Rodrigo Leão verliet Madredeus op haar hoogtepunt in 1994. Als medestichter was hij met zijn synthesizer mee verantwoordelijk voor de aparte klankkleur van de groep. Achteraf is hij die eigenzinnige weg blijven volgen. Met een reeks van rijk georkestreerde en succesvolle platen waaronder Ave Mundi Luminar, Cinema en Ae Mae kreeg hij erkenning uit heel diverse hoeken. Leão is een componist nieuwe stijl. De Portugees schrijft op de synthesizer en werkt met programma’s als Pro Tools. Dat valt al twintig jaar op aan zijn werk, maar op A Montanha Mágica kiest hij voor een klankenpallet dat hoofdzakelijk akoestisch is. Wat was de reden van de metamorfose?

“Toen ik aan A Montanha Mágica begon, had ik niets voorbereid, maar wist ik wel dat ik het iets eenvoudiger wilde. Op de laatste twee platen klonk mijn werk namelijk steeds voller en meer georkestreerd. Ik wou ook op een andere manier componeren en ben daarom teruggekeerd naar de elektrische gitaar en de bas. Instrumenten die ik in lang niet meer had gespeeld. Zo werd de muziek direct minder symfonisch. Voor ik de plaat opnam, speelde ik met mijn ensemble een reeks van twintig concerten in Portugal. Het was echt een goede manier om de nieuwe composities op punt te stellen. Daarna nam ik in oktober de songs op.”

Je wilde met deze plaat zo te zien terug naar de kindertijd?

“Al mijn muziek stamt uit een kinderlijk universum. De plaat heet De Magische Berg: een denkbeeldige berg die mijn kindertijd in Lissabon behelsde. Het is geen referentie naar de roman van Thomas Mann. Het ging allemaal eerder intuïtief. Zo heet een van de songs ‘A Praia Do Norte’, de Noordelijke Kust. Daar ging ik als kind met mijn broers op vakantie. Ook de cover laat een kind zien dat over de wereld kijkt.”

Er wordt amper gezongen op deze plaat. Welbewust?

‘Inderdaad. Dat idee was gegroeid uit de concerten, die plaatsvonden zonder zangers. Ik wilde de hele plaat instrumentaal, maar toen bleek dat er drie nummers waren die best een stem konden gebruiken. Toen heb ik een paar mensen die ik bewonderde uitgenodigd. Eén daarvan is Scott Mathew, een Australische zanger. Hij heeft de perfecte stem voor dat nummer ‘Terrible Dawn’. Ik nodigde ook Thiago Pethit uit, een fantastische Braziliaanse zanger die in Lissabon was toen we de cd opnamen. Verder hoor je ook Miguel Filipe die het afsluitende liedje zong. Hij tekende ook de cover.”

Je hebt vroeger met andere nog meer uitzonderlijke stemmen gewerkt. Ik denk aan Neil Hannon van The Divine Comedy, Stuart Staples van Tindersticks en Beth Gibbons van Portishead. Hoe kwam je bij hen terecht?

“In principe is het heel eenvoudig. Ik stuur een e-mail en wacht af. Neil Hannon bij voorbeeld heeft direct toegehapt. Hij kwam twee dagen naar Portugal voor de opnamen en vorig jaar zong hij mee in Parijs tijdens een van onze concerten. Ook Stuart Staples heb ik out of the blue gemaild en we zijn ondertussen goede vrienden geworden. Een warme mens, net als Beth Gibbons. Ik was op zoek naar speciale stemmen en maakte in het proces ook vrienden.”

Portugal is dus niet ver van de rest van Europa?

“In mijn muziek zitten sowieso veel invloeden: tango, Britse pop, Braziliaanse muziek, fado, klassieke muziek… Ook al woon en werk ik in Portugal, toch is de wereld veel kleiner geworden dan vroeger. Natuurlijk is het vechten door de grote crisis in de industrie, maar er zullen altijd muzikanten zijn die samen iets nieuws willen maken.”

Je schreef zelfs muziek voor de bekroonde Back In Time app?

“Ik ben steeds op zoek naar nieuwe wegen. Deels moet dat omdat de verkoop van cd’s niet meer is wat hij vroeger was, maar ik ben ook graag creatief bezig. Soms wordt het me in de schoot geworpen. De vraag voor die app kwam gewoon uit het niets. Ze vroegen om een liedje en ik vond het heel interessant. Ik ben nu bezig aan filmmuziek voor een Portugese regisseur, genaamd Leonardo Antonio. Ik ben er trots op dat mijn muziek als cinematografisch wordt beoordeeld.”

Je treedt ook meer op dan vroeger?

“In het begin van mijn solocarrière hield ik er meer van om in de studio bezig te zijn. Dat kwam net na de vele concerten met Madredeus, onder meer hier. Ik wilde echter gewoon muziek componeren en opnemen. Ik deed hooguit een paar concerten per jaar, maar het laatste decennium zijn het er jaarlijks meer dan 40. Het is heel intensief en boeiend. Het contemplatieve van de studio wordt live vervangen door een levendig contact met het publiek, al speel ik natuurlijk geen rock & roll.”

Concertdata

09/02 – Ancienne Belgique, Brussel
10/02 – Theatre Royal, Namur
11/02 – De Warande, Turnhout