrijven zijn legaal, maar hun activiteiten zijn dat niet. Je kunt niet iemand tegen zijn wil vasthouden, dat is hier een overtreding.”