Op donderdag 9 februari vindt er in het Europees Parlement een zitting plaats rond de situatie van mensen met een beperking in de EU. Zoals iedereen weet, is het crisis. Maar de mensen met een beperking zijn wel het grootste slachtoffer. Hoe komt dat?
Verschillende experts komen vertellen over de situatie in hun land, en het is triest om van te worden. Veel mensen leven anno 2012 nog steeds in instellingen, die afgelegen liggen. Dus geen keuzevrijheid van hoe dat ze het leven willen inrichten. De organisaties Onafhankelijk Leven en Indepent Living pleiten voor een zelfstandig leven voor personen met een beperking. D.w.z. dat ze het recht hebben op keuzes maken op allerlei domeinen van het maatschappelijk leven. Wonen, werken, vrije tijd, enz. Maar zij hebben vaak wel assistentie nodig om hun dromen waar te maken. En ook voor de dagdagelijkse verzorging en huishoudelijke taken. Het Verenigd Koninkrijk en Zweden waren vroeger de pioniers van dit soort bewegingen, maar hetgeen wat zij opgebouwd hebben, gaat nu achteruit. In die landen leven veel mensen met een beperking in een gewoon huis en in een gewone straat. Tussen de andere mensen. En er zijn assistenten die hen helpen, met hun behoeften op maat. Dat kan gaan van aan- en uitkleden, rolstoelgebruiker naar een activiteit brengen, koken, poetsen, spelletjes spelen, enz. Die assistenten zijn een hulpje om het leven van een persoon met een beperking gemakkelijker te maken en ook om de familie te ontlasten. De persoon met een beperking betaalt de assistentie waardoor hij/ zij die nodig heeft en het aantal gewerkte uren.
In Vlaanderen bestaat er een PAB (Persoonlijk Assistentie Budget) waar personen met een beperking hulp en zorg op maat kunnen inkopen. Er zijn meer aanvragen voor zo’n budget te kunnen krijgen, dan wat de regering kan geven. Dus er staan duizenden mensen op de wachtlijst. België en veel andere EU-landen hebben het verdrag voor personen met een handicap getekend, maar in de praktijk komt er niet veel van in huis. Het recht op de gewone dingen wordt hen ontzegd. Het is met deze bankencrisis besparen en nog eens besparen. Assistentie uren worden teruggedrongen, veel mensen raken hun uitkering kwijt of leven nu al onder de armoedegrens, komen niet aan de bak op de arbeidsmarkt, worden gediscrimineerd op vlak van huisvesting, … Omdat de assistentie uren worden teruggedrongen, heb ik ook in de zaal getuigenissen van experts gehoord over personen met een beperking die beroep deden in de rechtszaal, die van hun rechten worden ontnomen. Maar spijtig genoeg hun zaak verloren. De conclusie is dat zij gevangen zitten in hun huis. Zo voelt iedereen die sfeer aan. Zowel experts als ervaringsdeskundigen. Zoals gekend bij veel evenementen voor mensen met een beperking en hun sympathisanten, waar ik als ervaringsdeskundige naar toe ga, kom ik steeds weer hetzelfde mensen tegen. Het zijn altijd dezelfden die in groep willen pleiten. Jammer, want er zijn veel mensen met een beperking die daar aanwezig willen zijn op dit evenement, maar er gewoon niet geraken. Waarom? Omdat ze niet mogen van de begeleiding er naar gaan, geen vervoer en/of assistentie vinden, het zelf niet weten, enz. Als troost kunnen veel mensen dit evenement toch live via internet volgen.
Persoonlijke beleving
Het is zware kost om dat allemaal op een hele namiddag te horen, maar wel interessant. Ik, de schrijver van dit artikel heeft autisme en een normale begaafdheid. En durft zelfstandig en alleen met de trein naar dit evenement te gaan. De confrontatie met zichzelf durft aangaan en in groep zonder stress daar aan meedoet. Gelukkig woon ik niet in een instelling, maar in een kleine wooneenheid van 4 personen met autisme onder begeleiding. Maar binnenkort komt daar verandering in. Ik ga alleen wonen in dezelfde gemeente als voorheen, maar dichter bij het centrum. Maar mijn assistentie blijft nog komen en biedt zorg op maat. Gewoon hetgeen wat ik vraag. Dat kan gaan over huishoudelijke taken, vrijwilligerswerk, vrije tijd, enz. Dat is de visie van de wooneenheid waar ik al 9 jaar woon. Dat is eigen keuzes maken, met hulp van iemand! In de zitting wordt er buiten zelfstandig wonen voor mensen met een beperking, ook gepleit voor kleinschalige wooneenheden van max. 5 personen waar alle nutsvoorziening op wandel- en openbaar vervoerafstand zijn. Het appartement waar ik over enkele weken ga wonen, heeft dat ook. Maar mijn bezigheden zoals vreemde talen leren, fotografie, dansen en veel andere activiteiten die ik doe, zijn eigen keuzes die ik gemaakt heb en daar ben ik trots op! U ook! Zoals mijn opinie van dit artikel, dat ik aan de lezers van Dewereldmorgen aanbied.
Om er eens goed na te denken, van wat het is om niet altijd eigen keuzes te kunnen maken. Ik heb al veel keuzes zelf kunnen maken, maar … Soms wordt dat door organisaties waar ik me aanmeld voor deelname niet altijd gerespecteerd en ermee rekening mee gehouden, en komt (sociale) uitsluiting bij me ook wel eens voor. Ik heb ook wel eens verschillende keren klacht ingediend, maar vaak hielp het niets uit omdat de feiten verjaard zijn. Uiteindelijk zit ik toch in dezelfde schulp als andere personen met een beperking, ondanks dat ik zelf niet op een lijst van de PAB sta en leef van een uitkering van de FOD Sociale Zekerheid.
