De parodie omtrent het fraudedossier van de familie Beaulieu en hun Caesariaanse imperium bereikt dezer dagen opnieuw een hoogtepunt.
De jongste telg uit deze pseudo-aristocratie die zichzelf boven wetten en mensen verheven voelt heeft een minnelijke schikking getroffen met de fiscus ten belopen van 25 miljoen euro. Eén miljard oude Belgische franken. Zomaar. Hiermee vrijwaart hij zichzelf van verdere strafrechterlijke vervolging.

Zijn oudste broer had zich in 1998 al eens vrijgekocht met een bedrag van meer dan het dubbele namelijk 55 miljoen euro.
De rest van de familie blijkt dergelijke schikkingen nog niet te willen treffen en blijft verder juridische stappen ondernemen.
De aanklachten zijn nochtans niet mals. Misbruik van overheidssubsidies, ontduiken van belastingen, valsheid in geschrifte.
Witte boorden criminaliteit op zijn best.
We spreken hier over topgangsters en hoewel ik weet dat sommigen deze terminologie zullen bestempelen als demagogie en overdrijving is niets minder waar.

‘Boer’ De Clerck staat simpelweg, als een echte Don Corleone, aan het hoofd van wat zonder enige zin voor overdrijving kan doorgaan voor een familie uit de ‘Cosa Nostra’
De beelden die het Vlaamse land rondgingen toen ‘boer’ de groten der aarde op zijn verjaardagsfeestje uitnodigde waren tegelijkertijd dolkomisch en tragisch.
Het ging dan ook telkens over vergane glories uit de internationale politiek die hij rijkelijk had moeten betalen om ten tonele te verschijnen.
Ik werd daar toen toch wat angstig van.

Als een vader Bush bereid was de plas over te steken om een tapijtenfabrikant zijn ‘moment de gloire’ te bezorgen waren er maar twee mogelijkheden.
Of Bush had teveel tijd, wat ik ernstig betwijfel of ‘ boer’ De Clerck maakte hem ‘ an offer he couldn’t refuse’
Dat laatste zit me toch wel ernstig dwars want als een notoir fraudeur er in  slaagt mensen die het hoogste ambt in de wereld bekleed hadden te strikken met geld zegt dat evenveel over het bedrag als over de moraliteit van dergelijke wereldleiders.
Uiteraard zou ons dat niet mogen verbazen van een Texaanse Cowboy, nochtans was ik in mijn toenmalige naïviteit er wel wat van verschoten.

Dat zo’n Belgische entrepreneur niet door heeft dat mensen doorheen de façade van zo’n toneelstuk kijken verbaast me wel, doch het is waarschijnlijk te vergelijken met mannen die een goedkope postiche op hun kale knikker zetten en menen dat ze daarmee onopgemerkt kunnen wegkomen.
De bedragen die heden ten dage weer genoemd worden in deze onverkwikkelijke familiesaga doen duizelen.
Ik begrijp niet dat de fiscus hier gaat voor een minnelijke schikking.
Ze zullen natuurlijk aanvoeren dat ze beter iets dan niets hebben, maar in deze zaak vind ik dergelijk pragmatisme onaanvaardbaar.

Zelfs mocht het risico bestaan dat deze schurken nooit één euro zouden moeten betalen dan nog zou men dat risico moeten lopen.
Dergelijke minnelijke schikkingen voeden het idee van een klasse justitie.
Wat meer is: indien de nakomelingen van de Don bereid zijn zo’n astronomische bedragen op tafel te leggen dan zullen ze zich daarvoor waarschijnlijk niet erg pijn moeten doen hebben .

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze hier zeer goed wegkomen en dat de flessen  “Veuve Clicquot” zullen knallen vanavond.