Tijdens de 18de bijeenkomst van de Afrikaanse Unie (AU) op 28 en 29 januari 2012 in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba werd Thomas Yayi Boni, de president van het West-Afrikaanse land Benin, verkozen tot de nieuwe voorzitter van de AU.
De verkiezingen werden ingeleid met de feestelijke opening van ‘China’s cadeau voor Afrika’, namelijk het nieuwe hoofdkwartier van de Afrikaanse Unie in Addis Abeba. Het gebouw met een toren met twintig verdiepingen en voorzien van een conferentiezaal met 2.500 zitjes werd voor de kostprijs van 200 miljoen dollar volledig gefinancieerd door China.
Thomas Yayi Boni vervangt Teodoro Obiang Nguema, die sinds 1979 onafgebroken president is van Equatoriaal-Guinea en de laatste jaren steenrijk is geworden door de olie-export van zijn land. Yayi Boni neemt zijn functie als nieuwe voorzitter van de AU waar voor één jaar. Hoewel de verkiezing van Yayi Boni voor een stevige ‘boost’ van nationale trots bij de Beninse bevolking kan zorgen, is deze verkiezingsuitslag voor verschillende Beninse opiniemakers niet iets om uit blijdschap in de lucht te springen.
Bekeken vanuit de post-Khaddafi-context kan de verkiezing van Yayi Boni gezien worden als een voor de westerse machten onschadelijk figuur. Hij zal niet in staat zijn om de Afrikaanse Unie terug op stevige rails te zetten.
We moeten eraan herinneren dat de Afrikaanse Unie tijdens de westerse rooftochten in Libië volledig in het diskrediet werd gebracht. Met de dood van Khaddafi en de omverwerping van zijn Libische Jamahiriya kwam ook één van de belangrijkste financiële bronnen van de AU droog te staan.
De Beninse journalist Marcel Zoumènou stelt terecht vast dat de westerse machten de AU financieel hebben uitgedroogd en weggedrukt tot de status van een clochard. Het is nog maar de vraag waar president Boni in zijn hoedanigheid van nieuwe voorzitter van de AU alleen al het geld gaat halen voor de diverse vliegtuigreizen die hij zal moeten maken.
De Beninse regering moet het stellen met bijzonder beperkte budgetten en de staatskas is zo goed als leeg. De regering van Yayi Boni zit tevens verveeld met een diepe economische crisis in de maritieme sector en de katoenproductie. Het democratische gehalte van het land is verworden tot slechts een schaduw van de bruisende heropleving van democratie sinds 1991.
Onlangs werd het stakingsrecht op drastische wijze ingeperkt. De audiovisuele commissie (HAAC) legde aan de vooravond van het nieuwe jaar ook een compleet verbod van publicatie op aan de krant Le Béninois Libéré. Het protest daartegen vanuit de andere media leidde op zijn beurt tot een publicatieverbod van vijf weken voor La Nouvelle Tribune.
Kortom, Yayi Boni heeft zijn handen al vol om de democratische strijd in eigen land de baas te kunnen. Zijn nieuwe zogenaamde politiek van de ‘herfundering’ is voortdurend voorwerp van felle kritiek. De kans is vrij klein dat hij zijn verantwoordelijkheden in eigen land op vruchtbare wijze zal kunnen combineren met de leiding over de gemarginaliseerde Afrikaanse Unie, het belangrijkste orgaan van het Afrikaanse continent waar tegenwoordig één miljard mensen wonen.
